maandag 29 juni 2015

Week met een lach en een traan

Deze week, van afgelopen woensdag t/m aankomende woensdag is een week met een lach en een traan. Onze oudste kanjer maakt zich klaar om afscheid te nemen van de basisschool.

De hele week nog druk aan het oefenen voor de eind musical met de klas.
De voorbereidingen voor de vossenjacht voor woensdag a.s.

Donderdag samen op jacht, voor de laatste keer, naar een pak.
Elk jaar heeft de hele school een eindfeest. De vrijdag voor de laatste schoolweek.
Onze oudste kanjer had als dresscode gala op gekregen, de rest van de school moest feestelijk komen.
Maar onze kanjer had geen pak.
pff weken elke donderdag en vrijdagavond allerlei plaatsen af geweest op zoek naar "het" pak. Hij is te groot qua lengte voor de kinderpakken en te smal voor de volwassen pakken.
Hij heeft wel 15 pakken aan gehad, maar niets zat netjes.
Hij was zo teleurgesteld. Wilde zo graag in pak naar school.
Woensdag achter internet gekropen op zoek naar een winkel waar ze pakken in ook oudere kinder maten hadden.
En gelukkig gevonden.
Wel helemaal in Ede! Een ruim uur rijden bij ons vandaan.
Maar.... na wat heen en weer mailen begreep ik wel dat ze pakken hadden t/m maat 16 (176) en die maten hadden we nog nergens gevonden.
Drie verschillende soorten pakken zouden er klaar gehangen worden.
Om kwart over drie konden we pas weg.
Een heerlijke gezellige rit gehad zo samen.
Wat gezellig zitten keuvelen over de week die er voor hem ligt.
Afscheid nemen van het vertrouwde oude schooltje en je klaar maken voor wat komen gaat.
Maar wat is hij er ook aan toe zeg.
Eenmaal in Ede aangekomen konden we onze ogen niet geloven. Een winkel vol pakken en jurkjes. Bruidsjurkjes, stropdassen een hele wand vol, blousjes, hoedjes van alles!
Uitstekend geholpen en binnen notime stond onze kanjer pakken te passen.

Slik! Het eerste pak wat hij aantrok zat als gegoten.
Glimmend van oor tot oor stapte hij het pashokje uit.
"Deze past perfect mam, hoe cool is dat?"
Toch de andere twee ook nog aangetrokken maar dat eerste pak, ja dat was m!
2 stropdassen uitgekozen zodat hij thuis kon kijken welke het beste bij zijn blouse zou passen.
(die was is suf genoeg vergeten mee te nemen)
Hij bleef maar glimmen van blijdschap. Eindelijk na al dat heen en weer gerit van plek naar plek, nu eindelijk een pak voor het grote feest.

Vrijdag was het zover.
Om vier uur nog snel even douche, haren in de plooi en het pak aan trekken.
Zo... dat was wel even een dingetje.
Wat een kanjer zeg!
Op school lag een rode loper uit voor de kinderen. Er stond een fotograaf klaar die ze op de foto zette. Er waren volop hapjes gemaakt door de ouders en de OR van school stond met drinken klaar. Er was een popcorn machine waar de kinderen een puntzak popcorn konden halen. In school was een heuse disco gemaakt in de grote zaal van school met een echt dj. et was gewoon feest.
Om half zeven werden de kinderen van groep 8 per tweetal door de directeur genoemd en mochten ze op de rode loper naar het einde lopen en daar een glas champagne in ontvangst nemen. Alle ouders en leerlingen stonden langs de loper te klappen en te juichen. Zo, wat een tranen trekker zeg!
Apen trots op onze kanjer. Groep 8. Het einde van een tijdperk. De eerste kanjer die van school gaat.
Wat een groot feest zeg. Aan het einde van de avond konden alle kinderen en ouders een ijsje halen bij de ijscokar. Wat een feest zeg!
Echt aan alles was gedacht. Alles was prachtig versierd, gewoon te leuk!
Al die grote kids met prachtige jurken en pakken aan. Enig!
We hebben enorm genoten en de kids van groep 8 ook.

Vandaag de musical. Vanmorgen voor de school de generale. Ook opa's en oma's broertjes en zusjes waren welkom.
Samen met mijn mams en onze kleine diva genoten van de voorstelling.
Prachtig om al die kanjers te zien stralen.
Vanavond zijn de ouders en opa's en oma's welkom.
Daarna moeten de opa's en om's naar huis en zal er nog een feest zijn voor alle kids van groep acht, de ouders en de leerkrachten.
Alles staat al klaar voor het feest.
Ook dan zullen alle ouders weer hapjes mee meenemen.
Onze kanjer wil dat ik fruit spiesjes en mozzarella/tomaat spiesjes maak, dus dat gaan we straks maar even maken. Leuk....
Spannend voor ze...
Zo nog even 2 rode rozen halen zodat m'n hubbie en ik onze kanjer een bloem kunnen geven na afloop.

Woensdag hebben ze vossenjacht.
Dan zitten de groep 8 kids verspreid in de wijk met spelletjes.
Er komen dan groepjes met kinderen voorbij die de spelletjes komen doen.
Daarna om half 12 is het echt het einde van het basisschool tijdperk en fietsen alle kids de laatse rondjes over het schoolplein.
Mijn hubbie heeft vrij genomen om er bij te zijn.
Dan heeft hij echt vrij en is hij echt klaar op de basisschool.

Een spannende week voor alle drie.
Maar ook zo leuk! We genieten er alle drie intens van.
Nog een paar dagen en dan vakantie....
Ik ben een trotse mamma!

Liefs Zus en Trijntje....




dinsdag 23 juni 2015

Gedragscoach van school


Woensdag hebben we gesprek bij Riagg met onze middelste kanjer. het laatste gesprek met de hoofdbehandelaar omdat ze stopt met werken voor het Riagg.
Van te voren gaf ze aan dat ze er hooguit 15 minuten voor nodig had voor dit laatste gesprek met onze kanjer.
Daarna wil ik zelf ook nog een gesprek met haar om dit toch op een goede manie af te sluiten.
De mail is er inmiddels uit.
Ik wil dat ze weet wat voor intens verdriet ze ons hiermee heeft gedaan.

Inmiddels het ik ook een gesprek gehad met de gedragscoach van school.
Een ongelooflijk lief mens die echt luistert, meehelpt en meedenkt.
Iemand waar je je echt thuis bij voelt.

Na het lezen van het verslag was ook zij hoogst verbaast.
We hebben met elkaar doorgenomen wat er niet als vervolg kwam op de EMDR en wat eigenlijk wel zou moeten.
Volgens "Emma" zo noem ik haar maar even in het verhaal, zouden ze niet alleen de EMDR moeten toepassen, maar daarnaast ook nog het aanleren van gradaties van belangrijkheid voor onze middelste kanjer.
Emma lag duidelijk uit dat voor onze kanjer alles even belangrijk is in zijn hoofd.
Of het nu gaat om je teen stoten of om een toets die niet wil lukken of dat de juf de klas uit loopt en de klas los gaat. Alles is in zijn hoofd even belangrijk en neemt dus heel veel energie weg.
Kost hem dus heel veel.
Daardoor wordt zijn hoofd dus steeds zo druk en vol.
Dit uit hij door thuis die woede uitbarstingen te hebben.
Overigens heeft hij na de EMDR geen een  uitbarsting van dien aard meer gehad.

Zo dankbaar...

Maar het topt daar volgens Emma niet bij.
Volgens haar moet onze kanjer nu leren dat er niveaus zijn in belangrijkheid.
Sommige dingen zijn niet belangrijk en moet hij dus in een ander vakje parkeren als het waren.
Maar dan met hem dat wel worden uit gelegd.
Volgens Emma zijn we anders binnen de kortste keren weer terug bij af.

Emma haalt onze kanjer nu al een aantal weken op donderdag 1 uur uit de klas.
Op een losse, gezellige en ontspannen manier informeert ze bij hem over hoe het met hem gaat, hoe het in de klas gaat en thuis. Onze kanjer gaf aan bij haar dat hij het zo vaak zo druk vind in de klas.
Samen hebben ze nu gezocht naar een plek waar hij naar toe mag als de klas heel erg druk is om even zijn hoofd te "legen"
Gister had hij totaal 2 x gebruik gemaakt van deze plek.
Emma was langs gelopen en had gezegd; ik was net in je klas, nou ik snap dat je hier even zit hoor, wat is het daar druk!
Voor hem was die ene zin zo een bevestiging van dat het goed is zo!

Ze heeft aangegeven dat ze hier volgend schooljaar mee door zal gaan. Elke donderdag een uurtje tijd nemen om hem vanaf dan ook structureel te gaan leren om dingen die gebeuren te ordenen in belangrijk, niet zo belangrijk, helemaal niet belangrijk. Om op die manier te proberen dat zijn hoofd wat minder vol en druk is.

Wat een verademing was dat gesprek zeg.
Door borduren op wat is geweest.
Inmiddels ben ik wel zover dat ik kan zeggen;
Oke wat bij het Riagg gebeurt is was vreselijk en daar moet ik het gesprek echt nog een keer mee aangaan, maar wat school onze kanjer nu biedt weegt niet op tegen wat het riagg heeft laten liggen in onze ogen.
We gaan vol vertrouwen de vakantie periode in en kijken uit naar het nieuwe schooljaar.

Emma is gestuurd door God, zo zien we dat echt.
Zij zit op het juiste plekje voor onze kanjer.
En ach, de Riagg.... We gaan het zien, maar laten ons er niet door leiden.
Woensdag het laatste gesprek met de hoofd behandelaar.
Van de andere behandelaar waar we nu mee verder moeten hebben we niets meer gehoord.
Het is goed zo.
Hebben wij meer tijd om dichter bij God te komen, te leren standvastig te staan in wat wij willen bereiken voor onze zoon. Hij schijnt het licht wat wij nodig hebben om te zien welke kant we op moeten gaan.

Komt goed en Vader gaat met ons mee!


Liefs Zus en Trijntje

p.s. Dank voor die lieve reacties die ik steeds mag ontvangen. Ook dat zie ik weer als leiding! 
Jullie zijn bijzonder.....










zondag 21 juni 2015

intens verdrietig


Nu pas, na 4 dagen de rust, nou ja rust, gevonden om te zitten en alles op te schrijven.
Wel had ik al een stuk staan in een concept, maar dat toch maar weer weg gehaald.
....

Afgelopen woensdag was het zover.
Het behandel gesprek bij het jeugdriagg.
Vol goede moed gingen mijn hubbie en ik op pad.
Om half negen s'morgens hadden we het gesprek al. Keurig op tijd binnen, geen file.
Gewapend met een kop koffie gingen we het kamertje in voor het gesprek.

Eigenlijk hadden we er wel een soort van naar uit gekeken.
Eindelijk zouden we nu horen wat de plannen waren. Wat ze hadden ondervonden tijdens te tests die ze bij onze kanjer hadden gedaan, de gesprekken die gevoerd waren met ons als ouders en met onze middelste kanjer en het gezinsuur in de gymzaal.

Eerst nog even gesproken over de EMDR. Wat heeft dat een ongelooflijk goede uitwerking gehad op onze kanjer zeg.
De mega woedeaanvallen zijn tot op de dag van vandaag verleden tijd. Hij is een stuk milder geworden, denkt meer na voordat hij ontploft.
Natuurlijk is hij wel eens boos, maar dat is "normaal" en absoluut niet anders dan bij andere kinderen. Wij zijn als ouders zo intens mega trots op hoe het nu gaat met hem.

Daarna het behandelplan bespreken wat ze op papier hadden gezet.
Eerst verwijzing en aanmeldklacht.
In het kort stond er dat we niet verder kwamen bij de basisggz en doorgestuurd zijn naar gespecialiseerde ggz.
Dan de diagnose. Het eerste gedeelte konden we ons meer dan goed in vinden.
Ze beschreven hoe onze gezinssamenstelling is, wat onze religieuze achtergrond is en beschrijven dat mijn hubbie herstellende is van een burnout. verder gingen ze beschrijven wat hun bevindingen tot nu zijn. Onze kanjer vind het lastig om te accepteren dat hij dyslexie heeft en legt de lat voor zichzelf daarin veel te hoog.
ADD is nog niet volledig uit te sluiten en dient open te blijven staan.
Volgens het plan kan hij slecht zijn emoties uiten. Heeft een sterk rechtvaardigheidsgevoel.
En dan begint het....
Dan schrijven ze dat het omgaan met emoties en boosheid een thema is voor het hele gezin. Ik wist niet wat ik las en hoorde. Oke dacht ik, dit zijn hun bevindingen, verder luisteren...
Ze schreven dat wij als ouders niet hadden geleerd om negatieve emoties te uiten, grenzen te stellen en voor onszelf op te komen. Deze dingen hebben wij dus ook niet aan onze kinderen geleerd.
Ik begon inmiddels lichtelijk te borrelen van binnen.
Hier herkende ik mij en ons gezin totaal niet in.
Maar het was nog niet klaar. Volgens het behandel plan heeft onze oudste kanjer de leiding en regie in ons gezin.
Ik stond paf! En liet dit ook wel merken dat ik mij hier totaal niet in kon vinden.
We gaan nog even verder zei een van de twee behandelaars.

De behandeldoelen.
De eerste punten waren op onze middelste kanjer gericht.
Aan de slag gaan met de dyslexie zodat dat voor hem geen obstakel meer zal worden in zijn beleving. Dat hij weet en begrijpt dat hij anders de stof zal moeten leren, toepassen en maken als een ander kind uit zijn klas.
Dat hij leert om zijn boosheid te voelen/beleven op een andere manier.
Dat hij voor zichzelf leert op te komen en dat hij meer leert te praten als dingen niet gaan zoals hij wil. Allemaal prima punten waar we ons als ouders zeker in konden vinden.
Maar dan....
Dat we als gezin allemaal gaan leren om onze emoties en frustraties te leren uiten. Dat we allemaal leren grenzen te stellen, voor ons leren op te komen.
En dan de laatste zin: Ouders nemen leiding in de opvoeding, gezin moet in gezinstherapie.

Ik brak!
Zo intens verdrietig was ik door die zin.
Hun uitleg was dat onze oudste kanjer alles bepaalt in ons gezin. Dat wij als ouders geen leiding nemen in ons gezin.

De ene behandelaar keek me aan en zei; het doet je zichtbaar iets he, wat is dat?
Ik vertelde haar dat ik zo anders naar ons gezin kijk dan dat zij doen. Dat ik ons daar zo niet in kan vinden. Dat we bij de vorige psychologe juist te horen kregen hoe goed we het als ouders doen.
Hoe goed we met onze kids omgaan.
Maar dat ik vooral in en intens verdrietig was over het feit dat mijn grootste angst uitkwam.
Ze wilde graag weten wat dat dan was.
Ik vertelde haar dat ik altijd tegen iedereen heb gezegd dat ik niet naar het Riagg wilde. Dat het daar toch altijd aan de ouders en overige gezinsleden ligt en dat juist die grootste angst werkelijkheid wordt.

Daarna heb ik gezegd dat ik twee minuten tijd voor mezelf nodig had. M'n hubbie is daar gebleven op mijn verzoek en ik ben twee minuten weg gelopen.
Even lucht happen, even mezelf herpakken, bedanken wat ik wilde zeggen en vooral hoe want alles wordt op een weegschaal gelegd door ze.

Na de twee minuten weer naar binnen.
Mijn hubbie en ik hebben ons verdriet over hun manier van beschrijven geuit.
Ze vertelde dat ze vonden dat onze oudste idd ons hele gezin bepaald. Dat we hem daarin te veel vrijheid geven.
Mijn hubbie vertelde toen het verhaal van de dag ervoor van zijn mobiel. Dat hij zijn mobiel mee naar boven had genomen en tot s'avonds laat nog stiekem aan het appen enz was. En dat terwijl onze huisregel is, geen telefoon mee naar je kamer s'avonds.
Toen draaide ze 180 graden om. Ohh dan krijgt hij niet te veel vrijheid maar houden jullie hem dus veel te strak!

We konden er niets mee.
Op de vraag of we wel met hun door wilde was het antwoord van mijn hubbie, ik denk dat ik nu mijn mond maar moet houden....
Volens hun moesten we meer tijd doorbrengen met ons gezin. met 1 op 1 momenten.
Ze hebben denk ik nooit naar ons geluisterd. Wij doen zoveel als gezin samen, zoveel mooie 1 op 1 momenten juist. Hebben ze ooit naar ons geluisterd, echt geluisterd?
Onze huisarts had bij het schrijven van de verwijzing nog aan mij gevraagd weet je het zeker, want ik ben geen fan van het riagg hoor. Een psycholoog had tegen een vriend gezegd: laat ze nooit naar t riagg gaan.....
Waren dat signalen die ik negeert heb....
We wilde door, verder geholpen worden. Maar wel goed geholpen worden. Geholpen met onze zorg om onze zoon. Dat staat zo los van hoe wij zijn als gezin. We houden zo intens veel van elkaar, doen zoveel leuke dingen met elkaar, huilen, lachen, gieren, hebben plezier met elkaar, alles is bespreekbaar in ons gezin!

Wat hebben deze twee mensen ons intens veel verdriet gedaan.
Ik ben al vanaf woensdag helemaal van slag.
Heb met veel mensen gesproken, van onze pastoraal werker uit onze gemeente tot mijn ouders tot vrienden. Ook aan een aantal het verslag laten lezen. Goddank herkennen al deze mensen die naast ons staan ons hier totaal niet in, maar wat voelt het anders als het zo op papier staat.

Wat hebben ze ons hiermee de grond in getrapt zeg.
Zo veel verdriet zoveel tranen zoveel hulp geroep ook naar God.
Mijn grootste angst werd werkelijkheid.....




We hebben niet getekend....
Echt niet!!
Dit klopt zo niet met de werkelijkheid.
Ze gaan het nu herschrijven zeggen ze en dan weer contact met ons opnemen.
Wat we nu moeten doen...

Vertrouwen op God. In gebed.... Samen met Hem en elkaar en de mensen die ons lief zijn om ons heen komen we er wel.



























Liefs Zus en Trijntje

vrijdag 12 juni 2015

Solliciteren is een feit

Acht jaar lang ben ik een thuisblijfmoeder geweest.
Acht zeer bijzondere jaren waarin ik elke stap en elk moment van de kinderen van zo dichtbij mocht meemaken. Eke dag de limo of thee momenten uit school, het luisteren naar de schoolverhalen en alle vriendjes die in en uit lopen.

In die acht jaar hebben we ook de diepe diepte punten in ons gezin gehad toen mijn hubbie met een burnout thuis kwam te zitten.
Maar wat waren en zijn we dankbaar dat ik toen gewoon thuis was. Thuis om er voor hem en de kinderen te zijn. Thuis om hem te kunnen ontlasten.
Thuis om er voor te zorgen dat alles gewoon doordraaide.

De afgelopen maanden hebben we heel wat gesprekken samen gevoerd over hoe het nu gaat en wat onze plannen zijn voor ons gezin. Mijn hubbie heeft al langer aangegeven dat hij het heel fijn zou vinden om de werkdruk te verminderen en 4 dagen in de week te gaan werken.
Dit kost wel in de portemonnee veel geld. Na heel lang wikken en wegen toch besloten dat ik weer op zoek ga naar een baan.

Slik... voor ons beide want het komt er dan toch van. We hebben er in der tijd heel bewust voor gekozen dat ik thuis zou blijven bij de kinderen zodat we geen opvang nodig zouden hebben, maar zelf onze kinderen groot konden brengen. Daar zal nu toch enig sinds verandering in komen.
Onze oudste gaat volgend jaar naar de middel baren school. Onze middelste kanjer gaat naar groep 7 en onze kleine diva gat vanaf oktober naar de kleuterschool.

Acht jaar lang niet buitenshuis gewerkt buiten het vrijwilligerswerk in de kringloopwinkel om.
Twee weken geleden dan echt besloten, ik ga op zoek naar een baan. Nu ben ik niet iemand die perse terug wil in mijn oude werk. Mijn bevoegdheden ben ik kwijt geraakt doordat ik er zo lang uit ben geweest. Voorheen heb ik gewerkt als verzorgende in een verzorgingshuis bij ons in het dorp.
De directeur is op dit moment bezig om naast ons huis een voorziening te bouwen voor ouderen. Tijdens deze informatie avond sprak ik hem en doordat ik al eerder bij hem gewerkt had raakte we aan de praat. Gekscherend zei ik, wanneer het af is ga ik solliciteren hoor! waarop zijn antwoord was, maar dan krijg je geen reiskosten vergoeding haha....

Die avond ging ik naar huis en de volgende dag kroop ik achter internet.
Even kijken op de site van het verzorgingshuis.
Tot mijn verbazing stond er een vacature op voor helpende niveau 2 op de afdeling waar ik voorheen ook gewerkt had.
Helpende is wel lager qua niveau dan wat ik hiervoor had gedaan, maar dat maakt mij echt niets uit.
Zal ik? de brieven konden ingestuurd worden tot 15 juni 2015.
Ohh wat een knoop kwam er in mijn maag.

Toch alles uitgeprint zodat ik kon gaan opzoeken wat nodig is om te solliciteren.
Toen mijn hubbie thuiskwam en de papieren op tafel zag was het voor hem ook even erg slikken. Pff nu is t echt he?
Gistermiddag heb ik de hele stapel papieren afgegeven bij het verzorgingshuis.
Nu is het afwachten.

Hopelijk wordt ik uitgenodigd voor een gesprek. Dan kan ik daar weer eens in oefenen. Ik ga er namelijk niet vanuit dat ik aangenomen zal worden, maar het gesprek op zich zou alweer zo een leer moment zijn. Hoe gaat z'n gesprek ook al weer. Wat verwachten ze van mij als kandidaat. Hoeveel andere zullen er zijn. Zoveel vragen suizen door mijn hoofd.
Onnoemlijk spannend vind ik het, maar mijn hart maakt ook wel een vreugde sprongetje. Hopelijk lukt het en kan mijn man 1 dag in de week minder gaan werken zodat de druk er voor hem wat af is.


Liefs Zus en Trijntje

p.s. Na het schrijven van deze blog krijg ik een mail van ze. Mijn brief is in goede orde ontvangen.
Echter de vacature had nooit op de site geplaatst mogen worden omdat het enkel om een interne vacature gaat. Wanneer ze 25 juni geen geschikte kandidaat hebben gevonden, dan zijn de interne sollicitaties, gaat hij officieel de deur uit voor mensen van buitenaf.
Ik kom dus in de bak...
Afwachten.....

dinsdag 9 juni 2015

EMDR. uhh wat?

Het is inmiddels al weer even geleden dat ik over onze middelste kanjer heb geschreven.
Heel veel vooruit gaan we nog niet. Toch maken we stappen als gezin maar vooral hijzelf.

Een aantal weken geleden stelde de hulpverlener van onze kanjer die hij via het Riagg heeft voor om EMDR toe te passen.
Geen idee had ik wat dat was en mijn eerste reactie was ahh nee... maar dat zei ik niet hardop.
Gevraagd of ik bedanktijd mocht hiervoor want dat ik eerst wilde uitzoeken of ik dat met mijn/ons geloof kon rijmen. Onze kanjer was niet bij dit gesprek aanwezig overigens.

Haar idee over waarom lag ze goed en duidelijk uit.
Onze kanjer heeft een bepaald beeld in zijn hoofd van de momenten dat hij een woede aanval heeft.
Het enige verschil maakt bij hem dat hij elke keer als hij een woede aanval heeft hij het plaatje wat hij al in zijn hoofd heeft ernstiger maakt dan de keer ervoor.
Zijn beeld over de werkelijkheid is zo intens verstoord.
Dit hebben wij als ouders nooit zo gezien of gemerkt, laat staan het er over gehad met hem.
Wat ze met de EMDR wilde doen is dat beeld ombuigen naar een mooi en positief beeld.

EMDR ik had er werkelijk nog nooit van gehoord.
Eenmaal thuis een plan van aanpak bedacht.
Eerst internet raadplegen.
EMDR betekend  Eye Movement Desensitization 
Nou zei het me nog niets.
En echt heel wijs werd ik er niet van.
Toen een bericht geplaatst met mijn vraag op fb. 
Bij een christelijke pagina voor familieavonden en geloof.
Daar kreeg ik binnen notime al heel wat andwoorden waar ik mee verder kon.
Vele zeiden dat het echt prima kon. Dat het iets wetenschappelijks is en niets zweferigs of occult.
Maar goed dat was voor mij nog niet rede om aan te nemen dat het goed was.
Onderzoek de dingen staat er in de Bijbel en dat wilde ik in deze weer uigebereid doen.
De christenpsycholoog gebeld waar onze kanjer voor het riagg heen ging.
Daarmee een zeer fijn gesprek gehad. Ook in hun praktijk werd het toegepast.
Konden we gewoon doen zonder een naar iets.
Net dat ik neerleg komt er via fb een berichtje van iemand uit het oosten van het land dat ik eens contact op moest nemen meteen vriendin van haar. ze was psychologe en kon mij wellicht verder helpen.
Laat dat nou net degene zijn die onze kanjer als psychologe heeft gehad.
Zomaar iemand uit t oosten van het land die iemand nabij onze woonplaats (noord-holland) adviseert.
God is zo groot en laat zo zien dat Hij bij mij was in deze.
Daarna onze pastoraal medewerker voor de jeugd uit onze gemeente gebeld. Die gaf het zelfde antwoord als de psycholoog en veel mensen van het fb bericht. We konden het echt met een gerust hart doen.

Inmiddels is onze kanjer vorige week geweest voor de EMDR therapie. 

Hij was zo moe daarna. maar wat was het goed.
Wij zeggen als ouders zo vaak dat hij een goed kind is, dat hij mag zijn wie hij is, dat hij een kanjer is enz.... Toch heeft hij dat nooit in zijn platje opgeslagen.
Wat was ik daar verdrietig over, maar wat ben ik ook dankbaar dat het nu een ander plaatje is geworden in zijn hoofd.
Mam, zei hij toen hij klaar was, Ik ben een goed kind!

Pfff dat kost even heel wat tranen, ja wat is hij een goed kind!

Wat ben ik intens trots op onze kanjer.
De twee dagen er na mocht hij van ons lekker thuis blijven van school.
De dag erna is hij heerlijk een dagje naar mijn moeder gefietst. 
Heerlijk even bij oma rommelen in de tuin mam.
Mijn ouders wonen erg vrij en we merken dat onze kanjer daar heel veel baad bij heeft.
Wij wonen zelf in een rijtjes huis en hij vind het hier vaak buiten zo druk. Er zijn altijd kinderen die aan de deur komen, aan het spelen zijn, hier in en uit lopen.
Wat heeft hij daar intens genoten zeg. Een rustig ogende kanjer kwam na het eten thuis.

Wat ben ik dankbaar dat mijn ouders dit voor onze kanjer willen doen zeg!

Zaterdag heeft onze kanjer wat mooie planten gekocht voor mijn ouders. Omdat oma er zoveel voor mij is, zei hij....

Dankbaar....

Hopelijk brengt het iets rust....

Liefs Zus en Trijntje






maandag 8 juni 2015

Caravan, tent en vouwwagen

Vakantie periode staat weer voor de deur.
Al jaren zijn we van het kamperen.
En ook al jaren doen we jaartje dit en dan weer jaartje dat.
Van tent tot vouwwagen tot caravan, het heeft allemaal al voor onze deur gestaan om ingepakt te worden voor de vakantie periode.
Ook is elk jaar weer een andere bestemming gepland.
Van Frankrijk tot de kop van Noord Holland, van Duitsland tot zeeland en alles er tussen in.

Elk jaar nemen we ons voor dat we nu toch voor een aantal jaren voor 1 vakantie middel gaan, maar elke keer weer verzinnen we na de vakantie weer iets anders.
Vorig jaar ging dus vrij onverwacht (na 2 jaar a) de caravan in de verkoop.
Eigenlijk werd hij heel snel verkocht. Dat hadden we eigenlijk niet heel erg bedacht.
Ach dan komt er wel weer wat op ons pad....

Maar ja... de tijd begint nu wel te dringen en we hebben nog geen ander vakantiemiddel.
Na heel lang wikken en wegen hebben we toch besloten om niet meer voor een caravan te gaan.
Manlief rijdt niet graag met een caravan en al helemaal niet naar het buitenland.
Met de oudste twee besproken en eigenlijk zouden zij het leuk vinden om weer een keertje naar het buitenland te gaan.
Dus caravan viel af.
Tent eigenlijk ook, want als we dan gaan willen we wel graag een keer een nachtje over kunnen staan zonder een hele tent op te moeten zetten.
De tent viel dus ook af.
Bleef de vouwwagen over en een budget wat niet tot de hemel reikt.
Z'n 1800,00 euro heeft manlief er voor gereserveerd.

Het oriƫnteren kan dus beginnen, en dat terwijl de vakantie wel steeds dichterbij komt...
Nog niets geboekt maar dit aar denken we er over om naar tsjechie te gaan.

Afgelopen weekend eens een rondje gedaan langs verschillende bedrijven die vouwwagens verkopen.
Na heel wat kijken en vergelijken kwamen we er al snel achter dat de roadmaster het meest bij ons past.
Zeer degelijk doek, mooie indeling, goed op te zetten en een harde deksel.

Maar ja... de prijzen va die wagens. Veelal zijn ze vanaf 2003 toch al gauw 3000,00 euro.
Dat zit even niet in het potje zeggen we dan maar...
Maar ja wat nu.
Een ander kopen, een merk wat ons eigenlijk niet aanstaat voor een jaar?
een ouder model Roadmaster kopen en uitkijken naar een nieuwer type en flink doorsparen...
Ahhh dilemma op dilemma.
Vanmorgen bijna een vouwwagen gevonden die qua prijs en jaar in ons straatje paste.
Maar dan ben ik weer z'n hals die niet graag met mensen die ik niet ken bel.
M'n man nam zijn telefoon niet op dus ik bleef hem maar bellen. Na een goed uur had ik hem aan de lijn. Hij zou de verkoper bellen....
Net op dat moment belde de verkoper hem, ik had hem inmiddels wel een mail gestuurd dat we interesse hadden.
Een half uur er voor had een man gebeld en was de wagen dus verkocht!
ahhh had ik nou maar gebeld....

Tja...
Wat als,
Anders gezegd kan ook, misschien was deze wagen niet voor ons bestemd.
Maar wat kan ik er dan toch stiekem van balen.

Toch maar van de week de inpaklijst gaan maken. Net als elk jaar maak ik een inpaklijst met de dingen die ik mee moet nemen.
Laat ik daar dan maar mee beginnen....
Wie weet lukt t nog voor de zomervakantie...
Ergens hoop ik t toch wel heel erg want wat kijk ik er naar uit om met mijn gezin op vakantie te gaan. Drie weken tijd met elkaar doorbrengen. Ik geniet daar zo van....

Maar eerst nog maar eens een rondje googele op zoek naar een Roadmaster Family s vanaf 2002...

Liefs Zus en Trijntje