dinsdag 15 december 2015

We blijven zoeken

Terug naar af?
Ohh we hopen het zo van niet.
Afgelopen week bij de psychiater geweest en zoals ik eerder schreef blijven we op 40 mg zitten.
Het is een ramp!
Onze kanjer zit zo niet fijn in zijn vel, voelt zich zo niet prettig.
Op elke vraag die je stelt is zijn antwoord; weet ik niet.
Hij heeft nergens zin in en s'avonds....
De woedeaanvallen zijn weer helemaal terug.

Gister avond slaapmedicatie gegeven om 8 uur.
omdat het vrijdag was mocht hij wat later naar bed. rond 9 uur dachten we dat het voor vandaag wel mooi geweest was. Hij weigerde naar bed te gaan.
Eenmaal toch boven (inmiddels half 10) gaat het finaal mis.
zodra we in zijn buurt komen slaat hij helemaal door.
Schopt en slaat alles en iedereen kort en klein.
Gelukkig liggen onze andere kids inmiddels heerlijk te slapen.
We laten hem, gaan elke keer na een uur weer even kijken, maar het hele verhaal begint dan weer van voor af aan. Hij blijft zitten aan zijn buro, te tekenen inmiddels, maar hij weigert om naar bed te gaan.

Onze kaarsjes zijn op...

Het hele verhaal duurt tot half 1. Dan zegt hij tegen mijn hubbie dat hij nu wel kan gaan slapen...
Om een uur is het stil, hij slaapt...
Wij kunnen ook naar bed.

Slapen kan ik niet, elk uur van de klok zie ik voorbij gaan.
Heer laat uw kracht zien is mijn gebed.


---------

Dat schreef ik afgelopen zaterdag.

We hebben een urgentiemail naar het Riagg gestuurd...
Daarin hebben we ons hele verhaal gedaan van de afgelopen week.
Wat moeten we?
Op maandagmorgen zit er een mail in de inbox.
De eerste zin luid:
'Dat is vervelend zeg'
Daarna nog 3 zinnen dat ze de mail doorstuurd naar de dienst doende psychiater en dat we dan vandaag of morgen wel iets horen.

In een soort van verbijsterende stand lees ik de mail nog 3 keer door.
Nou ja het mail-tje...

Ons verhaal van 1,5 a4 tje wordt verwoord in 1 zin 'dat is vervelend zeg'
Wat moeten we hier nu mee.

Eerst maar even laten zakken, toch mail terug sturen. Wij willen niet nog 1 dag langer deze medicatie geven, we willen vandaag nog met iemand overleggen.

Smiddags krijg ik de dienstdoende psychiater aan de lijn en met haar afgesproken om terug te gaan naar 30 mg, en dan morgen (vandaag dus) contact te hebben met onze eigen psychiater.

Voor de zoveelste keer loop je de apotheek binnen, ze zullen wel denken. Ik kwam er nooit, maar nu noemen ze mij al bij mijn naam... mmmm... gaat iets mis :)

Vanmorgen 30 mg gegeven. Onze kanjer wil dit niet meer, kan niet meer, maar ja....

Vanmorgen had ik een afspraak staan bij de kapper. Ik hou zo niet van de kapper. Dat ge-piel en gefrunnik aan je hoofd ik vind dat maar niets.
Dus in ontspannen toestand ben ik al nooit bij de kapper.
Onze kapster is een heerlijk mens, daar ligt het zeker niet aan!
Mijn hoofd zit vol in de verf en ja hoor telefoon!
Ahhh!! de psychiater...
Al weglopend uit de zaak neem ik op en ze verteld dat ze de mail heeft gelezen.
Dit moet stoppen zegt ze.
Ze had er over nagedacht en haar idee is om nu te stoppen met de Medikinet (ik begin net te wennen aan hoe het medicijn heet moet ik weer wat anders uit mijn hoofd gaan leren, maar dat ter zijde)
De Medikinet versterkt te veel zijn woedeaanvallen en het niet kunnen slapen ondanks de hoge dosis melatonine vind zij zorgelijk. Ze is bang dat hij echt oververmoeid raakt.
Dat merken we nu al zo erg aan hem. S'morgens is hij zijn bed niet uit te krijgen en s'avonds is hij er niet in te krijgen... Vertel het maar ....

Haar idee om dan niets te slikken tot in het nieuwe jaar en dan in de eerste week van Januari te starten met Dexamfetamine.
Alleen het woord NIETS suist door mijn hoofd.... Nu stoppen, niets geven, hoe ziet ze dat, ik snap er weinig van.
Morgen moeten we haar een mail sturen met wat wij graag zouden willen.
Haar voorstel ligt er nu moeten wij er nog op reageren.

Vanavond eens goed voor gaan zitten met mijn hubbie.
Onze eerste gedachten is, laten we deze week afmaken met 30 mg t/m vrijdag en dan vanaf zaterdag niets geven...
Nu in een keer weer naar niets...
Ik incasseer liever die mega woede aanvallen nog een paar dagen en dat we dan in het weekend zien hoe het zonder gaat, dan dat we dat op een schooldag moeten ontdekken. maar ja...
Wat is wijs....

We kunnen maar een ding doen...
Onze knieën buigen...

Liefs Zus en Trijntje


woensdag 9 december 2015

Ze willen mij gewoon volstoppen

Een updaten over onze middelste kanjer...

Vandaag hadden we weer een afspraak staan bij de psychiater.
Ohh wat een naar woord is dat eigenlijk.
Een vriendelijke vrouw die al 25 jaar in het vak zit.

Ja eerlijk, het stelt enigszins gerust als ze dat verteld.
Niet dat ik er iets aan heb, maar toch.

Onze kanjer ging mee net als mijn hubbie. Fijn zo met z'n drietjes.
De wachtkamer stroomde vol en ik voel me daar zo niet op mijn gemak.
Twee moeders stonden bij het koffiezetapparaat grove taal uit te kramen naar elkaar al hard pratend. Over kerst, het gesprek waar ze in zaten en...
Een nette vader zat op een stoel druk op zijn telefoon te werken.
Een "behandelaar" stond in een Arabische taal met een cliënt en twee drijnende kinderen en een baby in een maxicosi druk te discussiëren over geen idee.... en dan niet te vergeten de twee tieners die onderuit gezakt , ongeïnteresseerd al kauwend op een kauwgommetje zaten te kauwen en op hun mobieltje bezig waren.
En wij....
Toen onze behandelaar er aan kwam en onze naam noemde hoorde ik het in eerste instantie niet eens. Zo druk, chaotisch....

En toen ging de deur achter ons dicht. Pff wat een rust zeg.
"Zo, en hoe gaat het" was haar eerste vraag aan onze kanjer.
Tot mijn, ik denk onze, verbazing vertelde hij zeer duidelijk hoe het met hem gaat. Hoe hij zich voelt.
Hij zit nu op medikinet 40 mg. Tot vandaag gaat het redelijk. Wel erg boos geweest maar geen woedeaanvallen zoals vorige week wel het geval waren.
Hij vertelde dat zijn hoofd nog steeds vol zit, maar dat hij wel iets beter in zijn vel zit.
Dat hij weinig eetlust heeft en absoluut de slaap niet kan vatten savonds.
Om 11 uur is hij nog wakker.

Zelf ben ik een vroege slaper dus meestal slaap ik eerder dan hij.
Hij is daardoor zo moe en komt daardoor smorgens ook lastig zijn bed uit omdat hij nog zo moe is.

Na lang dubbe van de arts was haar voorstel om toch door te gaan met de medikinet 40 mg en daarnaast ipv 10 tabletten melatonine 20 tabletten te geven.

Wat was onze kanjer lam geslagen. 20 tabletten. Op de terugweg zei hij, ze willen mij gewoon vol stoppen met pillen. Uitgelegd dat het medicijnen zijn van 0,1 mg per tabletje.... maar ja dan ben je toch echt 11 en snap je daar geen bal van.
Het zijn er gewoon 20. Punt uit!

Vanavond dus voor het eerst 20 tabletten gegeven. En... Hij slaapt al!

Tot de tweede week van januari gaan we dit uittesten.
Ik merk zo aan mezelf dat ik zo onwijs moe ben. Alle moeheid lijkt er uit te komen. Ik slaap onrustig, droom heel veel, veel wakker....

Zo blij ben ik als het januari is, en als we kunne zeggen ja de rust is aan het terug komen in huize zus en Trijntje.


Omdat we vandaag dus weer met onze kanjer op stap moesten hebben we vanavond het gourmetstel opgezocht en heerlijk met z'n vijfjes ge gourmet. Heerlijk. En als onze kanjer even van tafel af wilde om met playmobile te spelen lieten we dat maar toe. Het blijft zoeken, afwachten, loslaten, ondergaan, maar ik ben er van overtuigd dat er een dag komt....

Liefs Zus en Trijntje



maandag 7 december 2015

Skype naar de andere kant van de wereld

Soms zijn er dingen die zo mega veel energie kosten en dan achteraf zo enorm meevallen en zelfs een enorme verlichting geven.

Al weken loop ik met onze vriendin in mijn hoofd die woont en werkt in Thailand. Samen met Zus vorm ik haar thuisfront hier in Nederland. Weken denken, bidden, woelen in bed gaan er voorbij.
Ik kan haar niet datgene geven wat ze nodig heeft en verdiend. Ik kan niet voldoen aan mijn "verplichting" die ik heb tegenover haar om haar thuisfront hier in Nederland te zijn.

Het heeft me zoveel tranen gekost.
Ik wil er heel graag voor haar zijn, maar ik merk ook dat door de thuis situatie ik niet kan doen waarvoor ik de taak heb aangenomen. Ik kan mij niet voor de volle honderd procent inzetten op dit moment en dat verdiend zij wel.
Na lang bidden heeft God mij de rust gegeven die ik nodig had. Die ik zocht.
Van de week was het voor mij echt duidelijk.
Ik moest mijn taak als thuisfrontlid neer gaan leggen. Neer leggen omdat ik alle aandacht nodig heb voor ons gezin op dit moment.
Omdat het met onze middelste zoon niet lekker loopt allemaal en het mij steeds meer energie gaat kosten moet ik knopen doorhakken. Moet ik beslissingen nemen die ons gezin ten goede komen en dat is dit er een van.

Met zweet in mijn handen en knikkende knieën ging ik skype.
Ze is op dit moment met haar man en kids op verlof in Brazilië.
Omdat mijn zus ziek is en dit veel energie kost had ook zij besloten haar taken als thuisfront neer te leggen. We stonden er samen in en hebben dus besloten er samen mee te stoppen.

De telefoon ging over en ik was echt gruwelijk zenuwachtig. Eerst gevraagd hoe het ging, hoe het was om na ruim twee jaar terug te zijn in Brazilie. Hoe het was verandert of juist niet. Hoe het ging met het centrum wat ze hadden opgezet. Hoe het was met de kinderen die ze daar hadden leren kennen en hadden begeleid.
Daarna even bijkletsen over hoe het hier in Nederland allemaal ging met mijn Zus en bij ons in het gezin. Want ondanks dat we zo ver bij elkaar vandaan wonen weten we wel van elkaar hoe het met elkaar gaat. Onze vriendschap is hecht. Is echt. Is niet van even  maar is diep.

We kunnen alles tegen elkaar zeggen. Zien elkaar niet veel, spreken elkaar ook niet heel veel maar weten altijd dat het goed is. Nu moest ik haar vertellen dat ik voor ons gezin koos. Dat ik "iets" waar ik heel veel van hou moet gaan loslaten. Zodat ze krijgt wat ze verdient. Iemand die vol gaat om haar naam en werk bekend te houden hier in Nederland. Het viel mij, het viel ons zwaar, maar haar reactie was zo onwijs warm, intens, goed, geruststellend.... Samen hebben we gehuild. Ze wist dat het er aan zat te komen, toch valt t ons allemaal even heel zwaar. We zijn of waren een heel goed en hecht team. Een team wat precies wist wat we aan elkaar hadden. De en was hier goed in de ander was daar goed in. Het liep altijd soepel en als vanzelf....

Nu gaan we dat los laten, overdragen aan een ander.
Biddend gaan we er in om te kijken en ons te laten leiden aan wie we het over mogen dragen.
Een keuze maken voor ons gezin.
maar ook een keuze maken zodat tinka weer iemand achter haar krijgt die haar weer voor de volle 100 % warm wil houden hier in Nederland. Die daar de energie voor heeft, de passie en de drive...
God is groot en laat niet los waaraan hij is begonnen. Dat geld voor het werk wat Tinka en Eduardo in Thailand doen, maar dat geld ook voor ons als gezin hier in Nederland.

Er staat voor ons weer een spannende week voor de deur.
De medicijnen doen absoluut niet wat we hadden gehoopt.
onzekerheden ten top op dit moment voor ons. Maar ook nu mag ik Gods leiding ervaren en daar ben ik Hem intens dankbaar voor.


Wil je meer informatie over het werk van Tinka in Thailand kijk dan op www.tinkahelpt.com

Liefs Zus en Trijntje

zondag 6 december 2015

Kerst Voorbereidingen Tag

Van Ilse kreeg ik al even geleden een Tag.
Ik moest het eerst even lezen want wat het was, ik wist het eerlijk gezegd niet 1, 2, 3.
Eerst wilde ik mijn adventkalender af hebben dus het duurde even, maar ik ben er toch voor gaan zitten. Bij deze dan mijn antwoorden op de vragen...


Hoe lang nog voordat het kerst is?

Vandaag tweede advent dus nog 19 dagen.

Op een schaal van 1 t/m 10, hoe erg kijk jij uit naar kerst?

Dat weet ik eigenlijk niet echt.... mijn hart zegt direct een 10! ik hou van deze periode. Heerlijk in huis. Gezelligheid met elkaar. Bezig zijn met kerst als gezin. De adventkalender waar we als gezin mee aan de slag zijn gegaan. In onze gemeente bezig met toewerken, toeleven naar kerst. Ik hou er van.
Maar mijn hoofd zegt een 3 of 4.... Omdat het op dit moment niet goed gaat met onze middelste kanjer zie ik er ook als een berg tegen op. De medicijnen die niet werken tot nu toe, de onzekerheid die alles met zich mee brengt. Hoe zal het gaan? Al die drukte voor hem, al die wisselende dingen die van hem verwacht worden. Familie bezoek, verjaardag van zijn broer....
Ik zie er echt tegen op dit jaar. 
Dit jaar "vieren" we kerst met mijn familie... nog niet afgesproken waar en wanneer... 
Met mijn schoonfamilie hebben we wel inmiddels afgesproken. 
Sint was bij mijn schoonzus, kerst is dan bij ons....

Ik denk dat ik maar vanaf morgen op zoek ga naar wat en hoe we gaan eten enzovoort.... 

als je het mij vraagt zitten mijn gevoel en verstand dus niet op een lijn qua kerst....
Ik heb al wat kerstfilms op gezocht die de kids kunnen kijken, nu de rest nog voorbereiden.

Wanneer zet jij de kerstboom op?

Das een goeie! De dozen met kerstspullen zijn al even beneden en het eerste project is al afgerond:) 
Kerst op de wc is af.... 
We hebben graag een boom met kluit in huis. 
Vorig jaar heeft de boom t niet overleefd dus er moet een nieuwe komen.... Die moet nog even gehaald worden. 
Niet z'n grote hoor.... 
We tuigen hem altijd op met het hele gezin. 
En elk jaar hangt er onderin een belletje. Net als bij mij vroeger thuis. Dat was het belletje van mijn vader. 
Zelf hebben we een ander belletje gekocht en hangt deze elk jaar wee onder in de boom. De kids klingelen er elke dag wel even aan.... Dat is echt traditie. 
Dat doet mij aan mijn kindertijd terug denken.

Hoe ziet jou ideale boom er uit?

Ideaal....
het mag best een gek ding zijn. Daar hou ik wel van.
We hebben een jaar er zelf een afgezaagd bij staats bosbeheer. Dat was geweldig om te doen met de kinderen. Maar eigenlijk te ver rijden (ruim een uur) om een boom te halen. Dat doen we dus niet meer. Nu kopen we een boom met kluit, in de hoop dat hij het elk jaar overleeft, maar dat is nog niet vaak gebeurd helaas.
We hebben altijd dezelfde soort ballen in de boom hangen. ouderwetse zilveren ballen.
Ouderwetse slingers, vogeltjes belletjes, ik hou er van....
En een piek! 

Wat is jou favoriete kerstliedje?

Wow dat is een lastige vraag, ongelooflijk.
Oke dan noem ik er twee of misschien drie...
De eerste is "Er is een kindeke geboren op aard" Dat liedje mocht ik samen met mijn zusje zingen toen we nog klein waren tijdens het kerstconcert wat onze moeder gaf samen met het kwartet waarin zij zong. We zongen dat in een heel klein oudkatholiek kerkje. Dat was heel erg bijzonder. Dat vond ik toen al. Dat liedje is elk jaar terug gekomen en heb ik in de afgelopen jaren weer elke kerk met onze kinderen gezongen.
Het tweede nummer is "Ere zij God" Dat vind ik zo machtig om met een volle kerk te zingen! daar krijg ik elke keer weer kippenvel en tranen van in mijn ogen. 
En laat ik dan als derde de hele cd van casting crowns maar noemen of van kutless.
https://www.youtube.com/watch?v=sMN04mLd5ag of
https://www.youtube.com/watch?v=vbHH38d1k3w
Prachtige nummers staan er op hun kerst cd. We luisteren er zo graag naar....


Wat vind jij niet kunnen met kerst?
Een gekke vraag in eerste instantie. Wat vind ik niet kunnen...
Wie ben ik om daar iets over te zeggen.
Als ik dan toch iets moet noemen vind ik het niet kunnen als mensen in de kerk komen en daarna de kerk verlaten en dan niet het gevoel hebben gehad dat ze gekend, gezien of gehoord zijn. Dat mensen anoniem binnen komen en het gevoel hebben dat ze ook weer anoniem weg gaan. Dat er niemand is geweest die ze goedemorgen hebben gewenst, Gods zegen, ze uitgenodigd hebben voor het koffiedrinken na de dienst of....
Ik hoop en bidt dat ik daar ook deze kerst weer ogen voor mag hebben. Ogen die mensen zien. Dat ik niet met mezelf of alleen ons eigen gezin bezig ben, maar ook mensen om ons heen zie die misschien alleen zijn. Alleen naar de kerk komen of...
En...
Wat is kerstfeest zonder Jezus. Daar wordt ik intens verdrietig van als men niet weet wat we met kerst vieren of waar kerst om draait. Enkel om eten, gezelligheid, warmte....
Wat is kerst zonder JEZUS!  
https://www.youtube.com/watch?v=7EYVWFZ07-U


Naar welk kerstgerecht kijk je het meeste uit?

Geen idee, niets speciaals eigenlijk.

Wat voor outfit draag je met kerst?

Een jurkje of rokje! Niet een nieuwe want daar hou ik niet van. Mensen die dan perse in het nieuw willen met kerst, ik zie daar het nut niet zo van in. Gewoon een jurkje of rokje uit mijn kast.
Onze kleine diva zal ook een jurkje aan trekken, maar ook een uit de kast net als de jongens. Die trekken vast een blouse aan met colbert (onze oudste zal misschien zijn pak aan trekken) en de middelste met een mooie spijkerbroek. Manlief zal vast in pak kerst doorbrengen. Niet nieuw. Gewoon als onszelf. Niet extreem opgedoft, daar houden we allemaal niet van.

Hoe ziet kerst er over 25 jaar bij jou uit?

Over 25 jaar, wow....  Ik hoop dat Jezus dan al terug is gekomen!
Is dat nog niet zo dan hoop ik kerst te vieren met iedereen die ons lief is. Onze kinderen met aanhang en kleinkinderen, ohh wat zou dat heerlijk zijn. met elkaar bij elkaar. vuurkorf aan of openhaard.

En tot slot: Wat geeft jou nou echt HET kerstgevoel? Heb je een traditie?

Het belletje in de boom is er een van... Als die in de boom hangt begint de kerstperiode.
En het Ere zij God in de kerk. Dat vind ik echt het ultieme kerstgevoel.
Maar ook de warme chocomel met slagroom na de kerstnachtdienst, het wakker worden en de kinderen wekken met goedemorgen, opstaan... Jezus is geboren! Het samen genieten onder een kleedje met elkaar, van een mooie film.


Deze "tag" kreeg ik van Ilse.

Wil je haar antwoorden lezen kijk dan op:
http://uitmijnkeukentje.blogspot.nl/2015/11/kerst-voorbereidingen-tag-kerst15.html


Ik heb er over na gedacht, maar ga m niet doorgeven.

Niet omdat ik het niet wil, maar omdat degene van wie ik de blog lees hem al  hadden gekregen en dus af vielen. Ik ga niet zoeken naar iemand...
Het is goed zo....

Liefs Zus en Trijntje




donderdag 3 december 2015

Eenvoud

Mijn hoofd tolt al dagen, weken.
Ik krijg hem maar moeilijk stil.

Een paar weken geleden kocht ik het bijbelsdagboek " Amish levenskunst" van Tricia Goyer.  In eerste instantie dacht ik dat ik hem zou wegleggen voor het nieuwe jaar.
Omdat ik niet een vast dagboek in gebruik had pakte ik hem er toch al snel bij.

Wat een heerlijk dagboek is dat zeg.
Zo rustig geschreven, zo simpel soms, zo duidelijk.

Praktijk voorbeelden vanuit de amish gemeenschap op papier gezet en uitgelegd.

De druk die alles met zich meebrengt in huis....
Ik merk dat ik behoefte heb aan rust.
Aan tijd  voor rust in ons gezin.

Het dagboek las ik steeds savonds,  maar ik merk dat er regelmatig geschreven wordt over zaken waar je de dag mee aan de slag kan. Daarom probeer ik hem nu elke keer te lezen voordat ik uit bed stap. Zo kan ik er de hele dag mee aan de slag.

Zoek je dus nog een bijbels dagboek voor het komende jaar.
Een met rust er in....
Dan is dit dagboek echt een aanrader.


God is de enige die mij, ons tot rust kan krijgen. Door zijn liefde en geduld met ons krijgen wij de rust die we zoeken.

Ik adem elke morgen en elke avond bij Hem mijn zorgen uit, en adem zijn liefde en rust in....
Dit boek helpt mij daarin te groeien, te begrijpen, te ervaren....

Vier seizoenen eenvoudig als de Amish is een Bijbels dagboek, voor een eenvoudig en waardevol leven, zoals de Amish dat leiden.
Het bevat voor elke dag in het jaar een inspirerende Bijbeltekst, een praktische toepassing en interessante weetjes over de Amish.
Over de tijd nemen, leven met aandacht, vrede en rust zoeken en vinden bij God. Het dagboek volgt de seizoenen in het jaar, lente, zomer, herfst en winter.
Isbn 978 90 297 2433 3 nur 707

Liefs Zus en Trijntje

dinsdag 1 december 2015

Waar ben jij op gericht....

We zijn nu 3 weken op weg.
Onze middelste kanjer zit inmiddels aan de medicijnen en ik moet zeggen, wow wat n inmense hubbel was dat voor ons.
Al meerdere keren hebben ik er over geschreven, maar nu dat we dan toch echt gestart zijn. We vinden het nogal een dingetje.
We zitten nu dus in week 3.
En echt duidelijke vranderingen, ik zie ze nog niet.

We zijn gestart met medikinet 10 mg. Elke week kunnen we ophogen en inmiddels zitten we dus op 30 mg.
Toen ik de 30 ging halen bij de aphotheek werd gevraagd  of hij al rustig was, want zo voegde ze er aan toe, meestal zie je echt wel al verschil bij 20 mg hoor!
Bah wat een nare vraag. Daar krijgt hij het helemaal niet voor, en nee, uhh ja, uhh ga ik me nu staan verdedigen??

Verbijsterd over dat ik ging uitleggen waarvoor hij het kreeg vertelde ik ook dat we nog niets anders zien en dat we daar enorm van balen. Mijn snauwende reactie was dat we al 6 jaar aan t tobben was en dat we echt niet anders konden dan starte met medicijnen. Wij hadden t graag zonder gedaan....

Ze bedoelde t wellicht helemaal niet zo, en misschien was mijn reactie veel te overtrokken, maar ja ik wil ook graag verandering zien, maar die zien we niet...

Het afgelopen weekend weer met regelmaat een enorme woedeaanval helaas. En ook gisteravond was het flink raak. Waar komt het toch door, waar ligt het toch aan.

Zatrdag mogen we nog 1 keer omhoog (naar de 40) en de week erop hebben we dan weer een afspraak gepland staan bij de psychiater.
Zal dit het middel echt zijn, zijn we gewoon nog niet hoog genoeg. Is dit helemaal niet het juiste middel voor hem misschien.

Hij is wel anders. Hij kan nu met onze oudste kanjer echt een spelletjes zitten doen zonder uiteinderlijk in een woedeaanval te belanden. Schaken vinden ze allebei geweldig en zitten ze nu dus met regelmaat te doen. Als we zouden zeggen dat niets zichtbaar is is dat dus niet het geval.
Zelf geeft hij echtr aan dat zij  hoofd gewoon nog steeds zo extreem vol zit end at hij dat dus nog steeds niet kan legen.

Wat moet je er mee, je staat zo machteloos. Aan de ene kant zie je dat hij op sommige momenten dingen beter kan reguleren, dat hij het betr aankan, en op andere momenten die echt niet afwijken van normaal, kan hij het totaal niet en gaat het nog net zo hard mis als 4 weken geleden.

En dan dat methylfenidaat
... dat heeft hij 1 keer gebruikt, maard aar werd hij zo inmens angstig van vertelde hij achtraf. Hij had het na schooltijd ingenomen en ging daarna nog even naar  mijn zus.
Omdat hij niet wist wat hij met zichzelf aanmoest heeft hij daar meer onder tafel in een hoekje gezeten dan actief deelgenomen aan gesprekken of spelen. Heel vaag... hij was ook vast besloten dat niet meer in te nemen.
Dat hebben we dus ook niet meer gedaan.
We nemen het volgende week allemaal mee.

Ik werk graag met boekjes. Er zitten er altijd een paar in mijn tas. Een voor mn werk, een voor de psycholoog, een voor de psychiater, voor de leerkracht...
Alles schrijf ik op. Zo kan ik terug lezen hoe dingen gegaan zijn, wat er is besproken of afgesproken. Dat werkt gewoon voor mij erg goed.

Er zitten dus weer wat volle bladzijde in het boekje met de omschrijvingen van hoe het gegaan is, hoe de woedeaanvallen gegaan zijn en beleefd....

Ik merk aan mezlef dat ik echt moe begin te raken. Mijn hoofd is moe.
De december maand is alweer begonnen en onze eerste psychologe had ons bij haar laatste gesprek met ons gezegt, jullie zullen een lange adem nodig hebben. Ik hoop voor jullie dat jullie aan het einde van het jaar meer duidelijkheid hebben....

Die duidelijkheid is er helaas niet. We zij op weg, maar of dit de goede is.....

Advent..,, die weg wil ik gaan met ons gezin elke dag een stapje dichter naar kerst toe. Ons hart richten op Jezus elke dag weer... elke dag een stapje dichter naar Hem toe gericht....

En hoe mooi laat God dan gister aan onze kanjer merken dat Hij voor hem zorgt.
We lezen en bidden om beurten. Elke dag een ander en gister was onze kanjer aan de beurt....
Zijn gebed, het gebed van die dag was...




Hoe bijzonder... toen heb ik wel even wat tranen laten vloeien....
Weken geleden was ik aan het vertalen, herschrijven, lezen, uitwerken... En precies nu, precies hij lees dit gebed....

Wanneer we continu op Hem gericht zijn kunnen we het aan ondanks alle moeheid die dit mee brengt....
God is zo groot!
Op Hem wil ik gericht zijn!

Liefs Zus en Trijntje