donderdag 30 juni 2016

Schrijffouten of was het nou schrijfvouten

Op een FB site met andere bloggers kwam een vraag naar voren.
Waar erger je je aan bij het lezen van andere blogs.

Wat een kritiek was dat zeg.
De een ergerde zich aan te lange stukken, de ander aan te korte, de volgende aan hoofdletters die missen, punten, komma's....
Maar de meeste aan spelfouten.

Zal ik reageren, wat zal ik schrijven. stukje geschreven, nee toch te direct, weer weghalen maar.
Wachten, morgen misschien reageren. Nee nog te fel.
Niet reageren dan maar.
Dat was de beste optie.

Waarom.
Omdat ik mij eigenlijk groen en geen ergerde.


Ik heb Dyslexie. Dat woord alleen al zoek ik even op op google omdat ik niet weet of ik het wel goed heb geschreven.

Met mijn blogs schrijf ik dingen van me af, heerlijk vind ik dat.
Als mensen zich ergeren aan de spelfouten....
Ja wat moet ik daar dan mee. Stoppen met schrijven omdat een ander het vervelend vind dat er een d of een t verkeerd staat of een woord verkeerd is geschreven.

Na die vraag ben ik echt gaan nadenken.
Waar schrijf ik voor.

Nou ik ben er achter.
Ik schrijf niet voor de ander, maar voor mezelf.
En als een ander het leest, welkom!
Ik hoop dat je je soms voelt aangesproken of verrast. Soms een herkenning ziet in mijn verhaal of juist een frisse nieuwe kijk op iets.

Voel je welkom als je om de spelfouten heen kunt lezen, voel je welkom als je me neemt zoals ik ben.
met mijn fouten en gebreken....

Kun je daar niet omheen lezen of kijken.
Weet dan dat we allemaal onze gebreken hebben, maar er altijd Iemand is die wel om al die gebreken heen kan en wil kijken.

Mijn hemelse Vader vind mij mooi met al mijn gebreken en spelfouten.
Hij neemt me zoals ik ben, en ach....
Dan kan de rest mij eigenlijk gestolen worden!

Een lieve schrijversgroet Zus en Trijntje




maandag 6 juni 2016

Familiegesprek

Oke t is duidelijk...
Ik ben 8 jaar bewust thuis gebleven en heb mn kids te erg in de watten gelegd.
Bed opmaken, gordijnen open, container naar de weg brengen, broodtrommels uit schooltassen halen, verdwaalde kleren van de vloer in de wasmand gooien...
Acht jaar lang heb ik dat met enorm veel liefde en plezier gedaan....

Maar....
Nu dat ik buiten de deur werk gaan de gordijnen niet meer vanzelf open. Komt de vloer met was maar niet leeg, liggen er 4 doppers en drie broodtrommels in een hoek van de slaapkamer te stinken en wordt het huiswerk minder gemaakt.

Tijd voor een familie gesprek.
Op t krijtbord in de woonkamer schreef ik het gister met grote letters op.
18.00 uur familiegesprek op de bank.

Onze kleine diva van 4.5 het even uit gelegd.
Haar reactie was ronduit hilarische...
Ohh een familie gesprek, komen opa en oma en tante en mientje dan ook?
Te grappig. Enorm gelachen en toen uitgelegd dat t met ons gezin was. Dus eigenlijk een gezinsgesprek.
Ze begon te juuchen en te roepen ohh wat leuk!!
Uhh ja nu nog wel ja... Maar wacht maar....

17.55 iedereen zat dus we wilde beginnen, maar onze middelste kanjer was het daar niet mee eens.
Niet omdat hij niet wilde, nee omdat het nog geen 18.00 uur was. En dat was de tijd dat we zouden starten.

Om 18.00 uur gingen we van start.
Het gesprek aangaan.
Vertellen vanuit de ik vorm hoe mijn hubbie en ik ons voelen. Hoe dingen gaan, of juist totaal niet gaan.
Ja er is veel verandert sinds dat ik weer buitenshuis werk.
De oudste twee zijn echter wel in de leeftijd dat ze zelfstandig meer kunnen doen.

Voorbeelden genoemd, dingen besproken en er werd een open en eerlijk gesprek gevoerd met elkaar. Echt met elkaar. Met zn vijfen.

Er zijn afspraken gemaakt en we hebben met elkaar afgesproken dat we ons er aan gaan houden.
De eerste dag zit er bijna op en....
Vanavond hebben we weer om 18.00 uur met elkaar afgesproken. Want t bed was niet automatische opgemaakt. De gordijnen gingen niet vanzelf open en de broodtrommels zitten nog steeds in de tassen....

Geeft totaal niets, we zijn aant leren, maar we blijven er over praten. Met elkaar in gesprek blijven.
Er komt vast een dag dat de gordijnen open gaan en t raam open gezet wordt door zoonlief zelf....

rietje of.... geduld

De afgelopen tijd veel gewerkt, maar met enorm veel plezier.
Wat blijft het toch interessant om niet via de organisatie zelf te werken maar van buitenaf te komen.
Op tijden die ons gezin uitkomt.
niet alle rompslomp er om heen hebben en dus meer tijd aan het bed kunnen besteden.
vandaag werd dat weer eens (pijnlijk) duidelijk.
een mevrouw die de hele dag op bed doorbrengt. ze dronk al een aantal dagen zeer slecht.
Samen met een collega hadden we  het er over.
Ik vind het dan interessant om te kijken hoe het komt dat mevrouw slecht drinkt en of er iets aan te doen is.
Drinken ging niet.
Maar hoe wordt het dan aangeboden.
Via een beker? een rietje? Dat zijn allemaal manieren waarbij mevrouw zelf een actieve eerste rol moet hebben. Mond tuiten of zuigen aan het rietje.
De collega met wie ik dat gesprek ad zei ook, we moeten hier veel creatiever zijn.
Oke er stond verdikkingsmiddel.
alles valt of staat met er tijd in stoppen.
Dat was dus de eerste stap.
Vandaag heb ik 3,5 uur gewerkt en mevrouw heeft 3 bekers sap gedronken.
Sap dik gemaakt en via een lepeltje aangeboden.
De dietiste kwam nog langs samen met de logopediste.
De collega met wie ik eerder het gesprek had gehad had hen gevraagd langs te komen.
Het valt of staat idd met tijd, geduld, creatief zijn en uitproberen.

Ohh mijn hart maakt dan echt een sprongetje als ik dan weet dat ik geen gesprekken hoef te voeren met allerlei mensen, geen MDO's hoef voor te bereiden of andere zaken hoef te regelen, maar gewoon de tijd kan en mag nemen om naast het bed te gaan zitten en mevrouw een glas sap aan te bieden.
Oja en dan ook gelijk even een sopdoek vast te pakken met een emmertje sop en t nachtkastje van mevrouw en haar buurvrouw te soppen... Want ach... Dat was al een tijdje niet gedaan, laten we het daar maar op houden.

I love my job!!

Morgen mag ik weer.... 6,5 uur.... Heerlijk....
Kan er nu alweer blij van worden....

Fijne dag allemaal, Geniet van de zon!