Een gesprek onder t genot van een kop koffie

Z'n twee weken geleden was ik aan het werk toen ik tijdens de pauze in gesprek raakte met een surinaamse mannelijke collega. Hij voed zijn kinderen (17,20 en 22 jaar) alleenstaand op.

We spraken over de dingen waar je tegen aan kon lopen. Over regels die gesteld worden.
Over of je streng bent tegenover je kinderen wat wel of niet mag.

Onze kids zijn nu 4 jaar, een meisje, 11 en 13 jaar zijn jongens.
Hij vroeg mij toen of er jongens vriendjes over de vloer mogen komen als mijn man en ik niet thuis aanwezig zijn.
Ik antwoorden met een volmondige ja.
De vriendjes van onze kids zijn tenslotte welkom hier in huis.

Uit het niets zegt hij : "Ohh mogen die vriendjes dat? Weet jij wat die piemel van dat vriendje doet? Je dochter is 4! wat als ze 8 is en de vriendjes van je jongens zijn 15 en 17? Wat als jij er niet bent en ze gaan aan jou meisje zitten? Ohhh nee geen vriendjes in huis als jij niet thuis bent hoor! Als je dat nu alvast aanwend zijn jou jongens als ze groter zijn niet anders gewend en is het normaal dat er geen vriendjes binnen komen als jij niet thuis ben!!"

Daar zit je dan met je mond vol tanden en een hoofd dat aan het tollen is.
Whaa hij heeft gelijk of is het te overdreven, ohh wat moet ik hier mee.

Eenmaal thuis er toch met mijn hubbie over gesproken.
Hij was eerst stil, je zag m denken en zei toen: "Hij heeft gewoon gelijk!"

Kijk ik kan er inderdaad van uit gaan dat het altijd goed zal gaan en dat er geen gekke dingen gebeuren. Maar wat als? Stel dat er wel wat gebeurd over een paar jaar met onze kleine diva. Wat dan?

Nadat we er lang over hebben gesproken samen hebben we onze jongens er bij gehaald.
Met hun open en eerlijk gesproken en tot onze verbazing zeiden ze uit zichzelf: Oke duidelijk vanaf nu komen er geen jongens meer binnen als jullie niet thuis zijn.
En eerlijk waar, vanaf dat moment is dat ook niet meer gebeurd. Ze weten het, en doen het gewoon.
Als er een vriendje voor de deur staat zeggen ze dat het niet uitkomt, of ze gaan naar buiten of....
Kijk de jongens zijn nu enkel even voor een boodschap alleen met hun zusje thuis. Maar in de toekomst zal dit zeker meer gebeuren. Nu leren ze het zichzelf alvast aan zodat het straks normaal is als ze ouder zijn.

Ohh wat ben ik, wat zijn mijn hubbie en ik dankbaar dat ik dat gesprek met die collega mocht hebben.
Ik heb het hem ook verteld. en hij was er blij mee. Soms moet je dingen horen van ouders die al verder op hun weg van het ouderschap zijn.

We hebben dit natuurlijk ook besproken met mijn zus. Zij heeft 1 dochter en die speelt geregeld met jongens. Soms ook alleen....

De zin "Weet jij wat de piemel van dat vriendje doet" blijft maar in mijn hoofd tollen.
Dat weet ik inderdaad niet. Ik wil ze wel vertrouwen, maar om mijn meisje te beschermen moet ik ze vooraf niet vertrouwen.....
Het is een soort van bewustwording.
Geen vingertje in de lucht van "Moet je nou eens even goed opletten" maar een handreiking.

Wie weet heb je er wat aan, kun je er wat mee of iemand in je omgeving.

Liefs Zus en Trijntje