En dan kom je op een punt dat je alleen nog maar kan huilen om de hele situatie.
Het gaat niet goed met onze middelste kanjer op dit moment.
Tijden ging het wel goed, thuis liep het prima! heel prima zelfs.
op school ging het redelijk goed, maar doordat het thuis prima ging was dat goed te handelen.
er waren regelmatig gesprekken op school en het was echt goed.
tot z'n 8 weken geleden.
3 maart schreef ik al dat we een stapje terug moesten doen.
De situatie eens bekijken van een afstandje.
Dat hebben we gedaan...
Onze kanjer moest keuzes maken voor het voortgezet onderwijs.
Vele gesprekken zijn er gevoerd met school, met de Bascule, met mensen van het samenwerkingsverband, de ib-er van school en zelfs directie.
regulier vo zou het worden volgens de basisschool.
Bij ons in het dorp zit een wellant college, niet groot, overzichtelijk dus dat was de keuze.
Toch hadden wij als ouders onze vraagtekens. Moeten we niet verder kijken. alle opties open houden.
Niet nodig volgens de basisschool.
Om een heel lang verhaal kort te houden, dan valt de brief op de mat.
Onze kanjer wordt niet aangenomen op deze school.
Wat er dan met je kind gebeurd aan teleurstelling woede, onbegrip en mega veel verdriet dat snijdt door je zie.
als ouders ook pure wanhoop wat nu.
We hadden inmiddels al vele andere opties besproken en gesproken. Scholen bezocht, gebeld aangeschreven. alles zonder passend resultaat. Of het niveau slot niet voldoende aan, of de populatiekinderen past niet bij onze kanjer enzenz.
9 scholen zijn we nu verder en nog hebben we geen school voor onze kanjer.
We zijn gesloopt. Op. allemaal!
Daarnaast is de juf van onze kanjer per 1 mei gestopt en hebben ze nu elke dag een andere invaller voor de klas staan.
Zo intens veel spanningen en stress brengt dat met zich mee.
Hij is weer brutaal, luisterd slecht is heel veel boos en opstandig. Zijn hoofd zit gewoonweg te vol.
We hebben 2 weken geleden een weekje schoolvrij gehad. Dat was te kort om bij te tanken.
Nu zijn we 1 week en 1 dag verder en we zijn alweer 3x op gesprek geweest op school en vele mails verder.
We begrijpen echt dat dit een situatie is voor school die ook mega lastig is, maar als je dan een invaller hebt die aan je zoon vraagt, "Wat mankeer jij, heb jij soms thuis ook woedeaanvallen? volgende week donderdag ben ik er weer dan hebben we het er weer over" Dan gaat er echt iets mis. Onze kanjer kan niet meer.
Huilt weer veel, en die boze opstandige buien....
Pfff we waren zo dankbaar dat die weg waren. Dat het goed ging in ons gezin, natuurlijk met z'n ups en down's. Maar nu....
Terug bij af wil ik het niet noemen, maar ons energie level als ouders is wel tot een zeer diep diepte punt gekomen.
Op zijn....
en niets zeker weten, hem niet gerust kunnen stellen met jo het komt goed met een nieuwe school, er is bijna een nieuwe vaste leerkracht voor nu....
Op dit moment liggen alle papieren bij de Leo Kannerschool in Oestgeest. Een dik uur met het openbaar vervoer en 30 min met de auto bij ons huis vandaan.
Ik, we bidden de schijven uit onze knieën dat dit dan toch de plek voor onze kanjer mag zijn waar hij volgend schooljaar naar toe mag gaan.
Een gezellige blog is het niet geworden, maar het geeft wel weer hoe we er voor staan op dit moment.
Vanmorgen heerlijk met onze hond en haar zusje en baasje een ruim uur gewandeld door de weilanden heen... Heerlijk! even die frisse wind voelen, even niets... gewoon over koetjes en kalfjes kletsen omdat zij van niets weet. Heerlijk!
Nu omkleden en klaar maken om avonddienst te draaien in het verpleeghuis in ons dorp.
Ook wel even weer heerlijk.
Fijne dag iedereen verder....
De zon schijnt! wat een feest!
Liefs Zus en Trijntje
Posts tonen met het label middelste kanjer. Alle posts tonen
Posts tonen met het label middelste kanjer. Alle posts tonen
maandag 8 mei 2017
zondag 12 maart 2017
Goedenavond daar waren we weer...
Een vel papier in de lift van het verzorgingshuis waar mijn oma woont.
Gezocht vrijwilligers. koffie schenken in de morgen of de avond op een afdeling in het huis.
Een week later....
Het papier hangt er nog! maar nu hangen de papieren ook bij de voordeur, op de afdelingen en nog steeds in de lift.
Samen met onze middelste kanjer loop ik door de gang als hij stilstaat bij het vel papier en het begint te lezen. Leuk! zegt hij, verder niets.
Een week later gaan we weer samen naar oma en de vellen papier hanger er nog steeds.
"He mam, zullen wij dat samen den? op woensdagavond koffie delen bij oma op de afdeling"
Ik probeer de boot nog een beetje af te houden, maar de hele week vraagt hij er thuis om.
Oke op proef wil ik het wel proberen.
We sturen een mail naar de vrijwilligerscoördinator en maken een afspraak met haar.
Een week later staan we op woensdag avond om kwart over zes op de afdeling en krijgen we uitleg.
Onze kanjer is in zijn element. vind het rete spannend maar ook heel erg leuk.
Ons plan van aanpak. Hij klopt op de deur ik ga naar binnen vraag wat ze willen drinken hij schenkt het in en brengt het.
De eerste kamer is van een meneer. Hij vraagt of hij nog brood krijgt vandaag. As ik hem vertel dat dat klaar staat op zijn tafel lachen we er met elkaar smakelijk om. Nou geef me dan maar een bak koffie. Onze kanjer schenkt het in en brengt het. Zo kerel zegt de aardige man, moest je mee van je moeder? waarop mijn kanjer antwoord: "nee hoor meneer mijn moeder moest mee met mij!"
Wat geniet onze man hiervan zeg, maar nog meer wat genieten de bewoners van hem.
Het kost hem een hele berg energie en savonds valt hij dan ook als een blok in slaap.
Een week later wanneer we weer mogen is er iemand overleden.
Dat vind hij wel een dingetje. Daar praten we dan over en het is goed.
Vol goede moed beginnen we aan ons rondje.
Al snel is het "he waar is je zoon?"
Prachtig voor allebei de kanten.
Onze kanjer geniet er zichtbaar van.
Het kost ons ruim een uur van onze tijd maar mens wat levert het veel vreugde op!!
Vrijwilligers werk.
Echt voor je kids en voor jezelf kan het z'n enorme verrijking zijn.
Vooraf had ik er een hard hoofd in, eerlijk waar.
Maar het is mij 100 procent mee gevallen.
Een kletsje hier een glimlach delen er even zijn.
Prachtig!
We hebben afgesproken om dit te doen tot de zomervakantie en dan te kijken of we het allebei nog zo leuk vinden en doorgaan of dat we iets anders gaan zoeken.
Maar voor nu.... We kijken alweer uit naar woensdagavond....
Liefs Zus en Trijntje
dinsdag 28 februari 2017
Je rug recht
De telefoon gaat.
De interim directeur van de school aan de lijn.
"Goedemiddag, uw zoon is van school weggelopen, we weten niet waar hij is maar hij moet nu naar school terug komen want hij moet praten met de directie"
Sorry????
U verteld mij dat mijn zoon weggelopen is en ik moet hem nu terug brengen naar school? U weet niet waar hij is hoe moet ik dat dan weten. Ik ben niet thuis....
Angst, paniek dat schiet er als eerst door je heen.
Samen met mijn Zus met wie ik weg was rijden we naar huis.
Zijn fiets staat er niet, maar mijn Zus ziet zijn jas in de gang liggen....
Ik loop naar boven naar zijn kamer toe....
Wat ik daar aantref is met geen pen te beschrijven.
in een grote ouderwetse deken ligt onze zoon opgerold te brullen. Vanuit zijn tenen is hij aan het huilen. Ik geef aan dat ik er ben en dankbaar ben dat hij veilig thuis is. Vraag aan hem of ik hem mag vast houden of dat ik hem even alleen moet laten.
Mam ik weet het niet, ik weet het echt niet....
Ik pak hem vast ondanks dat hij in de deken gerold is en houd hem heel dicht tegen me aan.
Al vertellend dat ik mega veel van hem hou, dankbaar ben dat hij naar huis is gegaan huilt hij al schokkend zo intens.....
ik laat hem huilen, praten lukt hem niet en dat is goed.
Ik hoef nog niet te weten wat er is gebeurd.
Na een poosje laat ik hem even. Even uitrusten, op adem komen. Dat is en voeld goed voor beide.
Ondertussen bel ik naar school om te vertellend at hij thuis is.Mooi dat moet hij nu naar school komen om te praten.
Praten?? hij komt helemaal niet naar school. Er is duidelijk iets gebeurd wat hij niet aan kon. Daar wil ik eerst zelf als moeder achter zien te komen. Hij komt helemaal niet naar school en al helemaal niet vandaag....
Mijn zus is bij hem gebleven, beneden, op afstand, maar wel aanwezig.
Zelf ben ik naar school gegaan. Het gesprek aan met de interim. De eerste vraag die ik hem stelde was, weet u wie onze kanjer is, kent u hem, kent u zijn situatie.
Uhhh nee.... Nou daar is het dan mis gegaan....
De manier van benaderen, de manier van spreken tegen hem had er aan bij gedragen dat hij geen andere uitweg zag dan naar huis, zijn veilige thuis te gaan. Niet goed te praten, maar wel te begrijpen.
Er was niemand achter hem aan gegaan van school. Wat als.... Hij moet een drukke weg oversteken. In zijn blinde paniek had er van alles kunnen gebeuren. Hij was naar huis gerent! en niemand die achter hem aan gaat....
Ouders bellen en dan de verantwoording bij hun neer leggen...
Onder het gesprek belde de Bascule terug. Ik had hun gebeld voor advies.
Ze wilde de volgende dag op school een gesprek.
Pff wil school wel, want moeilijk moeilijk. Interim niet aanwezig dan, bla, bla, bla....
Uiteindelijk heeft de Bascule met de groepsleerkracht en ons als ouders een gesprek gehad.
Wat mij als moeder zoveel pijn deed was dat er door de interim gezegd werd, "ja tegenwoordig zit in elke klas wel een kind met een rugzak"
Ja dus?? daar hebben wij ook niet voor gekozen, kunnen wij ook niets aan doen. Overheidshalve is dat besloten. En doordat school dat maar wat lastig vind zijn onze kids daar de dupe van.
Wij als ouders zijn echt ziek geweest van dit voorval.
Het was helaas niet een laatste incident.
Wat ik wel weet is dat ik geleerd heb om mijn rug recht te houden in dit soort gesprekken.
Thuis mag ik huilen, verdrietig zijn maar tijdens zulke gesprekken moet ik, omwille van onze kanjer, mijn rug recht houden, sterk zijn en geen traan laten.
Opkomen voor je kind....
Opkomen voor jezelf als ouder....
Wat een intens leerproces is dat zeg.
Met vallen en opstaan leren we met elkaar.
De ene keer ben ik sterk, de andere keer mijn hubbie, maar samen zijn we inmiddels een mega sterk team geworden
Hou je hoofd omhoog en je rug recht!
We vechten door voor het geluk van onze kanjer!!
Liefs Zus en Trijntje
De interim directeur van de school aan de lijn.
"Goedemiddag, uw zoon is van school weggelopen, we weten niet waar hij is maar hij moet nu naar school terug komen want hij moet praten met de directie"
Sorry????
U verteld mij dat mijn zoon weggelopen is en ik moet hem nu terug brengen naar school? U weet niet waar hij is hoe moet ik dat dan weten. Ik ben niet thuis....
Angst, paniek dat schiet er als eerst door je heen.
Samen met mijn Zus met wie ik weg was rijden we naar huis.
Zijn fiets staat er niet, maar mijn Zus ziet zijn jas in de gang liggen....
Ik loop naar boven naar zijn kamer toe....
Wat ik daar aantref is met geen pen te beschrijven.
in een grote ouderwetse deken ligt onze zoon opgerold te brullen. Vanuit zijn tenen is hij aan het huilen. Ik geef aan dat ik er ben en dankbaar ben dat hij veilig thuis is. Vraag aan hem of ik hem mag vast houden of dat ik hem even alleen moet laten.
Mam ik weet het niet, ik weet het echt niet....
Ik pak hem vast ondanks dat hij in de deken gerold is en houd hem heel dicht tegen me aan.
Al vertellend dat ik mega veel van hem hou, dankbaar ben dat hij naar huis is gegaan huilt hij al schokkend zo intens.....
ik laat hem huilen, praten lukt hem niet en dat is goed.
Ik hoef nog niet te weten wat er is gebeurd.
Na een poosje laat ik hem even. Even uitrusten, op adem komen. Dat is en voeld goed voor beide.
Ondertussen bel ik naar school om te vertellend at hij thuis is.Mooi dat moet hij nu naar school komen om te praten.
Praten?? hij komt helemaal niet naar school. Er is duidelijk iets gebeurd wat hij niet aan kon. Daar wil ik eerst zelf als moeder achter zien te komen. Hij komt helemaal niet naar school en al helemaal niet vandaag....
Mijn zus is bij hem gebleven, beneden, op afstand, maar wel aanwezig.
Zelf ben ik naar school gegaan. Het gesprek aan met de interim. De eerste vraag die ik hem stelde was, weet u wie onze kanjer is, kent u hem, kent u zijn situatie.
Uhhh nee.... Nou daar is het dan mis gegaan....
De manier van benaderen, de manier van spreken tegen hem had er aan bij gedragen dat hij geen andere uitweg zag dan naar huis, zijn veilige thuis te gaan. Niet goed te praten, maar wel te begrijpen.
Er was niemand achter hem aan gegaan van school. Wat als.... Hij moet een drukke weg oversteken. In zijn blinde paniek had er van alles kunnen gebeuren. Hij was naar huis gerent! en niemand die achter hem aan gaat....
Ouders bellen en dan de verantwoording bij hun neer leggen...
Onder het gesprek belde de Bascule terug. Ik had hun gebeld voor advies.
Ze wilde de volgende dag op school een gesprek.
Pff wil school wel, want moeilijk moeilijk. Interim niet aanwezig dan, bla, bla, bla....
Uiteindelijk heeft de Bascule met de groepsleerkracht en ons als ouders een gesprek gehad.
Wat mij als moeder zoveel pijn deed was dat er door de interim gezegd werd, "ja tegenwoordig zit in elke klas wel een kind met een rugzak"
Ja dus?? daar hebben wij ook niet voor gekozen, kunnen wij ook niets aan doen. Overheidshalve is dat besloten. En doordat school dat maar wat lastig vind zijn onze kids daar de dupe van.
Wij als ouders zijn echt ziek geweest van dit voorval.
Het was helaas niet een laatste incident.
Wat ik wel weet is dat ik geleerd heb om mijn rug recht te houden in dit soort gesprekken.
Thuis mag ik huilen, verdrietig zijn maar tijdens zulke gesprekken moet ik, omwille van onze kanjer, mijn rug recht houden, sterk zijn en geen traan laten.
Opkomen voor je kind....
Opkomen voor jezelf als ouder....
Wat een intens leerproces is dat zeg.
Met vallen en opstaan leren we met elkaar.
De ene keer ben ik sterk, de andere keer mijn hubbie, maar samen zijn we inmiddels een mega sterk team geworden
Hou je hoofd omhoog en je rug recht!
We vechten door voor het geluk van onze kanjer!!
Liefs Zus en Trijntje
donderdag 7 juli 2016
Een gesprek onder t genot van een kop koffie
Z'n twee weken geleden was ik aan het werk toen ik tijdens de pauze in gesprek raakte met een surinaamse mannelijke collega. Hij voed zijn kinderen (17,20 en 22 jaar) alleenstaand op.
We spraken over de dingen waar je tegen aan kon lopen. Over regels die gesteld worden.
Over of je streng bent tegenover je kinderen wat wel of niet mag.
Onze kids zijn nu 4 jaar, een meisje, 11 en 13 jaar zijn jongens.
Hij vroeg mij toen of er jongens vriendjes over de vloer mogen komen als mijn man en ik niet thuis aanwezig zijn.
Ik antwoorden met een volmondige ja.
De vriendjes van onze kids zijn tenslotte welkom hier in huis.
Uit het niets zegt hij : "Ohh mogen die vriendjes dat? Weet jij wat die piemel van dat vriendje doet? Je dochter is 4! wat als ze 8 is en de vriendjes van je jongens zijn 15 en 17? Wat als jij er niet bent en ze gaan aan jou meisje zitten? Ohhh nee geen vriendjes in huis als jij niet thuis bent hoor! Als je dat nu alvast aanwend zijn jou jongens als ze groter zijn niet anders gewend en is het normaal dat er geen vriendjes binnen komen als jij niet thuis ben!!"
Daar zit je dan met je mond vol tanden en een hoofd dat aan het tollen is.
Whaa hij heeft gelijk of is het te overdreven, ohh wat moet ik hier mee.
Eenmaal thuis er toch met mijn hubbie over gesproken.
Hij was eerst stil, je zag m denken en zei toen: "Hij heeft gewoon gelijk!"
Kijk ik kan er inderdaad van uit gaan dat het altijd goed zal gaan en dat er geen gekke dingen gebeuren. Maar wat als? Stel dat er wel wat gebeurd over een paar jaar met onze kleine diva. Wat dan?
Nadat we er lang over hebben gesproken samen hebben we onze jongens er bij gehaald.
Met hun open en eerlijk gesproken en tot onze verbazing zeiden ze uit zichzelf: Oke duidelijk vanaf nu komen er geen jongens meer binnen als jullie niet thuis zijn.
En eerlijk waar, vanaf dat moment is dat ook niet meer gebeurd. Ze weten het, en doen het gewoon.
Als er een vriendje voor de deur staat zeggen ze dat het niet uitkomt, of ze gaan naar buiten of....
Kijk de jongens zijn nu enkel even voor een boodschap alleen met hun zusje thuis. Maar in de toekomst zal dit zeker meer gebeuren. Nu leren ze het zichzelf alvast aan zodat het straks normaal is als ze ouder zijn.
Ohh wat ben ik, wat zijn mijn hubbie en ik dankbaar dat ik dat gesprek met die collega mocht hebben.
Ik heb het hem ook verteld. en hij was er blij mee. Soms moet je dingen horen van ouders die al verder op hun weg van het ouderschap zijn.
We hebben dit natuurlijk ook besproken met mijn zus. Zij heeft 1 dochter en die speelt geregeld met jongens. Soms ook alleen....
De zin "Weet jij wat de piemel van dat vriendje doet" blijft maar in mijn hoofd tollen.
Dat weet ik inderdaad niet. Ik wil ze wel vertrouwen, maar om mijn meisje te beschermen moet ik ze vooraf niet vertrouwen.....
Het is een soort van bewustwording.
Geen vingertje in de lucht van "Moet je nou eens even goed opletten" maar een handreiking.
Wie weet heb je er wat aan, kun je er wat mee of iemand in je omgeving.
Liefs Zus en Trijntje
We spraken over de dingen waar je tegen aan kon lopen. Over regels die gesteld worden.
Over of je streng bent tegenover je kinderen wat wel of niet mag.
Onze kids zijn nu 4 jaar, een meisje, 11 en 13 jaar zijn jongens.
Hij vroeg mij toen of er jongens vriendjes over de vloer mogen komen als mijn man en ik niet thuis aanwezig zijn.
Ik antwoorden met een volmondige ja.
De vriendjes van onze kids zijn tenslotte welkom hier in huis.
Uit het niets zegt hij : "Ohh mogen die vriendjes dat? Weet jij wat die piemel van dat vriendje doet? Je dochter is 4! wat als ze 8 is en de vriendjes van je jongens zijn 15 en 17? Wat als jij er niet bent en ze gaan aan jou meisje zitten? Ohhh nee geen vriendjes in huis als jij niet thuis bent hoor! Als je dat nu alvast aanwend zijn jou jongens als ze groter zijn niet anders gewend en is het normaal dat er geen vriendjes binnen komen als jij niet thuis ben!!"
Daar zit je dan met je mond vol tanden en een hoofd dat aan het tollen is.
Whaa hij heeft gelijk of is het te overdreven, ohh wat moet ik hier mee.
Eenmaal thuis er toch met mijn hubbie over gesproken.
Hij was eerst stil, je zag m denken en zei toen: "Hij heeft gewoon gelijk!"
Kijk ik kan er inderdaad van uit gaan dat het altijd goed zal gaan en dat er geen gekke dingen gebeuren. Maar wat als? Stel dat er wel wat gebeurd over een paar jaar met onze kleine diva. Wat dan?
Nadat we er lang over hebben gesproken samen hebben we onze jongens er bij gehaald.
Met hun open en eerlijk gesproken en tot onze verbazing zeiden ze uit zichzelf: Oke duidelijk vanaf nu komen er geen jongens meer binnen als jullie niet thuis zijn.
En eerlijk waar, vanaf dat moment is dat ook niet meer gebeurd. Ze weten het, en doen het gewoon.
Als er een vriendje voor de deur staat zeggen ze dat het niet uitkomt, of ze gaan naar buiten of....
Kijk de jongens zijn nu enkel even voor een boodschap alleen met hun zusje thuis. Maar in de toekomst zal dit zeker meer gebeuren. Nu leren ze het zichzelf alvast aan zodat het straks normaal is als ze ouder zijn.
Ohh wat ben ik, wat zijn mijn hubbie en ik dankbaar dat ik dat gesprek met die collega mocht hebben.
Ik heb het hem ook verteld. en hij was er blij mee. Soms moet je dingen horen van ouders die al verder op hun weg van het ouderschap zijn.
We hebben dit natuurlijk ook besproken met mijn zus. Zij heeft 1 dochter en die speelt geregeld met jongens. Soms ook alleen....
De zin "Weet jij wat de piemel van dat vriendje doet" blijft maar in mijn hoofd tollen.
Dat weet ik inderdaad niet. Ik wil ze wel vertrouwen, maar om mijn meisje te beschermen moet ik ze vooraf niet vertrouwen.....
Het is een soort van bewustwording.
Geen vingertje in de lucht van "Moet je nou eens even goed opletten" maar een handreiking.
Wie weet heb je er wat aan, kun je er wat mee of iemand in je omgeving.
vrijdag 1 juli 2016
Voorbereidingen 1e rommelmarkt
Eind juli gaan we dan eindelijk samen "ergens staan"
Een wens van ons allebei die al heel lang staat.
kofferbakverkoop apeldoorn!
http://www.meukisleuk.nl/25947/stichting-whoe.html
Al maanden zetten we spullen apart die eigenlijk weg mogen maar te goed zijn om zo weg te doen.
Zoonlief heeft al heel wat jaren spulletjes verzameld van KLM. maar daar zitten inmiddels ook heel wat dubbele items bij.
Die zijn inmiddels verzamelt en zijn zorgvuldig in dozen gestopt en staan klaar voor vertrek. Op zoek naar een nieuwe eigenaar.
Ook kledingkasten worden uitgezocht en zelfs manlief komt met dingen aansjouwen of het misschien iets is voor de rommelmarkt.
Vandaag met onze middelste kanjer het plan van aanpak besproken.
Wat moeten we doen, hoe willen we het doen en wat moet daarvoor gebeuren.
1) We willen opvallen tussen alle kraampjes
Dus: We nemen de partytent mee en een stel slingers om de boel te versieren.
We maken borden met daarop groot prijzen van alles in deze doos 1 euro p.s. enz.
2) We willen zo min mogelijk mee naar huis terug moeten nemen
Dus we gaan voor kleine maar wel rieele prijsjes. Zorgen voor blikvangers om zo mensen te trekken.
3) We hebben 1 auto te vullen, maar die zit zo vol
Dus: we zorgen dat we een dakkoffer mee kunnen nemen en kunnen zo nog meer spullen meenemen.
4) We willen zelf ook een gezellige dag hebben
Dus: nemen veel lekkers, stoelen om op te zitten mee en.... nodige opa en oma uit om naast ons met een kraam te komen staan. (Inmiddels is dat gedaan en zijn ook zij druk bezig met de voorbereidingen)
5) We willen een breed publiek trekken
Dus zorgen we er voor dat er voor veel wat wils is. Van kleding tot speelgoed, van boeken tot klm spullen, van pastel petrus regout tot huis tuin en keuken spulletjes, enz.
6) we willen overzicht
Dus we zoeken van te voren alles goed uit. Stukke spullen gaan niet mee, boeken bij boeken, speelgoed bij speelgoed en kleding zoveel mogelijk op maat.
7) we willen hoogte in ons stalletje
Dus we hopen dat er een tafel (camping) of iets mee kan om daar belangrijke mooie spullen op te kunnen etaleren.
8) we willen plezier
Dus beginnen we op tijd!
We hebben er zin in en kijken er naar uit.
Wij gaan met 1 auto met dakkoffer,
Mijn ouders met een auto met aanhangwagen.
We kijken er echt enorm naar uit en willen goed voorbereid op pad gaan. Vandaar dat we nu al beginnen en niet pas een paar dagen van te voren.
Nee dan moet alles klaar staan en alleen maar in de auto geladen hoeven worden....
Ohh wat zal het een feest zijn.
Of we nou veel of weinig verkopen, wij gaan een geweldige dag hebben met elkaar.
Nu snel weer verder met uitzoeken!!
Liefs Zus en Trijntje
Een wens van ons allebei die al heel lang staat.
kofferbakverkoop apeldoorn!
http://www.meukisleuk.nl/25947/stichting-whoe.html
Al maanden zetten we spullen apart die eigenlijk weg mogen maar te goed zijn om zo weg te doen.
Zoonlief heeft al heel wat jaren spulletjes verzameld van KLM. maar daar zitten inmiddels ook heel wat dubbele items bij.
Die zijn inmiddels verzamelt en zijn zorgvuldig in dozen gestopt en staan klaar voor vertrek. Op zoek naar een nieuwe eigenaar.Ook kledingkasten worden uitgezocht en zelfs manlief komt met dingen aansjouwen of het misschien iets is voor de rommelmarkt.
Vandaag met onze middelste kanjer het plan van aanpak besproken.
Wat moeten we doen, hoe willen we het doen en wat moet daarvoor gebeuren.
1) We willen opvallen tussen alle kraampjes
Dus: We nemen de partytent mee en een stel slingers om de boel te versieren.
We maken borden met daarop groot prijzen van alles in deze doos 1 euro p.s. enz.
2) We willen zo min mogelijk mee naar huis terug moeten nemen
Dus we gaan voor kleine maar wel rieele prijsjes. Zorgen voor blikvangers om zo mensen te trekken.
3) We hebben 1 auto te vullen, maar die zit zo vol
Dus: we zorgen dat we een dakkoffer mee kunnen nemen en kunnen zo nog meer spullen meenemen.
4) We willen zelf ook een gezellige dag hebben
Dus: nemen veel lekkers, stoelen om op te zitten mee en.... nodige opa en oma uit om naast ons met een kraam te komen staan. (Inmiddels is dat gedaan en zijn ook zij druk bezig met de voorbereidingen)
5) We willen een breed publiek trekken
Dus zorgen we er voor dat er voor veel wat wils is. Van kleding tot speelgoed, van boeken tot klm spullen, van pastel petrus regout tot huis tuin en keuken spulletjes, enz.
6) we willen overzicht
Dus we zoeken van te voren alles goed uit. Stukke spullen gaan niet mee, boeken bij boeken, speelgoed bij speelgoed en kleding zoveel mogelijk op maat.
7) we willen hoogte in ons stalletje
Dus we hopen dat er een tafel (camping) of iets mee kan om daar belangrijke mooie spullen op te kunnen etaleren.
8) we willen plezier
Dus beginnen we op tijd!
We hebben er zin in en kijken er naar uit.
Wij gaan met 1 auto met dakkoffer,
Mijn ouders met een auto met aanhangwagen.
We kijken er echt enorm naar uit en willen goed voorbereid op pad gaan. Vandaar dat we nu al beginnen en niet pas een paar dagen van te voren.
Nee dan moet alles klaar staan en alleen maar in de auto geladen hoeven worden....
Ohh wat zal het een feest zijn.
Of we nou veel of weinig verkopen, wij gaan een geweldige dag hebben met elkaar.
Nu snel weer verder met uitzoeken!!
Liefs Zus en Trijntje
donderdag 25 februari 2016
Schoolstress
Wat is dat toch een gek fenomeen.
Iedere ouder zal dit herkennen...
de keukentafel bezaaid met boeken uit de bieb, losse blaadjes waar een woordspinsel of woordweb op gekladderd is. Een blad met wat losse kreten die je al wist en de computer een verhitte moeder en een zuchtende groep 7 kanjer....
Dat is z'n beetje het zicht wat je had als je hier de afgelopen dagen binnen kwam.
Iets opzoeken op de computer was al een heel gedoe voor onze kanjer. Waar begin je.
Misschien is dat eens goed om aan de kids te leren opschool in plaats van ze naar huis te sturen met een blad waar enkel op staat waar het werkstuk aan moet voldoen.
Het onderwerp was dit keer snel gekozen.
De biologische boerderij. Dat was alvast 1.
Boeken uit de bieb halen kostte ook een halve middag want ahhh waar staat welk boek.
Eenmaal thuis was de eerste opzet al een hele uitdaging.
Na een week ploeteren was het gister dan eindelijk zover.
Er konden plaatsjes gezocht worden.
Iets waar ik niet bij nodig was, want dat kon hij wel alleen, joehoe!
Dus tijd voor koffie en huiswerk met onze grootste kanjer. Bio...
Overhoren, overhoren, voorlezen, overhoren....
op de valreep om half 3 het hele werkstuk inclusief juiste bladzijdenummer volgorde, wat een geploeter was dat zeg, konden we het werkstuk doorsturen naar t werk van manlief om hem uit te laten printen.
Vandaag kon hij in een mapje en wel mee naar school om ingeleverd te worden.
Ik ben zeer benieuwd wat WIJ voor cijfer zullen krijgen...
Maar dat was nog niet alles deze week. Vandaag heeft onze kanjer ook zijn boekbespreking.
nog een vreselijk zenuwslopend iets.
100 keer voorlezen van het uittreksel. Het uitzoeken van uitgever, schrijver en hoofdpersonen het maken van een powerpoint presentatie....
Maar gewapend met een sticky met de powerpoint presentatie er op, het boek en het verslag ging hij vanmorgen op weg naar school...
Oja en dan het leren voor dictee, de toets engels en geschiedenis niet te vergeten...
In een stuk in "de Trouw" stond vanmorgen dat kinderen in acht jaar tijd basisonderwijs 72 citotoetsen hebben gemaakt. 72!! zijn we gek aan het worden....
Presteren, presteren presteren...
Onze kanjer zit al vanaf zijn 4e jaar niet goed in zijn vel....
Zal dit er echt mee te maken hebben...
Dit programma hieronder moet ik nog even in zijn geheel terugkijken, maar wat ik heb gezien en gehoord mee dan de moeite waard om het ook te bekijken als je dat nog niet hebt gedaan...
Waar zijn we mee bezig in onderwijsland...
http://www.npo.nl/de-monitor/21-02-2016/KN_1676827
Ik ben toe aan de vakantie volgende week...
Even geen huiswerkbegeleider, overhoorder, voorlezer, uitzoeker zijn... even rust in de tent...
En dat zeg ik als moeder... laat staan wat onze kanjers moeten denken....
En dan te bedenken dat onze middelste kanjer ook nog gister over gestapt is naar weer nieuwe medicijnen, smiddags nog een afspraak had bij t riagg en savonds toch ook wel heel graag naar club wilde....
Trots op onze mannen....
Liefs Zus en Trijntje
Iedere ouder zal dit herkennen...
de keukentafel bezaaid met boeken uit de bieb, losse blaadjes waar een woordspinsel of woordweb op gekladderd is. Een blad met wat losse kreten die je al wist en de computer een verhitte moeder en een zuchtende groep 7 kanjer....
Dat is z'n beetje het zicht wat je had als je hier de afgelopen dagen binnen kwam.
Iets opzoeken op de computer was al een heel gedoe voor onze kanjer. Waar begin je.
Misschien is dat eens goed om aan de kids te leren opschool in plaats van ze naar huis te sturen met een blad waar enkel op staat waar het werkstuk aan moet voldoen.
Het onderwerp was dit keer snel gekozen.
De biologische boerderij. Dat was alvast 1.
Boeken uit de bieb halen kostte ook een halve middag want ahhh waar staat welk boek.
Eenmaal thuis was de eerste opzet al een hele uitdaging.
Na een week ploeteren was het gister dan eindelijk zover.
Er konden plaatsjes gezocht worden.
Iets waar ik niet bij nodig was, want dat kon hij wel alleen, joehoe!
Dus tijd voor koffie en huiswerk met onze grootste kanjer. Bio...
Overhoren, overhoren, voorlezen, overhoren....
op de valreep om half 3 het hele werkstuk inclusief juiste bladzijdenummer volgorde, wat een geploeter was dat zeg, konden we het werkstuk doorsturen naar t werk van manlief om hem uit te laten printen.
Vandaag kon hij in een mapje en wel mee naar school om ingeleverd te worden.
Ik ben zeer benieuwd wat WIJ voor cijfer zullen krijgen...
Maar dat was nog niet alles deze week. Vandaag heeft onze kanjer ook zijn boekbespreking.
nog een vreselijk zenuwslopend iets.
100 keer voorlezen van het uittreksel. Het uitzoeken van uitgever, schrijver en hoofdpersonen het maken van een powerpoint presentatie....
Maar gewapend met een sticky met de powerpoint presentatie er op, het boek en het verslag ging hij vanmorgen op weg naar school...
Oja en dan het leren voor dictee, de toets engels en geschiedenis niet te vergeten...
In een stuk in "de Trouw" stond vanmorgen dat kinderen in acht jaar tijd basisonderwijs 72 citotoetsen hebben gemaakt. 72!! zijn we gek aan het worden....
Presteren, presteren presteren...
Onze kanjer zit al vanaf zijn 4e jaar niet goed in zijn vel....
Zal dit er echt mee te maken hebben...
Dit programma hieronder moet ik nog even in zijn geheel terugkijken, maar wat ik heb gezien en gehoord mee dan de moeite waard om het ook te bekijken als je dat nog niet hebt gedaan...
Waar zijn we mee bezig in onderwijsland...
http://www.npo.nl/de-monitor/21-02-2016/KN_1676827
Ik ben toe aan de vakantie volgende week...
Even geen huiswerkbegeleider, overhoorder, voorlezer, uitzoeker zijn... even rust in de tent...
En dat zeg ik als moeder... laat staan wat onze kanjers moeten denken....
En dan te bedenken dat onze middelste kanjer ook nog gister over gestapt is naar weer nieuwe medicijnen, smiddags nog een afspraak had bij t riagg en savonds toch ook wel heel graag naar club wilde....
Trots op onze mannen....
Liefs Zus en Trijntje
woensdag 9 december 2015
Ze willen mij gewoon volstoppen
Een updaten over onze middelste kanjer...
Vandaag hadden we weer een afspraak staan bij de psychiater.
Ohh wat een naar woord is dat eigenlijk.
Een vriendelijke vrouw die al 25 jaar in het vak zit.
Ja eerlijk, het stelt enigszins gerust als ze dat verteld.
Niet dat ik er iets aan heb, maar toch.
Onze kanjer ging mee net als mijn hubbie. Fijn zo met z'n drietjes.
De wachtkamer stroomde vol en ik voel me daar zo niet op mijn gemak.
Twee moeders stonden bij het koffiezetapparaat grove taal uit te kramen naar elkaar al hard pratend. Over kerst, het gesprek waar ze in zaten en...
Een nette vader zat op een stoel druk op zijn telefoon te werken.
Een "behandelaar" stond in een Arabische taal met een cliënt en twee drijnende kinderen en een baby in een maxicosi druk te discussiëren over geen idee.... en dan niet te vergeten de twee tieners die onderuit gezakt , ongeïnteresseerd al kauwend op een kauwgommetje zaten te kauwen en op hun mobieltje bezig waren.
En wij....
Toen onze behandelaar er aan kwam en onze naam noemde hoorde ik het in eerste instantie niet eens. Zo druk, chaotisch....
En toen ging de deur achter ons dicht. Pff wat een rust zeg.
"Zo, en hoe gaat het" was haar eerste vraag aan onze kanjer.
Tot mijn, ik denk onze, verbazing vertelde hij zeer duidelijk hoe het met hem gaat. Hoe hij zich voelt.
Hij zit nu op medikinet 40 mg. Tot vandaag gaat het redelijk. Wel erg boos geweest maar geen woedeaanvallen zoals vorige week wel het geval waren.
Hij vertelde dat zijn hoofd nog steeds vol zit, maar dat hij wel iets beter in zijn vel zit.
Dat hij weinig eetlust heeft en absoluut de slaap niet kan vatten savonds.
Om 11 uur is hij nog wakker.
Zelf ben ik een vroege slaper dus meestal slaap ik eerder dan hij.
Hij is daardoor zo moe en komt daardoor smorgens ook lastig zijn bed uit omdat hij nog zo moe is.
Na lang dubbe van de arts was haar voorstel om toch door te gaan met de medikinet 40 mg en daarnaast ipv 10 tabletten melatonine 20 tabletten te geven.
Wat was onze kanjer lam geslagen. 20 tabletten. Op de terugweg zei hij, ze willen mij gewoon vol stoppen met pillen. Uitgelegd dat het medicijnen zijn van 0,1 mg per tabletje.... maar ja dan ben je toch echt 11 en snap je daar geen bal van.
Het zijn er gewoon 20. Punt uit!
Vanavond dus voor het eerst 20 tabletten gegeven. En... Hij slaapt al!
Tot de tweede week van januari gaan we dit uittesten.
Ik merk zo aan mezelf dat ik zo onwijs moe ben. Alle moeheid lijkt er uit te komen. Ik slaap onrustig, droom heel veel, veel wakker....
Zo blij ben ik als het januari is, en als we kunne zeggen ja de rust is aan het terug komen in huize zus en Trijntje.
Omdat we vandaag dus weer met onze kanjer op stap moesten hebben we vanavond het gourmetstel opgezocht en heerlijk met z'n vijfjes ge gourmet. Heerlijk. En als onze kanjer even van tafel af wilde om met playmobile te spelen lieten we dat maar toe. Het blijft zoeken, afwachten, loslaten, ondergaan, maar ik ben er van overtuigd dat er een dag komt....
Liefs Zus en Trijntje
Vandaag hadden we weer een afspraak staan bij de psychiater.
Ohh wat een naar woord is dat eigenlijk.
Een vriendelijke vrouw die al 25 jaar in het vak zit.
Ja eerlijk, het stelt enigszins gerust als ze dat verteld.
Niet dat ik er iets aan heb, maar toch.
Onze kanjer ging mee net als mijn hubbie. Fijn zo met z'n drietjes.
De wachtkamer stroomde vol en ik voel me daar zo niet op mijn gemak.
Twee moeders stonden bij het koffiezetapparaat grove taal uit te kramen naar elkaar al hard pratend. Over kerst, het gesprek waar ze in zaten en...
Een nette vader zat op een stoel druk op zijn telefoon te werken.
Een "behandelaar" stond in een Arabische taal met een cliënt en twee drijnende kinderen en een baby in een maxicosi druk te discussiëren over geen idee.... en dan niet te vergeten de twee tieners die onderuit gezakt , ongeïnteresseerd al kauwend op een kauwgommetje zaten te kauwen en op hun mobieltje bezig waren.
En wij....
Toen onze behandelaar er aan kwam en onze naam noemde hoorde ik het in eerste instantie niet eens. Zo druk, chaotisch....
En toen ging de deur achter ons dicht. Pff wat een rust zeg.
"Zo, en hoe gaat het" was haar eerste vraag aan onze kanjer.
Tot mijn, ik denk onze, verbazing vertelde hij zeer duidelijk hoe het met hem gaat. Hoe hij zich voelt.
Hij zit nu op medikinet 40 mg. Tot vandaag gaat het redelijk. Wel erg boos geweest maar geen woedeaanvallen zoals vorige week wel het geval waren.
Hij vertelde dat zijn hoofd nog steeds vol zit, maar dat hij wel iets beter in zijn vel zit.
Dat hij weinig eetlust heeft en absoluut de slaap niet kan vatten savonds.
Om 11 uur is hij nog wakker.
Zelf ben ik een vroege slaper dus meestal slaap ik eerder dan hij.
Hij is daardoor zo moe en komt daardoor smorgens ook lastig zijn bed uit omdat hij nog zo moe is.
Na lang dubbe van de arts was haar voorstel om toch door te gaan met de medikinet 40 mg en daarnaast ipv 10 tabletten melatonine 20 tabletten te geven.
Wat was onze kanjer lam geslagen. 20 tabletten. Op de terugweg zei hij, ze willen mij gewoon vol stoppen met pillen. Uitgelegd dat het medicijnen zijn van 0,1 mg per tabletje.... maar ja dan ben je toch echt 11 en snap je daar geen bal van.
Het zijn er gewoon 20. Punt uit!
Vanavond dus voor het eerst 20 tabletten gegeven. En... Hij slaapt al!
Tot de tweede week van januari gaan we dit uittesten.
Ik merk zo aan mezelf dat ik zo onwijs moe ben. Alle moeheid lijkt er uit te komen. Ik slaap onrustig, droom heel veel, veel wakker....
Zo blij ben ik als het januari is, en als we kunne zeggen ja de rust is aan het terug komen in huize zus en Trijntje.
Omdat we vandaag dus weer met onze kanjer op stap moesten hebben we vanavond het gourmetstel opgezocht en heerlijk met z'n vijfjes ge gourmet. Heerlijk. En als onze kanjer even van tafel af wilde om met playmobile te spelen lieten we dat maar toe. Het blijft zoeken, afwachten, loslaten, ondergaan, maar ik ben er van overtuigd dat er een dag komt....
Liefs Zus en Trijntje
donderdag 12 november 2015
Geduld
Het geduld is op....
We zijn moe, op aan het raken.
Even terug in de tijd....
Na de zomervakantie ging het prima met onze middelste kanjer.
Naarmate de tijd verstreek ging het weer bergafwaarts.
We hebben wel goede weken er tussen zitten en dan gaat het echt heel erg goed.
Maar over het algemeen ging het wel weer achteruit met hem.
Niet alleen wij raken op maar vooral onze kanjer is echt op.
Kan niet meer. Zijn hoofd zit zo vol hij weet het zelf ook niet meer.
Elke keer weer de gesprekken bij het Riagg leverde totaal niet op wat we wilde, wat we hoopte, droomde....
Elke keer weer nog een maand aankijken, kijken of er op school, thuis, of... nog iets te halen viel.
Alles wat we kunnen doen we al, doet school al, t is klaar!
Z'n anderhalve week geleden hadden we weer een gesprek. Mijn hubbie en ik samen.
Toen ze zei dat ze contact wilde opnemen met school om te kijken wat daar eventueel nog te halen viel brak ik.
Ik begon enorm te huilen. Intens verdrietig, moe gestreden....
Het gaat niet meer. We willen niet nog meer "kijken of er nog wat te halen valt"
Na 6,5 jaar ploeteren is het genoeg geweest.
We hebben de knoop door moeten hakken.
Niet alleen voor onszelf maar zeker ook voor onze kanjer.
Als hij zegt dat hij na z'n enorme woedeaanval alleen maar denkt was ik er maar niet geweest, was ik maar dood, dan is dat signaal genoeg voor ons, er moet iets gebeuren.
We gaan dus starten met medicijnen.
Vreselijk spannend vinden we dat.
Afgelopen dinsdagmiddag moesten we met z'n drieen terug komen om te bespreken welke medicijnen het gaan worden en hoe we gaan opbouwen.
Met een knoop in onze maag zijn we heen gegaan.
Een erg vriendelijke, wat oudere, psychiater zat er tegenover ons. Ze stelde onze kanjer enorm veel vragen, woog hem en nam zijn lengte op en bloeddruk.
Een gezonde jongenman ben je kerel!
Uiteindelijk is er gekozen voor Medikinet met als aanvulling van Methylfenidaat.
We starten met 10 mg en hogen per week met 10 mg op.
Ohh wat zijn we zenuwachtig.
Zolang proberen tegen te houden, andere dingen proberen, maar we verlangen er zo intens naar dat onze kanjer rust krijgt in zijn hoofd en in zijn zijn....
Hij s moe, op... Wij zijn moe en op....
We tellen af naar het moment dat hij met een lag opstaat en met een lach naar bed gaat....
Ohh we hopen en bidden dat dit middel mag aanslaan, dat hij geen last zal hebben van bijwerkingen. Dat hij er goed op mag reageren.
We verlangen er naar.
Zaterdag gaan we starten....
Wordt vervolgd....
Liefs Zus en Trijntje
We zijn moe, op aan het raken.
Even terug in de tijd....
Na de zomervakantie ging het prima met onze middelste kanjer.
Naarmate de tijd verstreek ging het weer bergafwaarts.
We hebben wel goede weken er tussen zitten en dan gaat het echt heel erg goed.
Maar over het algemeen ging het wel weer achteruit met hem.
Niet alleen wij raken op maar vooral onze kanjer is echt op.
Kan niet meer. Zijn hoofd zit zo vol hij weet het zelf ook niet meer.
Elke keer weer de gesprekken bij het Riagg leverde totaal niet op wat we wilde, wat we hoopte, droomde....
Elke keer weer nog een maand aankijken, kijken of er op school, thuis, of... nog iets te halen viel.
Alles wat we kunnen doen we al, doet school al, t is klaar!
Z'n anderhalve week geleden hadden we weer een gesprek. Mijn hubbie en ik samen.
Toen ze zei dat ze contact wilde opnemen met school om te kijken wat daar eventueel nog te halen viel brak ik.
Ik begon enorm te huilen. Intens verdrietig, moe gestreden....
Het gaat niet meer. We willen niet nog meer "kijken of er nog wat te halen valt"
Na 6,5 jaar ploeteren is het genoeg geweest.
We hebben de knoop door moeten hakken.
Niet alleen voor onszelf maar zeker ook voor onze kanjer.
Als hij zegt dat hij na z'n enorme woedeaanval alleen maar denkt was ik er maar niet geweest, was ik maar dood, dan is dat signaal genoeg voor ons, er moet iets gebeuren.
We gaan dus starten met medicijnen.
Vreselijk spannend vinden we dat.
Afgelopen dinsdagmiddag moesten we met z'n drieen terug komen om te bespreken welke medicijnen het gaan worden en hoe we gaan opbouwen.
Met een knoop in onze maag zijn we heen gegaan.
Een erg vriendelijke, wat oudere, psychiater zat er tegenover ons. Ze stelde onze kanjer enorm veel vragen, woog hem en nam zijn lengte op en bloeddruk.
Een gezonde jongenman ben je kerel!
Uiteindelijk is er gekozen voor Medikinet met als aanvulling van Methylfenidaat.
We starten met 10 mg en hogen per week met 10 mg op.
Ohh wat zijn we zenuwachtig.
Zolang proberen tegen te houden, andere dingen proberen, maar we verlangen er zo intens naar dat onze kanjer rust krijgt in zijn hoofd en in zijn zijn....
Hij s moe, op... Wij zijn moe en op....
We tellen af naar het moment dat hij met een lag opstaat en met een lach naar bed gaat....
Ohh we hopen en bidden dat dit middel mag aanslaan, dat hij geen last zal hebben van bijwerkingen. Dat hij er goed op mag reageren.
We verlangen er naar.
Zaterdag gaan we starten....
Wordt vervolgd....
Liefs Zus en Trijntje
dinsdag 22 september 2015
Opkomen voor je kind
Hoe intens verdrietig en onzeker kan iemand zijn...
Onze middelste kanjer volgt een 5 daagse zeilcursus.
Samen met een instructeur en 4 andere kids gaan ze een hele dag van 10 tot 17.00 uur de plas op om te leren zeilen. Omdat er niet genoeg kids zich hadden aangemeld voor een bepaald soort boot waar je met z'n 4-ren in kan zou onze kanjer met een groepje op pad gaan in een rs tera zeilboot. Een open boot. groter dan een optimist. Waar je eigenlijk wel wat zeilervaring voor nodig hebt.
Dat heeft onze kanjer dus niet.
De rest van het groetje bestond uit kids die al een zeildiploma (of zelfs meerdere) op zak hadden en onze kanjer.
Na de eerste lesdag kwam hij werkelijk kapot thuis. Vreselijk moe van de inspannende dag.
De week er op het zelfde verhaal alleen nu in mijn ogen nog moeier.
Het had hem een soort van gesloopt. Hij had het hele weekend verder nodig om bij te trekken. Vorig weekend de 3e keer.... Ik bracht m, maar wat zag hij wit. Huilend kwam hij uit de kleedkamers. "ik ben zo misselijk is voel me niet lekker ik wil naar huis" Eenmaal thuis een tuttel-dagje maar echt fit was hij niet. Ook echt een paar dagen afgelopen week ziek geweest met koorts en alles wat bij griep hoort. En dan kwam weer die zaterdag in zicht.
Vrijdagavond huilen, niet lekker, misselijk.
Het moest iets zijn maar ik wist even niet wat en zeggen dat deed hij al lang niet....
Na veel tranen uiteindelijk toch in slaap gevallen...
S'morgens huilend wakker en toen wist ik het: het was het zeilen. Het hoge woord was er uit.
Snikkend vertelde hij hoe hij zich voelde, dat de rest alles al snapte en hij niet. Dat hij zich heel alleen op het water voelde omdat de rest pressies wist wat er van ze verwacht werd en hij niet.
Onze kanjer wilde niet meer naar zeilen.
Na praten, praten en nog eens praten besloten de zeilschool te bellen.
M'n hubbie zorgde voor onze kanjer en ik ging bellen. Na lange stiltes, denken, heen en weer praten en vragen besloten om aan hem voor te leggen om in een optimist te gaan zeilen met een eigen instructeur. Dus echt 1 op 1 leren zeilen en het vertrouwen in zichzelf terug zien te krijgen.
Uiteindelijk vond onze kanjer dat ook de beste optie en zijn we in e auto gestapt.
Enigszins met een wit smoeltje aangekomen en nadat er eerst een instructeur zou zijn voor de ochtend en een voor de middag toch besloten dat dat niet een heel handige optie is voor hem.
Daarna een leuke meid die de hele dag met hem alleen het water op ging. Hij is een kleine optimit en zij in een motorbootje er naast. De hele dag samen zonder andere kids. Even het vertrouwen terug zien te winnen....
uiteindelijk heeft hij een goede dag gehad, maar is heel blij dat volgende week de laatste keer is.
Hopelijk lukt het hem echt om de zin te vinden voor de laatste keer. Daarna afsluiting met een gezamenlijke bbq en vorderingsuitreiking....
En dan gister, gesprek met de leraar van onze middelste kanjer.
Pff heftig, maar of hij werkelijk begrijpt waar de zere plek op dit moment ligt en hoezeer school hier een rol in speelt, geen idee.
Vanmiddag gesprek met de gedragscoach van school en intern begeleider. Hopelijk loopt dat gesprek soepeler en kan ik zeggen na het gesprek; ja ik ben op gekomen voor onze kanjer en het is gelukt!
Wordt vervolgt dus....
Liefs Zus en Trijntje
Onze middelste kanjer volgt een 5 daagse zeilcursus.
Samen met een instructeur en 4 andere kids gaan ze een hele dag van 10 tot 17.00 uur de plas op om te leren zeilen. Omdat er niet genoeg kids zich hadden aangemeld voor een bepaald soort boot waar je met z'n 4-ren in kan zou onze kanjer met een groepje op pad gaan in een rs tera zeilboot. Een open boot. groter dan een optimist. Waar je eigenlijk wel wat zeilervaring voor nodig hebt.
Dat heeft onze kanjer dus niet.
De rest van het groetje bestond uit kids die al een zeildiploma (of zelfs meerdere) op zak hadden en onze kanjer.
Na de eerste lesdag kwam hij werkelijk kapot thuis. Vreselijk moe van de inspannende dag.
De week er op het zelfde verhaal alleen nu in mijn ogen nog moeier.
Het had hem een soort van gesloopt. Hij had het hele weekend verder nodig om bij te trekken. Vorig weekend de 3e keer.... Ik bracht m, maar wat zag hij wit. Huilend kwam hij uit de kleedkamers. "ik ben zo misselijk is voel me niet lekker ik wil naar huis" Eenmaal thuis een tuttel-dagje maar echt fit was hij niet. Ook echt een paar dagen afgelopen week ziek geweest met koorts en alles wat bij griep hoort. En dan kwam weer die zaterdag in zicht.
Vrijdagavond huilen, niet lekker, misselijk.
Het moest iets zijn maar ik wist even niet wat en zeggen dat deed hij al lang niet....
Na veel tranen uiteindelijk toch in slaap gevallen...
S'morgens huilend wakker en toen wist ik het: het was het zeilen. Het hoge woord was er uit.
Snikkend vertelde hij hoe hij zich voelde, dat de rest alles al snapte en hij niet. Dat hij zich heel alleen op het water voelde omdat de rest pressies wist wat er van ze verwacht werd en hij niet.
Onze kanjer wilde niet meer naar zeilen.
Na praten, praten en nog eens praten besloten de zeilschool te bellen.
M'n hubbie zorgde voor onze kanjer en ik ging bellen. Na lange stiltes, denken, heen en weer praten en vragen besloten om aan hem voor te leggen om in een optimist te gaan zeilen met een eigen instructeur. Dus echt 1 op 1 leren zeilen en het vertrouwen in zichzelf terug zien te krijgen.
Uiteindelijk vond onze kanjer dat ook de beste optie en zijn we in e auto gestapt.
Enigszins met een wit smoeltje aangekomen en nadat er eerst een instructeur zou zijn voor de ochtend en een voor de middag toch besloten dat dat niet een heel handige optie is voor hem.
Daarna een leuke meid die de hele dag met hem alleen het water op ging. Hij is een kleine optimit en zij in een motorbootje er naast. De hele dag samen zonder andere kids. Even het vertrouwen terug zien te winnen....
uiteindelijk heeft hij een goede dag gehad, maar is heel blij dat volgende week de laatste keer is.
Hopelijk lukt het hem echt om de zin te vinden voor de laatste keer. Daarna afsluiting met een gezamenlijke bbq en vorderingsuitreiking....
En dan gister, gesprek met de leraar van onze middelste kanjer.
Pff heftig, maar of hij werkelijk begrijpt waar de zere plek op dit moment ligt en hoezeer school hier een rol in speelt, geen idee.
Vanmiddag gesprek met de gedragscoach van school en intern begeleider. Hopelijk loopt dat gesprek soepeler en kan ik zeggen na het gesprek; ja ik ben op gekomen voor onze kanjer en het is gelukt!
Wordt vervolgt dus....
Liefs Zus en Trijntje
dinsdag 15 september 2015
Hoe gaat het met je?
School is alweer een aantal weken oud en ik moet zeggen... Dat merken we in huize Zus en Trijntje.
Onze middelste kanjer is weer sneller "vol" waardoor er zo nu en dan weer flinke uitbarstingen zijn.
Afgelopen week kon ik dat goed aan hem merken.
De maandag is altijd een prima dag. Niet te druk op school, geen grote hobbels te nemen en de gedragscoach van school haalt hem altijd een half uur tot een uur uit de les voor een praatje, een kletsje over hoe het gaat en ze is met hem aan de stoei over hoe het brein nou eigenlijk werkt.
Onze kanjer leert van haar dat niet alle informatie die we zien, horen, ervaren even belangrijk zijn en dat we moeten scheiden in belangrijk, minder belangrijk, niet belangrijk.
werken met vakjes of ook wel laatjes in je hoofd.
Hij moest een paar weken terug zijn hoofd tekenen hoe hij vol zit op een schooldag....
Vol verbazing zitten kijken.... Hoe is het nu en hoe zou het moeten zijn.... Het hoofd wat hij zelf tekende was gewoon chaos. Alles stond door elkaar heen, van spelen tot leren van huiswerk tot...
Daar is hij nu mee aan de slag aan het gaan. Om structuur daarin aan te brengen. Dat gaat stapje voor stapje.
De maandag is dus een prima dag.
De dinsdag, woensdag en donderdag zijn overvolle dagen voor hem. Heel veel te doen op school qua opdrachten, prikkels, gedachten. Woensdag heeft hij altijd een andere leerkracht dan de rest van de week. Eerst dacht ik serieus dat de woensdag een eitje zou zijn. Het is tenslotte een halve dag school. Niets is minder waar. Die leerkracht benadert hem anders, verheft zijn stem met regelmaat, is sneller geirriteerd als dingen niet lopen zoals hij wil. Onze kanjer loopt deze dag op zijn tenen.
Deze drie dagen zijn voor hem eigenlijk elke week weer een martelgang. En dat merken we thuis. Vooral de woensdag en donderdag zijn dagen dat ik op scherp loop. Hoe komt hij uit school, hoe is het gegaan deze dag.
Vorige week weer een enorme woedeaanval gehad. Een waar hij weer flink in bleef hangen en waar hij moeilijk uit kon komen.
Maar het is hem gelukt en na z'n anderhalf uur werd hij langzaamaan weer rustiger.
We zien waardoor het komt maar dachten dat we er zo weinig mee konden....
Inmiddels zijn we beide, mijn hubbie en ik, zover dat we niet in die fase van woede blijven hangen.
Wanneer het eenmaal is opgelost die woede dan proberen we het los te laten. Dat moet ook wel, we willen en kunnen het niet aan om er op terug te blijven hangen. Wat geweest is is geweest en de dag erna gaat het vast weer beter.
Die instelling zijn we onszelf aan het aanmeten. Noem het overleven, noem het.... Voor ons is dit op dit moment de goede manier.
Gister hadden we weer een afspraak bij het Riagg. M'n hubbie kon ivm werk niet mee. Voorafgaande aan het gesprek hebben we goed gesproken wat we wilde bespreken, waar we verder sturing bij wilde, hoe het nu bij ons thuis gaat en hoe wij ons voelen.
Al biddend op weg naar het gesprek.
We hebben een heel erg goed gesprek gehad. Om 10 voor 10 kwam ze me al uit de wachtkamer ophalen. Alles passeerde de revue. Van wat er fout was gegaan, hoe haar voorganger ooit ons als ouders als "het probleem van alles" had kunnen aanwijzen.... Alles...
Gesproken over hoe het nu gaat. Wat haar gedachte zijn bij onze kanjer.
Elke keer komen we toch weer uit bij het woord ADD maar dan zonder dromerigheid.
Onze kanjer is juist wel een actieve kerel die er van geniet om lekker buiten te spelen met andere kinderen. (niet overactief maar "gewoon" ) Wanneer ik de lijst lees wat er bij ADD hoort dan kan ik onze kanjer daar niet direct in plaatsen. Maar dat hij kenmerken heeft die zouden kunnen vallen onder ADD, dat zie ik wel.
We zijn er nog niet uit. Een diagnose traject in vind ik lastig en ookal wil ik geen ongelukkig kind vind ik het ook lastig om zo definitief een diagnose te horen. Wellicht geeft het ons handvatten, wellicht ook nog niet.
Besloten om eerst nu 4 weken te kijken hoe het verloopt op school.
Hoe is de druk daar nu en wat valt daar nog intern begeleider van school.
Wat kan school nog meer doen zodat onze kanjer rustiger uit school komt.
Thuis doen we er alles aan. Er ligt niet meer in ons vermogen en we komen er gedurende de afgelopen weken weer achter dat het zo te maken heeft met de druk op school.
Met een stapel aantekeningen heb ik nu de lef om school aan te spreken op het klassikaal gedrag. Maar ook op het gedrag van leerkrachten. De ene leerkracht gaat prima met onze kanjer. Toch valt er bij beide winst te behalen. Onze kanjer zal nog meer lessen uit de klas moeten. Een hele dag in de klas aanwezig zijn is voor hem niet haalbaar en mond uit in woede uitbarstingen omdat hij het allemaal niet aan kan.
Verder ga ik toch verder op zoek naar een boerderij in de buurt waar onze kanjer wellicht 1x per maand een zaterdag mee kan draaien. We hebben gemerkt dat hij daar zoveel rust maar ook weer energie uit haalt. Er achter gekomen dat je wanneer je zoiets vraagt aan boeren er direct de tegen vraag komt of hij een "zogenaamd rugzakje" heeft. Dan kan opeens veel meer. Dat doet mij wel erg veel zeer. Waarom?? waarom moet je iets mankeren, hebben voordat je in aanmerking komt.
Ook kwam de mevrouw van het riagg met een hond op de proppen. Dat zou erg goed zijn voor onze kanjer. Ik begon te lachen en zei dat ik ook daar al mee bezig was. (net als de boerderij)
z'n anderhalve week geleden is er een hond van een vriendinnetje van mij in huis geweest. Mijn hubbie heeft het niet zo op honden dus was er nogal verbolgen over dat 'dat beest' in huis was geweest. Maar toen hij merkte dat onze kleine diva die op dat moment wel thuis was geweest er zo vol van was is hij wel gaan malen. Het is een lieve, schone, niet al te grote en kortharige hond die prachtig is en goed luistert.
Toen ik gister vertelde wat er bij het riagg besproken was zei hij dat hij aan het idee aan het wennen is en dat hij de hond wel een keer een weekendje in huis zou willen hebben om te kijken hoe dat dat is en gaat.
Wie weet, niet nu op stel en sprong, maar wie weet komt die hond er nog wel.
Voor onze middelste kanjer zou het in ieder geval heel goed zijn, daar zijn we wel achter. Nu wij nog. En ja dan de vraag wat voor soort hond. 1 ding weten we wel zeker, hij moet kortharig, rustig en niet te groot zijn.
Als je nu dus aan mij vraagt hoe gaat het? Dan zeg ik goed.
Niet gelogen maar echt goed. Natuurlijk zijn er dagen bij die echt mega zwaar zijn, maar er zijn ook dagen die mega goed gaan. Daar klamp ik mij aan vast. De dagen die niet goed gaan willen we niet op de voorgrond zetten maar snel achter ons laten en genieten van de momenten die nu heel goed gaan.
We zouden het niet aan kunnen om weer terug naar af te vallen. Daar gaan we samen, mijn hubbie en ik, alles aan doen om dat te voorkomen.
Dat kost tijd en heel veel energie, maar we kunnen het aan. Samen met God kunnen we alles aan.
Liefs Zus en Trijntje
Onze middelste kanjer is weer sneller "vol" waardoor er zo nu en dan weer flinke uitbarstingen zijn.
Afgelopen week kon ik dat goed aan hem merken.
De maandag is altijd een prima dag. Niet te druk op school, geen grote hobbels te nemen en de gedragscoach van school haalt hem altijd een half uur tot een uur uit de les voor een praatje, een kletsje over hoe het gaat en ze is met hem aan de stoei over hoe het brein nou eigenlijk werkt.
Onze kanjer leert van haar dat niet alle informatie die we zien, horen, ervaren even belangrijk zijn en dat we moeten scheiden in belangrijk, minder belangrijk, niet belangrijk.
werken met vakjes of ook wel laatjes in je hoofd.
Hij moest een paar weken terug zijn hoofd tekenen hoe hij vol zit op een schooldag....
Vol verbazing zitten kijken.... Hoe is het nu en hoe zou het moeten zijn.... Het hoofd wat hij zelf tekende was gewoon chaos. Alles stond door elkaar heen, van spelen tot leren van huiswerk tot...
Daar is hij nu mee aan de slag aan het gaan. Om structuur daarin aan te brengen. Dat gaat stapje voor stapje.
De maandag is dus een prima dag.
De dinsdag, woensdag en donderdag zijn overvolle dagen voor hem. Heel veel te doen op school qua opdrachten, prikkels, gedachten. Woensdag heeft hij altijd een andere leerkracht dan de rest van de week. Eerst dacht ik serieus dat de woensdag een eitje zou zijn. Het is tenslotte een halve dag school. Niets is minder waar. Die leerkracht benadert hem anders, verheft zijn stem met regelmaat, is sneller geirriteerd als dingen niet lopen zoals hij wil. Onze kanjer loopt deze dag op zijn tenen.
Deze drie dagen zijn voor hem eigenlijk elke week weer een martelgang. En dat merken we thuis. Vooral de woensdag en donderdag zijn dagen dat ik op scherp loop. Hoe komt hij uit school, hoe is het gegaan deze dag.
Vorige week weer een enorme woedeaanval gehad. Een waar hij weer flink in bleef hangen en waar hij moeilijk uit kon komen.
Maar het is hem gelukt en na z'n anderhalf uur werd hij langzaamaan weer rustiger.
We zien waardoor het komt maar dachten dat we er zo weinig mee konden....
Inmiddels zijn we beide, mijn hubbie en ik, zover dat we niet in die fase van woede blijven hangen.
Wanneer het eenmaal is opgelost die woede dan proberen we het los te laten. Dat moet ook wel, we willen en kunnen het niet aan om er op terug te blijven hangen. Wat geweest is is geweest en de dag erna gaat het vast weer beter.
Die instelling zijn we onszelf aan het aanmeten. Noem het overleven, noem het.... Voor ons is dit op dit moment de goede manier.
Gister hadden we weer een afspraak bij het Riagg. M'n hubbie kon ivm werk niet mee. Voorafgaande aan het gesprek hebben we goed gesproken wat we wilde bespreken, waar we verder sturing bij wilde, hoe het nu bij ons thuis gaat en hoe wij ons voelen.
Al biddend op weg naar het gesprek.
We hebben een heel erg goed gesprek gehad. Om 10 voor 10 kwam ze me al uit de wachtkamer ophalen. Alles passeerde de revue. Van wat er fout was gegaan, hoe haar voorganger ooit ons als ouders als "het probleem van alles" had kunnen aanwijzen.... Alles...
Gesproken over hoe het nu gaat. Wat haar gedachte zijn bij onze kanjer.
Elke keer komen we toch weer uit bij het woord ADD maar dan zonder dromerigheid.
Onze kanjer is juist wel een actieve kerel die er van geniet om lekker buiten te spelen met andere kinderen. (niet overactief maar "gewoon" ) Wanneer ik de lijst lees wat er bij ADD hoort dan kan ik onze kanjer daar niet direct in plaatsen. Maar dat hij kenmerken heeft die zouden kunnen vallen onder ADD, dat zie ik wel.
We zijn er nog niet uit. Een diagnose traject in vind ik lastig en ookal wil ik geen ongelukkig kind vind ik het ook lastig om zo definitief een diagnose te horen. Wellicht geeft het ons handvatten, wellicht ook nog niet.
Besloten om eerst nu 4 weken te kijken hoe het verloopt op school.
Hoe is de druk daar nu en wat valt daar nog intern begeleider van school.
Wat kan school nog meer doen zodat onze kanjer rustiger uit school komt.
Thuis doen we er alles aan. Er ligt niet meer in ons vermogen en we komen er gedurende de afgelopen weken weer achter dat het zo te maken heeft met de druk op school.
Met een stapel aantekeningen heb ik nu de lef om school aan te spreken op het klassikaal gedrag. Maar ook op het gedrag van leerkrachten. De ene leerkracht gaat prima met onze kanjer. Toch valt er bij beide winst te behalen. Onze kanjer zal nog meer lessen uit de klas moeten. Een hele dag in de klas aanwezig zijn is voor hem niet haalbaar en mond uit in woede uitbarstingen omdat hij het allemaal niet aan kan.
Verder ga ik toch verder op zoek naar een boerderij in de buurt waar onze kanjer wellicht 1x per maand een zaterdag mee kan draaien. We hebben gemerkt dat hij daar zoveel rust maar ook weer energie uit haalt. Er achter gekomen dat je wanneer je zoiets vraagt aan boeren er direct de tegen vraag komt of hij een "zogenaamd rugzakje" heeft. Dan kan opeens veel meer. Dat doet mij wel erg veel zeer. Waarom?? waarom moet je iets mankeren, hebben voordat je in aanmerking komt.
Ook kwam de mevrouw van het riagg met een hond op de proppen. Dat zou erg goed zijn voor onze kanjer. Ik begon te lachen en zei dat ik ook daar al mee bezig was. (net als de boerderij)
z'n anderhalve week geleden is er een hond van een vriendinnetje van mij in huis geweest. Mijn hubbie heeft het niet zo op honden dus was er nogal verbolgen over dat 'dat beest' in huis was geweest. Maar toen hij merkte dat onze kleine diva die op dat moment wel thuis was geweest er zo vol van was is hij wel gaan malen. Het is een lieve, schone, niet al te grote en kortharige hond die prachtig is en goed luistert.
Toen ik gister vertelde wat er bij het riagg besproken was zei hij dat hij aan het idee aan het wennen is en dat hij de hond wel een keer een weekendje in huis zou willen hebben om te kijken hoe dat dat is en gaat.
Wie weet, niet nu op stel en sprong, maar wie weet komt die hond er nog wel.
Voor onze middelste kanjer zou het in ieder geval heel goed zijn, daar zijn we wel achter. Nu wij nog. En ja dan de vraag wat voor soort hond. 1 ding weten we wel zeker, hij moet kortharig, rustig en niet te groot zijn.
Als je nu dus aan mij vraagt hoe gaat het? Dan zeg ik goed.
Niet gelogen maar echt goed. Natuurlijk zijn er dagen bij die echt mega zwaar zijn, maar er zijn ook dagen die mega goed gaan. Daar klamp ik mij aan vast. De dagen die niet goed gaan willen we niet op de voorgrond zetten maar snel achter ons laten en genieten van de momenten die nu heel goed gaan.
We zouden het niet aan kunnen om weer terug naar af te vallen. Daar gaan we samen, mijn hubbie en ik, alles aan doen om dat te voorkomen.
Dat kost tijd en heel veel energie, maar we kunnen het aan. Samen met God kunnen we alles aan.
Liefs Zus en Trijntje
zaterdag 29 augustus 2015
Eerste twee weken school zitten er op
Zo... de eerste twee weken schol zitten er weer op.
Het was weer even wennen zoals bij iedereen denk ik.
Het op tijd opstaan, spullen pakken, huiswerk maken, wel of niet spelen met vriendjes.
Het ritme moet weer even gezocht worden en ook het "schema" hoe deen we de dagen in moet weer even in een nieuw schooljaar jasje gestoken worden.
De eerste weken na de school vakantie zijn bij ons altijd een soort van ontdekkingsweken.
Wat is handig qua spelen, genoeg tijd hebben voor huiswerk, sport, clubs, "computer/tablettijd" ook zo een waar echt even naar gekeken moet worden.
Maar nu de eerste twee weken er weer op zitten begint er weer structuur te komen in de dagen.
De oudste is gestart op de middelbare school.
Hoe groot wil je de omschakeling hebben zeg... pff....
S'morgens spreek je wat af met een vriendin en dan zegt zoonlief de avond er voor "oja, morgen zijn de eerste twee les uren uitgevallen hoor"
Dag planning! niks samen op de bank met een kop koffie....
Dat is echt wel even wennen en omschakelen moet ik zeggen.
Je eigen dag loopt zo ook veel anders.
Niet meer s'morgens alleen thuis of met je kleine diva, maar opeens je grote kanjer de eerste 3 en zelfs 1x 4 uur vrij...
Het levert ook heerlijke momenten op.
Als onze kleine divan op dinsdag naar de peuterspeelzaal gaat kunnen we samen koffie drinken en heerlijk kletsen. Ook weer leuk, maar nieuw en wennen.
Wennen aan wat we allemaal prettig vinden, hoe we het zien, wat we afspreken.
De week hebben we nu aardig in kaart weten te brengen en we hebben met elkaar een aantal duidelijke afspraken gemaakt waar we de eerste week tegen aan liepen en dus anders moesten.
Onze middelste kanjer vind de druk op school alweer erg hoog worden dus moesten wij keuzes voor hem gaan maken.
Op Maandag spelen we met kindjes uit de straat
Op Dinsdag fietst hij tussen de middag met zn nichtje naar huis en brengt hij haar ook om kwart over 3 thuis. Dan kan hij daar nog even blijven spelen als hij dat wil.
Op Woensdag mag hij afspreken met iemand van school,
Op Donderdag speelt hij weer met kindjes uit de straat,
en op Vrijdag mag hij afspreken met iemand van school.
De komende 5 Zaterdagen gaat hij de hele dag naar zeilles van 10.00 tot 17.00 uur.
Intensieve dagen dus daarom heen niet te veel plannen.
Zondag naar de kerk en lekker thuis, naar t bos of....
Dit schema hebben we gemaakt omdat de eerste week hij elke dag met een vriendje van school wilde spelen en daarna echt vreselijk moe thuis kwam. Afgelopen week ons aan dit schema gehouden en ik moet zeggen dat dat echt een stuk beter verliep.
Dan nog z'n heikel punt de computer en tablet.
Daar zijn we zeer strak en duidelijk is.
de computer/tablet mag gebruikt worden tot 17.00 uur.
Daarna niet meer.
Wanneer we dat daarna nog toestaan merken we dat zo slechter in slaap komen, drukker iin hun lijf zijn. Dat willen we voor hunzelf niet...
Wanneer hij om vijf uur uit moet kan iedereen nog even spelen of.... voordat we gaan eten.
Ook huiswerk maken doen we t liefst s middags en niet pas s avonds om 21.00 uur.
Onze oudste kanjer heeft er een handje van om echt op het aller aller laatste moment te bedenken o ja even m'n rooster bekijken op de computer want stel je voor dat er iets verandert is. (dat bedenkt hij dan om 21.30 uur of zo...)
Dat willen we dus niet meer.
S middags heeft hij daar tijd zat voor.
Evenals de telefoon van onze oudste kanjer. Die gaat niet mee naar boven en ligt s avonds in de oplader net als de tablet. En tijdens het eten nemen we geen telefoon op.
Dan hebben we even quallity time...
Als het belangrijk is bellen ze wel weer...
Dus gister middag zat ik met onze oudste kanjer zijn rooster voor komende week in zijn agenda te schrijven. Zo hoeft hij niet elke dag achter de pc om te kijken welke lessen hij heeft. Ook gelijk het huiswerk er bij schrijven.
Toch wel een beetje wennen om hem ook te leren om die structuur in zijn systeem aan te brengen. Niet alles op het laatste moment.
Want doordat hij alles op het laatste moment doet (ook tas inpakken s'morgens pas) kwam hij afgelopen vrijdag te laat op school. Nou daar was hij wel van geschrokken want dat gaat niet zoals op de basisschool. Snel zitten en klaar....
Vrijdagmiddag stond hij gelijk zijn boeken op te zoeken voor aan staande maandag. Een goede les dus.
Kijk je wil ze ook niet vastleggen aan allerlei regels. We willen ze leren om de juiste keuze te maken. Doordat hij te laat was op school heeft hij geleerd dat de structuur die wij hem aandroegen nog niet zo gek waren. Onze taak is hem daarin nu te begeleiden en sturen.
En echt t liefst loop ik elke keer te roepen: "heb je je tas al ingepakt, is je huiswerk al af, enzenz...."
Toch moet ik dat proberen los te laten en hem zelf dingen laten ondervinden. Wij hebben dingen aangedragen en nu is het zijn "taak" om het op te pakken of...
Ach en dan smelt ik ook weer als ik hem een sms stuur (naar school) met succes vandaag lieverd!
En dat je dan een sms terug krijgt met 'I love you mam!'
Het is leren, wennen, ondervinden, onderuit gaan en weer door gaan.
Ik vind het ook machtig interessant om te zien hoe hij verandert.
En echt ik hoop dat wanneer we 5 weken verder zijn iedereen zijn draai heeft gevonden en dat de nieuwe planning en regels werken en er bij iedereen inzitten.
Ook bij onszelf!
Zo nieuwsgierig hoe dat bij andere ouders gaat....
Liefs Zus en Trijntje
Het was weer even wennen zoals bij iedereen denk ik.
Het op tijd opstaan, spullen pakken, huiswerk maken, wel of niet spelen met vriendjes.
Het ritme moet weer even gezocht worden en ook het "schema" hoe deen we de dagen in moet weer even in een nieuw schooljaar jasje gestoken worden.
De eerste weken na de school vakantie zijn bij ons altijd een soort van ontdekkingsweken.
Wat is handig qua spelen, genoeg tijd hebben voor huiswerk, sport, clubs, "computer/tablettijd" ook zo een waar echt even naar gekeken moet worden.
Maar nu de eerste twee weken er weer op zitten begint er weer structuur te komen in de dagen.
De oudste is gestart op de middelbare school.
Hoe groot wil je de omschakeling hebben zeg... pff....
S'morgens spreek je wat af met een vriendin en dan zegt zoonlief de avond er voor "oja, morgen zijn de eerste twee les uren uitgevallen hoor"
Dag planning! niks samen op de bank met een kop koffie....
Dat is echt wel even wennen en omschakelen moet ik zeggen.
Je eigen dag loopt zo ook veel anders.
Niet meer s'morgens alleen thuis of met je kleine diva, maar opeens je grote kanjer de eerste 3 en zelfs 1x 4 uur vrij...
Het levert ook heerlijke momenten op.
Als onze kleine divan op dinsdag naar de peuterspeelzaal gaat kunnen we samen koffie drinken en heerlijk kletsen. Ook weer leuk, maar nieuw en wennen.
Wennen aan wat we allemaal prettig vinden, hoe we het zien, wat we afspreken.
De week hebben we nu aardig in kaart weten te brengen en we hebben met elkaar een aantal duidelijke afspraken gemaakt waar we de eerste week tegen aan liepen en dus anders moesten.
Onze middelste kanjer vind de druk op school alweer erg hoog worden dus moesten wij keuzes voor hem gaan maken.
Op Maandag spelen we met kindjes uit de straat
Op Dinsdag fietst hij tussen de middag met zn nichtje naar huis en brengt hij haar ook om kwart over 3 thuis. Dan kan hij daar nog even blijven spelen als hij dat wil.
Op Woensdag mag hij afspreken met iemand van school,
Op Donderdag speelt hij weer met kindjes uit de straat,
en op Vrijdag mag hij afspreken met iemand van school.
De komende 5 Zaterdagen gaat hij de hele dag naar zeilles van 10.00 tot 17.00 uur.
Intensieve dagen dus daarom heen niet te veel plannen.
Zondag naar de kerk en lekker thuis, naar t bos of....
Dit schema hebben we gemaakt omdat de eerste week hij elke dag met een vriendje van school wilde spelen en daarna echt vreselijk moe thuis kwam. Afgelopen week ons aan dit schema gehouden en ik moet zeggen dat dat echt een stuk beter verliep.
Dan nog z'n heikel punt de computer en tablet.
Daar zijn we zeer strak en duidelijk is.
de computer/tablet mag gebruikt worden tot 17.00 uur.
Daarna niet meer.
Wanneer we dat daarna nog toestaan merken we dat zo slechter in slaap komen, drukker iin hun lijf zijn. Dat willen we voor hunzelf niet...
Wanneer hij om vijf uur uit moet kan iedereen nog even spelen of.... voordat we gaan eten.
Ook huiswerk maken doen we t liefst s middags en niet pas s avonds om 21.00 uur.
Onze oudste kanjer heeft er een handje van om echt op het aller aller laatste moment te bedenken o ja even m'n rooster bekijken op de computer want stel je voor dat er iets verandert is. (dat bedenkt hij dan om 21.30 uur of zo...)
Dat willen we dus niet meer.
S middags heeft hij daar tijd zat voor.
Evenals de telefoon van onze oudste kanjer. Die gaat niet mee naar boven en ligt s avonds in de oplader net als de tablet. En tijdens het eten nemen we geen telefoon op.
Dan hebben we even quallity time...
Als het belangrijk is bellen ze wel weer...
Dus gister middag zat ik met onze oudste kanjer zijn rooster voor komende week in zijn agenda te schrijven. Zo hoeft hij niet elke dag achter de pc om te kijken welke lessen hij heeft. Ook gelijk het huiswerk er bij schrijven.
Toch wel een beetje wennen om hem ook te leren om die structuur in zijn systeem aan te brengen. Niet alles op het laatste moment.
Want doordat hij alles op het laatste moment doet (ook tas inpakken s'morgens pas) kwam hij afgelopen vrijdag te laat op school. Nou daar was hij wel van geschrokken want dat gaat niet zoals op de basisschool. Snel zitten en klaar....
Vrijdagmiddag stond hij gelijk zijn boeken op te zoeken voor aan staande maandag. Een goede les dus.
Kijk je wil ze ook niet vastleggen aan allerlei regels. We willen ze leren om de juiste keuze te maken. Doordat hij te laat was op school heeft hij geleerd dat de structuur die wij hem aandroegen nog niet zo gek waren. Onze taak is hem daarin nu te begeleiden en sturen.
En echt t liefst loop ik elke keer te roepen: "heb je je tas al ingepakt, is je huiswerk al af, enzenz...."Toch moet ik dat proberen los te laten en hem zelf dingen laten ondervinden. Wij hebben dingen aangedragen en nu is het zijn "taak" om het op te pakken of...
Ach en dan smelt ik ook weer als ik hem een sms stuur (naar school) met succes vandaag lieverd!
En dat je dan een sms terug krijgt met 'I love you mam!'
Het is leren, wennen, ondervinden, onderuit gaan en weer door gaan.
Ik vind het ook machtig interessant om te zien hoe hij verandert.
En echt ik hoop dat wanneer we 5 weken verder zijn iedereen zijn draai heeft gevonden en dat de nieuwe planning en regels werken en er bij iedereen inzitten.
Ook bij onszelf!
Zo nieuwsgierig hoe dat bij andere ouders gaat....
Liefs Zus en Trijntje
zaterdag 8 augustus 2015
Tranen van vreugde en geluk
Op het aller laatste moment besloten we afgelopen week na een heerlijke vakantie in Frankrijk een tent aan te schaffen en nog een paar dagen in eigen land op stap te gaan.
Het moest vlakbij het werk van mn hubbie zijn zodat hij heen en weer kon pendelen.
Onze oudste kanjer ging een week op kamp en de vooruitzichten qua weer waren heerlijk dus....
Internet afstruinen naar een .... boerderij met kleine camping.
In Driehuizen vonden we een biologische boerderij die daarnaast een kleine camping hadden.
Eerst samen met onze kleine diva voor 1 nachtje er heen. Onze middelste kanjer logeerde bij opa en oma. Vanaf het welkom door de boerin voelde we ons meer dan welkom en thuis.
De tent was prima en makkelijk op te zetten. Nadat m'n hubbie uit zijn werk kwam stond de tent binnen een uur kant en klaar. Onze dagen op de boerderij konden beginnen. De fietsen waren mee dus samen met de kleine diva heerlijk door de landerijen gefietst. Boodschapjes doen, bootjes kijken, wat drinken op een bankje kijkend naar de koeien die lopen te grazen in het weiland.
De zon die hoog aan de hemel schijnt.
De volgende dag kwam onze middelste kanjer ook naar de boerderij.
Het eerste moment was even wennen. Wij wisten al waar we waren, onze tent stond al, voor hem was alles nieuw.
Die eerste tijd had hij het erg moeilijk. En wij met hem. We wilde hem helpen met de tent opzetten, m alles laten zien, maar dat viel fout.... Wat is het toch ook een leerproces zeg voor onszelf.
Hoe te praten, te sturen, te laten, aanvoelen, niets doen....
Eenmaal gegeten was het tijd om de boerderij te ontdekken en binnen een uur genoot hij van elk moment.
Mee de koeien halen van het land, mee helpen met melken. Ohh wat heeft onze kanjer genoten zeg.
S'morgens om 6 uur stond hij met overall en laarzen aan klaar om de boer te helpen met de koeien halen uit het weiland. Vol trots, glimmend van oor tot oor kwam hij om even half negen vertellen dat hij niet alleen geholpen had in de melkput maar dat hij daarna ook poep mocht vegen!
Elke minuut was voor hem bijzonder, was fijn, aangenaam.
Mee op de trekker om 4 uur lang gras te maaien op het veld. Hobbelend in een trekker naast de boer. Hij genoot van elke minuut.
En hoe meer hij genoot, hoe meer ik genoot van zijn ontspannenheid, zijn rust, zijn houding.
Hij voelde zich daar zo intens gelukkig.
Ook hebben we heerlijk gefiets met z'n drietjes en ook die momenten waren intens puur en echt bijzonder. De zon die scheen, de vogels die je hoorde kwetteren, de schapen die je hoorde blaten en de koeien die je s'morgens om even half zeven wakker loeide. Wat een intens bijzondere dagen waren dit zeg!
Toch zaten de dagen er vandaag weer op en moesten we afscheid nemen van een plek waar hij zich zo fijn voelde de afgelopen dagen.
Het viel hem zwaar, en daardoor ons als ouders ook om hem zo verdrietig te zien. Echt verdrietig omdat hij zo intens had genoten van elke minuut die hij daar geweest was.
Wij vonden het een zeer bijzondere plek en hebben onze kanjer beloofd dat we er terug zullen komen.
Wat jammer dat er bij ons in de directe omgeving geen boerderij is, althans wij weten er geen, waar onze kanjer zo nu en dan eens met de boer mee zou kunnen draaien.
De boer van de camping, maar ook zijn vader, zei dat onze kanjer graag alles observeert, veel vragen stelt en oprecht geïnteresseerd is en dat hij hem zag genieten.
Machtig mooi vind ik dat als iemand dat over jou kanjer zegt.
We hebben de boer en zijn vrouw een taart gegeven.
Als blijk van waardering voor wat ze ongemerkt allemaal doen.
De boer zei dat hij er zelf ook zo van geniet als iemand zo geïnteresseerd is. Maar hij doet t wel. Geeft hem klusjes, vraagt m toch mee om te maaien, te melken, de koeien te halen, poep over het veld uit te rijden en zo kan ik wel even doorgaan.
Wat een bijzondere mensen en wat een bijzondere paar dagen waren dit zeg.
Dit was een zo niet geplande vakantie.
vijf dagen die op ons pad kwamen in vierentwintig uur tijd.
vijf intens gelukkige dagen die ik voor geen goud had willen missen.
Vanmorgen liep ik in alle stilte om 7 uur over het veld toen de zon op kwam....
Al tranen biggelend heb ik God gedankt,
Aan Hem alle eer!!
Een paar zinnen uit een prachtig nummer van Hillsong United wat duidelijk maakt hoe dankbaar ik ben op dit moment.....
Er is niemand zoals U
Alle eer geven we aan U
Dank u voor het leven wat U aan ons gaf
Al onze hoop is in U
Laat Uw gezicht op ons schijnen Heer
Liefs Zus en Trijntje
Het moest vlakbij het werk van mn hubbie zijn zodat hij heen en weer kon pendelen.
Onze oudste kanjer ging een week op kamp en de vooruitzichten qua weer waren heerlijk dus....
Internet afstruinen naar een .... boerderij met kleine camping.
In Driehuizen vonden we een biologische boerderij die daarnaast een kleine camping hadden.
Eerst samen met onze kleine diva voor 1 nachtje er heen. Onze middelste kanjer logeerde bij opa en oma. Vanaf het welkom door de boerin voelde we ons meer dan welkom en thuis.
De tent was prima en makkelijk op te zetten. Nadat m'n hubbie uit zijn werk kwam stond de tent binnen een uur kant en klaar. Onze dagen op de boerderij konden beginnen. De fietsen waren mee dus samen met de kleine diva heerlijk door de landerijen gefietst. Boodschapjes doen, bootjes kijken, wat drinken op een bankje kijkend naar de koeien die lopen te grazen in het weiland.
De zon die hoog aan de hemel schijnt.
De volgende dag kwam onze middelste kanjer ook naar de boerderij.
Het eerste moment was even wennen. Wij wisten al waar we waren, onze tent stond al, voor hem was alles nieuw.
Die eerste tijd had hij het erg moeilijk. En wij met hem. We wilde hem helpen met de tent opzetten, m alles laten zien, maar dat viel fout.... Wat is het toch ook een leerproces zeg voor onszelf.
Hoe te praten, te sturen, te laten, aanvoelen, niets doen....
Eenmaal gegeten was het tijd om de boerderij te ontdekken en binnen een uur genoot hij van elk moment.
Mee de koeien halen van het land, mee helpen met melken. Ohh wat heeft onze kanjer genoten zeg.
S'morgens om 6 uur stond hij met overall en laarzen aan klaar om de boer te helpen met de koeien halen uit het weiland. Vol trots, glimmend van oor tot oor kwam hij om even half negen vertellen dat hij niet alleen geholpen had in de melkput maar dat hij daarna ook poep mocht vegen!
Elke minuut was voor hem bijzonder, was fijn, aangenaam.
Mee op de trekker om 4 uur lang gras te maaien op het veld. Hobbelend in een trekker naast de boer. Hij genoot van elke minuut.
En hoe meer hij genoot, hoe meer ik genoot van zijn ontspannenheid, zijn rust, zijn houding.
Hij voelde zich daar zo intens gelukkig.
Ook hebben we heerlijk gefiets met z'n drietjes en ook die momenten waren intens puur en echt bijzonder. De zon die scheen, de vogels die je hoorde kwetteren, de schapen die je hoorde blaten en de koeien die je s'morgens om even half zeven wakker loeide. Wat een intens bijzondere dagen waren dit zeg!
Toch zaten de dagen er vandaag weer op en moesten we afscheid nemen van een plek waar hij zich zo fijn voelde de afgelopen dagen.
Het viel hem zwaar, en daardoor ons als ouders ook om hem zo verdrietig te zien. Echt verdrietig omdat hij zo intens had genoten van elke minuut die hij daar geweest was.
Wij vonden het een zeer bijzondere plek en hebben onze kanjer beloofd dat we er terug zullen komen.
Wat jammer dat er bij ons in de directe omgeving geen boerderij is, althans wij weten er geen, waar onze kanjer zo nu en dan eens met de boer mee zou kunnen draaien.
De boer van de camping, maar ook zijn vader, zei dat onze kanjer graag alles observeert, veel vragen stelt en oprecht geïnteresseerd is en dat hij hem zag genieten.
Machtig mooi vind ik dat als iemand dat over jou kanjer zegt.
We hebben de boer en zijn vrouw een taart gegeven.
Als blijk van waardering voor wat ze ongemerkt allemaal doen.
De boer zei dat hij er zelf ook zo van geniet als iemand zo geïnteresseerd is. Maar hij doet t wel. Geeft hem klusjes, vraagt m toch mee om te maaien, te melken, de koeien te halen, poep over het veld uit te rijden en zo kan ik wel even doorgaan.
Wat een bijzondere mensen en wat een bijzondere paar dagen waren dit zeg.
Dit was een zo niet geplande vakantie.
vijf dagen die op ons pad kwamen in vierentwintig uur tijd.
vijf intens gelukkige dagen die ik voor geen goud had willen missen.
Vanmorgen liep ik in alle stilte om 7 uur over het veld toen de zon op kwam....
Al tranen biggelend heb ik God gedankt,
Aan Hem alle eer!!
Een paar zinnen uit een prachtig nummer van Hillsong United wat duidelijk maakt hoe dankbaar ik ben op dit moment.....
Er is niemand zoals U
Alle eer geven we aan U
Dank u voor het leven wat U aan ons gaf
Al onze hoop is in U
Laat Uw gezicht op ons schijnen Heer
Liefs Zus en Trijntje
dinsdag 23 juni 2015
Gedragscoach van school
Woensdag hebben we gesprek bij Riagg met onze middelste kanjer. het laatste gesprek met de hoofdbehandelaar omdat ze stopt met werken voor het Riagg.
Van te voren gaf ze aan dat ze er hooguit 15 minuten voor nodig had voor dit laatste gesprek met onze kanjer.
Daarna wil ik zelf ook nog een gesprek met haar om dit toch op een goede manie af te sluiten.
De mail is er inmiddels uit.
Ik wil dat ze weet wat voor intens verdriet ze ons hiermee heeft gedaan.
Inmiddels het ik ook een gesprek gehad met de gedragscoach van school.
Een ongelooflijk lief mens die echt luistert, meehelpt en meedenkt.
Iemand waar je je echt thuis bij voelt.
Na het lezen van het verslag was ook zij hoogst verbaast.
We hebben met elkaar doorgenomen wat er niet als vervolg kwam op de EMDR en wat eigenlijk wel zou moeten.
Volgens "Emma" zo noem ik haar maar even in het verhaal, zouden ze niet alleen de EMDR moeten toepassen, maar daarnaast ook nog het aanleren van gradaties van belangrijkheid voor onze middelste kanjer.
Emma lag duidelijk uit dat voor onze kanjer alles even belangrijk is in zijn hoofd.
Of het nu gaat om je teen stoten of om een toets die niet wil lukken of dat de juf de klas uit loopt en de klas los gaat. Alles is in zijn hoofd even belangrijk en neemt dus heel veel energie weg.
Kost hem dus heel veel.
Daardoor wordt zijn hoofd dus steeds zo druk en vol.
Dit uit hij door thuis die woede uitbarstingen te hebben.
Overigens heeft hij na de EMDR geen een uitbarsting van dien aard meer gehad.
Zo dankbaar...
Maar het topt daar volgens Emma niet bij.
Volgens haar moet onze kanjer nu leren dat er niveaus zijn in belangrijkheid.
Sommige dingen zijn niet belangrijk en moet hij dus in een ander vakje parkeren als het waren.
Maar dan met hem dat wel worden uit gelegd.
Volgens Emma zijn we anders binnen de kortste keren weer terug bij af.
Emma haalt onze kanjer nu al een aantal weken op donderdag 1 uur uit de klas.
Op een losse, gezellige en ontspannen manier informeert ze bij hem over hoe het met hem gaat, hoe het in de klas gaat en thuis. Onze kanjer gaf aan bij haar dat hij het zo vaak zo druk vind in de klas.
Samen hebben ze nu gezocht naar een plek waar hij naar toe mag als de klas heel erg druk is om even zijn hoofd te "legen"
Gister had hij totaal 2 x gebruik gemaakt van deze plek.
Emma was langs gelopen en had gezegd; ik was net in je klas, nou ik snap dat je hier even zit hoor, wat is het daar druk!
Voor hem was die ene zin zo een bevestiging van dat het goed is zo!
Ze heeft aangegeven dat ze hier volgend schooljaar mee door zal gaan. Elke donderdag een uurtje tijd nemen om hem vanaf dan ook structureel te gaan leren om dingen die gebeuren te ordenen in belangrijk, niet zo belangrijk, helemaal niet belangrijk. Om op die manier te proberen dat zijn hoofd wat minder vol en druk is.
Wat een verademing was dat gesprek zeg.
Door borduren op wat is geweest.
Inmiddels ben ik wel zover dat ik kan zeggen;
Oke wat bij het Riagg gebeurt is was vreselijk en daar moet ik het gesprek echt nog een keer mee aangaan, maar wat school onze kanjer nu biedt weegt niet op tegen wat het riagg heeft laten liggen in onze ogen.
We gaan vol vertrouwen de vakantie periode in en kijken uit naar het nieuwe schooljaar.
Emma is gestuurd door God, zo zien we dat echt.
Zij zit op het juiste plekje voor onze kanjer.
En ach, de Riagg.... We gaan het zien, maar laten ons er niet door leiden.
Woensdag het laatste gesprek met de hoofd behandelaar.
Van de andere behandelaar waar we nu mee verder moeten hebben we niets meer gehoord.
Het is goed zo.
Hebben wij meer tijd om dichter bij God te komen, te leren standvastig te staan in wat wij willen bereiken voor onze zoon. Hij schijnt het licht wat wij nodig hebben om te zien welke kant we op moeten gaan.
Komt goed en Vader gaat met ons mee!
Liefs Zus en Trijntje
p.s. Dank voor die lieve reacties die ik steeds mag ontvangen. Ook dat zie ik weer als leiding!
Jullie zijn bijzonder.....
zondag 21 juni 2015
intens verdrietig
Nu pas, na 4 dagen de rust, nou ja rust, gevonden om te zitten en alles op te schrijven.
Wel had ik al een stuk staan in een concept, maar dat toch maar weer weg gehaald.
....
Afgelopen woensdag was het zover.
Het behandel gesprek bij het jeugdriagg.
Vol goede moed gingen mijn hubbie en ik op pad.
Om half negen s'morgens hadden we het gesprek al. Keurig op tijd binnen, geen file.
Gewapend met een kop koffie gingen we het kamertje in voor het gesprek.
Eigenlijk hadden we er wel een soort van naar uit gekeken.
Eindelijk zouden we nu horen wat de plannen waren. Wat ze hadden ondervonden tijdens te tests die ze bij onze kanjer hadden gedaan, de gesprekken die gevoerd waren met ons als ouders en met onze middelste kanjer en het gezinsuur in de gymzaal.
Eerst nog even gesproken over de EMDR. Wat heeft dat een ongelooflijk goede uitwerking gehad op onze kanjer zeg.
De mega woedeaanvallen zijn tot op de dag van vandaag verleden tijd. Hij is een stuk milder geworden, denkt meer na voordat hij ontploft.
Natuurlijk is hij wel eens boos, maar dat is "normaal" en absoluut niet anders dan bij andere kinderen. Wij zijn als ouders zo intens mega trots op hoe het nu gaat met hem.
Daarna het behandelplan bespreken wat ze op papier hadden gezet.
Eerst verwijzing en aanmeldklacht.
In het kort stond er dat we niet verder kwamen bij de basisggz en doorgestuurd zijn naar gespecialiseerde ggz.
Dan de diagnose. Het eerste gedeelte konden we ons meer dan goed in vinden.
Ze beschreven hoe onze gezinssamenstelling is, wat onze religieuze achtergrond is en beschrijven dat mijn hubbie herstellende is van een burnout. verder gingen ze beschrijven wat hun bevindingen tot nu zijn. Onze kanjer vind het lastig om te accepteren dat hij dyslexie heeft en legt de lat voor zichzelf daarin veel te hoog.
ADD is nog niet volledig uit te sluiten en dient open te blijven staan.
Volgens het plan kan hij slecht zijn emoties uiten. Heeft een sterk rechtvaardigheidsgevoel.
En dan begint het....
Dan schrijven ze dat het omgaan met emoties en boosheid een thema is voor het hele gezin. Ik wist niet wat ik las en hoorde. Oke dacht ik, dit zijn hun bevindingen, verder luisteren...
Ze schreven dat wij als ouders niet hadden geleerd om negatieve emoties te uiten, grenzen te stellen en voor onszelf op te komen. Deze dingen hebben wij dus ook niet aan onze kinderen geleerd.
Ik begon inmiddels lichtelijk te borrelen van binnen.
Hier herkende ik mij en ons gezin totaal niet in.
Maar het was nog niet klaar. Volgens het behandel plan heeft onze oudste kanjer de leiding en regie in ons gezin.
Ik stond paf! En liet dit ook wel merken dat ik mij hier totaal niet in kon vinden.
We gaan nog even verder zei een van de twee behandelaars.
De behandeldoelen.
De eerste punten waren op onze middelste kanjer gericht.
Aan de slag gaan met de dyslexie zodat dat voor hem geen obstakel meer zal worden in zijn beleving. Dat hij weet en begrijpt dat hij anders de stof zal moeten leren, toepassen en maken als een ander kind uit zijn klas.
Dat hij leert om zijn boosheid te voelen/beleven op een andere manier.
Dat hij voor zichzelf leert op te komen en dat hij meer leert te praten als dingen niet gaan zoals hij wil. Allemaal prima punten waar we ons als ouders zeker in konden vinden.
Maar dan....
Dat we als gezin allemaal gaan leren om onze emoties en frustraties te leren uiten. Dat we allemaal leren grenzen te stellen, voor ons leren op te komen.
En dan de laatste zin: Ouders nemen leiding in de opvoeding, gezin moet in gezinstherapie.
Ik brak!
Zo intens verdrietig was ik door die zin.
Hun uitleg was dat onze oudste kanjer alles bepaalt in ons gezin. Dat wij als ouders geen leiding nemen in ons gezin.De ene behandelaar keek me aan en zei; het doet je zichtbaar iets he, wat is dat?
Ik vertelde haar dat ik zo anders naar ons gezin kijk dan dat zij doen. Dat ik ons daar zo niet in kan vinden. Dat we bij de vorige psychologe juist te horen kregen hoe goed we het als ouders doen.
Hoe goed we met onze kids omgaan.
Maar dat ik vooral in en intens verdrietig was over het feit dat mijn grootste angst uitkwam.
Ze wilde graag weten wat dat dan was.
Ik vertelde haar dat ik altijd tegen iedereen heb gezegd dat ik niet naar het Riagg wilde. Dat het daar toch altijd aan de ouders en overige gezinsleden ligt en dat juist die grootste angst werkelijkheid wordt.
Daarna heb ik gezegd dat ik twee minuten tijd voor mezelf nodig had. M'n hubbie is daar gebleven op mijn verzoek en ik ben twee minuten weg gelopen.
Even lucht happen, even mezelf herpakken, bedanken wat ik wilde zeggen en vooral hoe want alles wordt op een weegschaal gelegd door ze.
Na de twee minuten weer naar binnen.
Mijn hubbie en ik hebben ons verdriet over hun manier van beschrijven geuit.
Ze vertelde dat ze vonden dat onze oudste idd ons hele gezin bepaald. Dat we hem daarin te veel vrijheid geven.
Mijn hubbie vertelde toen het verhaal van de dag ervoor van zijn mobiel. Dat hij zijn mobiel mee naar boven had genomen en tot s'avonds laat nog stiekem aan het appen enz was. En dat terwijl onze huisregel is, geen telefoon mee naar je kamer s'avonds.
Toen draaide ze 180 graden om. Ohh dan krijgt hij niet te veel vrijheid maar houden jullie hem dus veel te strak!
We konden er niets mee.
Op de vraag of we wel met hun door wilde was het antwoord van mijn hubbie, ik denk dat ik nu mijn mond maar moet houden....
Volens hun moesten we meer tijd doorbrengen met ons gezin. met 1 op 1 momenten.
Ze hebben denk ik nooit naar ons geluisterd. Wij doen zoveel als gezin samen, zoveel mooie 1 op 1 momenten juist. Hebben ze ooit naar ons geluisterd, echt geluisterd?
Onze huisarts had bij het schrijven van de verwijzing nog aan mij gevraagd weet je het zeker, want ik ben geen fan van het riagg hoor. Een psycholoog had tegen een vriend gezegd: laat ze nooit naar t riagg gaan.....
Waren dat signalen die ik negeert heb....
We wilde door, verder geholpen worden. Maar wel goed geholpen worden. Geholpen met onze zorg om onze zoon. Dat staat zo los van hoe wij zijn als gezin. We houden zo intens veel van elkaar, doen zoveel leuke dingen met elkaar, huilen, lachen, gieren, hebben plezier met elkaar, alles is bespreekbaar in ons gezin!
Wat hebben deze twee mensen ons intens veel verdriet gedaan.
Ik ben al vanaf woensdag helemaal van slag.
Heb met veel mensen gesproken, van onze pastoraal werker uit onze gemeente tot mijn ouders tot vrienden. Ook aan een aantal het verslag laten lezen. Goddank herkennen al deze mensen die naast ons staan ons hier totaal niet in, maar wat voelt het anders als het zo op papier staat.
Wat hebben ze ons hiermee de grond in getrapt zeg.
Zo veel verdriet zoveel tranen zoveel hulp geroep ook naar God.
Mijn grootste angst werd werkelijkheid.....
We hebben niet getekend....
Echt niet!!
Dit klopt zo niet met de werkelijkheid.
Ze gaan het nu herschrijven zeggen ze en dan weer contact met ons opnemen.
Wat we nu moeten doen...
Vertrouwen op God. In gebed.... Samen met Hem en elkaar en de mensen die ons lief zijn om ons heen komen we er wel.
Liefs Zus en Trijntje
dinsdag 9 juni 2015
EMDR. uhh wat?
Het is inmiddels al weer even geleden dat ik over onze middelste kanjer heb geschreven.
Heel veel vooruit gaan we nog niet. Toch maken we stappen als gezin maar vooral hijzelf.
Een aantal weken geleden stelde de hulpverlener van onze kanjer die hij via het Riagg heeft voor om EMDR toe te passen.
Geen idee had ik wat dat was en mijn eerste reactie was ahh nee... maar dat zei ik niet hardop.
Gevraagd of ik bedanktijd mocht hiervoor want dat ik eerst wilde uitzoeken of ik dat met mijn/ons geloof kon rijmen. Onze kanjer was niet bij dit gesprek aanwezig overigens.
Haar idee over waarom lag ze goed en duidelijk uit.
Onze kanjer heeft een bepaald beeld in zijn hoofd van de momenten dat hij een woede aanval heeft.
Het enige verschil maakt bij hem dat hij elke keer als hij een woede aanval heeft hij het plaatje wat hij al in zijn hoofd heeft ernstiger maakt dan de keer ervoor.
Zijn beeld over de werkelijkheid is zo intens verstoord.
Dit hebben wij als ouders nooit zo gezien of gemerkt, laat staan het er over gehad met hem.
Wat ze met de EMDR wilde doen is dat beeld ombuigen naar een mooi en positief beeld.
EMDR ik had er werkelijk nog nooit van gehoord.
Eenmaal thuis een plan van aanpak bedacht.
Eerst internet raadplegen.
EMDR betekend Eye Movement Desensitization
Nou zei het me nog niets.
En echt heel wijs werd ik er niet van.
Toen een bericht geplaatst met mijn vraag op fb.
Bij een christelijke pagina voor familieavonden en geloof.
Daar kreeg ik binnen notime al heel wat andwoorden waar ik mee verder kon.
Vele zeiden dat het echt prima kon. Dat het iets wetenschappelijks is en niets zweferigs of occult.
Maar goed dat was voor mij nog niet rede om aan te nemen dat het goed was.
Onderzoek de dingen staat er in de Bijbel en dat wilde ik in deze weer uigebereid doen.
De christenpsycholoog gebeld waar onze kanjer voor het riagg heen ging.
Daarmee een zeer fijn gesprek gehad. Ook in hun praktijk werd het toegepast.
Konden we gewoon doen zonder een naar iets.
Net dat ik neerleg komt er via fb een berichtje van iemand uit het oosten van het land dat ik eens contact op moest nemen meteen vriendin van haar. ze was psychologe en kon mij wellicht verder helpen.
Laat dat nou net degene zijn die onze kanjer als psychologe heeft gehad.
Zomaar iemand uit t oosten van het land die iemand nabij onze woonplaats (noord-holland) adviseert.
God is zo groot en laat zo zien dat Hij bij mij was in deze.
Daarna onze pastoraal medewerker voor de jeugd uit onze gemeente gebeld. Die gaf het zelfde antwoord als de psycholoog en veel mensen van het fb bericht. We konden het echt met een gerust hart doen.
Inmiddels is onze kanjer vorige week geweest voor de EMDR therapie.
Hij was zo moe daarna. maar wat was het goed.
Wij zeggen als ouders zo vaak dat hij een goed kind is, dat hij mag zijn wie hij is, dat hij een kanjer is enz.... Toch heeft hij dat nooit in zijn platje opgeslagen.
Wat was ik daar verdrietig over, maar wat ben ik ook dankbaar dat het nu een ander plaatje is geworden in zijn hoofd.
Mam, zei hij toen hij klaar was, Ik ben een goed kind!
Pfff dat kost even heel wat tranen, ja wat is hij een goed kind!
Wat ben ik intens trots op onze kanjer.
De twee dagen er na mocht hij van ons lekker thuis blijven van school.
De dag erna is hij heerlijk een dagje naar mijn moeder gefietst.
Heerlijk even bij oma rommelen in de tuin mam.
Mijn ouders wonen erg vrij en we merken dat onze kanjer daar heel veel baad bij heeft.
Wij wonen zelf in een rijtjes huis en hij vind het hier vaak buiten zo druk. Er zijn altijd kinderen die aan de deur komen, aan het spelen zijn, hier in en uit lopen.
Wat heeft hij daar intens genoten zeg. Een rustig ogende kanjer kwam na het eten thuis.
Wat ben ik dankbaar dat mijn ouders dit voor onze kanjer willen doen zeg!
Zaterdag heeft onze kanjer wat mooie planten gekocht voor mijn ouders. Omdat oma er zoveel voor mij is, zei hij....
Dankbaar....
Hopelijk brengt het iets rust....
Liefs Zus en Trijntje
Heel veel vooruit gaan we nog niet. Toch maken we stappen als gezin maar vooral hijzelf.
Een aantal weken geleden stelde de hulpverlener van onze kanjer die hij via het Riagg heeft voor om EMDR toe te passen.
Geen idee had ik wat dat was en mijn eerste reactie was ahh nee... maar dat zei ik niet hardop.
Gevraagd of ik bedanktijd mocht hiervoor want dat ik eerst wilde uitzoeken of ik dat met mijn/ons geloof kon rijmen. Onze kanjer was niet bij dit gesprek aanwezig overigens.
Haar idee over waarom lag ze goed en duidelijk uit.
Onze kanjer heeft een bepaald beeld in zijn hoofd van de momenten dat hij een woede aanval heeft.
Het enige verschil maakt bij hem dat hij elke keer als hij een woede aanval heeft hij het plaatje wat hij al in zijn hoofd heeft ernstiger maakt dan de keer ervoor.
Zijn beeld over de werkelijkheid is zo intens verstoord.
Dit hebben wij als ouders nooit zo gezien of gemerkt, laat staan het er over gehad met hem.
Wat ze met de EMDR wilde doen is dat beeld ombuigen naar een mooi en positief beeld.
EMDR ik had er werkelijk nog nooit van gehoord.
Eenmaal thuis een plan van aanpak bedacht.
Eerst internet raadplegen.
EMDR betekend Eye Movement Desensitization
Nou zei het me nog niets.
En echt heel wijs werd ik er niet van.
Toen een bericht geplaatst met mijn vraag op fb.
Bij een christelijke pagina voor familieavonden en geloof.
Daar kreeg ik binnen notime al heel wat andwoorden waar ik mee verder kon.
Vele zeiden dat het echt prima kon. Dat het iets wetenschappelijks is en niets zweferigs of occult.
Maar goed dat was voor mij nog niet rede om aan te nemen dat het goed was.
Onderzoek de dingen staat er in de Bijbel en dat wilde ik in deze weer uigebereid doen.
De christenpsycholoog gebeld waar onze kanjer voor het riagg heen ging.
Daarmee een zeer fijn gesprek gehad. Ook in hun praktijk werd het toegepast.
Konden we gewoon doen zonder een naar iets.
Net dat ik neerleg komt er via fb een berichtje van iemand uit het oosten van het land dat ik eens contact op moest nemen meteen vriendin van haar. ze was psychologe en kon mij wellicht verder helpen.
Laat dat nou net degene zijn die onze kanjer als psychologe heeft gehad.
Zomaar iemand uit t oosten van het land die iemand nabij onze woonplaats (noord-holland) adviseert.
God is zo groot en laat zo zien dat Hij bij mij was in deze.
Daarna onze pastoraal medewerker voor de jeugd uit onze gemeente gebeld. Die gaf het zelfde antwoord als de psycholoog en veel mensen van het fb bericht. We konden het echt met een gerust hart doen.
Inmiddels is onze kanjer vorige week geweest voor de EMDR therapie.
Hij was zo moe daarna. maar wat was het goed.
Wij zeggen als ouders zo vaak dat hij een goed kind is, dat hij mag zijn wie hij is, dat hij een kanjer is enz.... Toch heeft hij dat nooit in zijn platje opgeslagen.
Wat was ik daar verdrietig over, maar wat ben ik ook dankbaar dat het nu een ander plaatje is geworden in zijn hoofd.
Mam, zei hij toen hij klaar was, Ik ben een goed kind!
Pfff dat kost even heel wat tranen, ja wat is hij een goed kind!
Wat ben ik intens trots op onze kanjer.
De twee dagen er na mocht hij van ons lekker thuis blijven van school.
De dag erna is hij heerlijk een dagje naar mijn moeder gefietst.
Heerlijk even bij oma rommelen in de tuin mam.
Mijn ouders wonen erg vrij en we merken dat onze kanjer daar heel veel baad bij heeft.
Wij wonen zelf in een rijtjes huis en hij vind het hier vaak buiten zo druk. Er zijn altijd kinderen die aan de deur komen, aan het spelen zijn, hier in en uit lopen.
Wat heeft hij daar intens genoten zeg. Een rustig ogende kanjer kwam na het eten thuis.
Wat ben ik dankbaar dat mijn ouders dit voor onze kanjer willen doen zeg!
Zaterdag heeft onze kanjer wat mooie planten gekocht voor mijn ouders. Omdat oma er zoveel voor mij is, zei hij....
Dankbaar....
Hopelijk brengt het iets rust....
Liefs Zus en Trijntje
woensdag 4 maart 2015
Beetje stil, beetje op....
Het is al even wat stiller op mijn blog....
Gisterochtend gezellig met een stel vrouwen, vriendinnen mijn verjaardag gevierd hier thuis.
Een heel gezellige ochtend gehad. Echt jarig mogen voelen.
En dan vandaag...
Vandaag even letterlijk stil gezet. Moe... zo intens moe!
Al dagen zo intens moe...
Gisteravond om 17.00 uur mijn bed in gekropen en vanmiddag om 13.00 uur er voor het eerst uit gekropen. En nog steeds mega moe.
Vanmiddag moest ik met onze middelste kanjer naar de psycholoog. Voor de laatste keer.
Dat was we even een dingetje.
Ze is zwanger, dus kocht onze kanjer een schattig babypakje bij de prenatal.
Schattig. Zo trots als hij op dat cadeautje was.
Samen op weg naar het dorp verderop voor het laatste gesprek daar. Afsluiten, afronden....
We hebben een heel erg goed gesprek gehad.
Een open en eerlijk gesprek waarin ze naar onze kanjer uitte hoe mega trots ze we niet op hem is.
We zijn er nog lang niet, maar hij heeft a zoveel geleerd, en wij als ouders ook.
Hij uit zich nu veel beter en dat is al zo vee gewonnen.
Daardoor weten we meer hoe hij zich voelt, wat er in hem omgaat.
Zo ongelooflijk dankbaar voor de vooruit gang die we kunnen zien. Ondanks dat we weten dat we er nog lang niet zijn.
Het traject gaat door.
Onze volgende halte is de gespecialiseerde ggz. Een nieuwe fase. Met weer onderzoeken, weer praten, weer tips, weer....
Maar we staan er zeer voor open. We willen leren begrijpen, eren ervaren hoe onze kanjer zich voelt, hoe hij de dingen ziet en ervaart.
Weer door leren waar we gebleven zijn, en hopelijk er zo achter komen hoe onze kanjer lekkerder in zijn vel kan komen te zitten.
Trots op waar we nu al zijn gekomen. Trots op hoe onze kanjer alles heeft ondergaan. Trots dat hij wilde leren, wilde groeien, wide begrijpen. Gewoon heel trots op onze kanjer.
Volgende week woensdag is het zover. Dan worden we s'morgens verwacht met z'n drietjes. Onze kanjer, mijn hubbie en ikzelf. Spannend, heel spannend, maar wat kijken we er ook naar uit.Onze kanjer vertelde hoe het nu op school gaat end at hij nu durft te zeggen als iets niet gaat zoals hij wil of hoopt of had verwacht. Hij krijgt meer les in een klein groepje. De leerkracht maakt nogal eens "grapjes"als dat zijn sommen uit groep 3 weet je die niet? of kan je dat niet lezen, moet je mijn brilletje even lenen?
Opmerkingen die je kunt zien als een grapje. Voor hem is dat een regelrechte ramp. Of het nu tegen hem gericht is of niet hij vind het vreselijk. Propt het op en is thuis mega explosief.
De psychologe zei.
Weet je kanjer, in de Bijbel staat het heel mooi beschreven dat je tong as een tweesnijdend zwaard is.
Je kunt dingen zeggen die voor een ander heel anders over komen.
We zijn blij dat hij nu aangeeft dat het hem pijn doet, ookal denkt de lerares het is een grapje.
Daardoor is hij rustiger...
Zo fijn....
Eke avond leg ik de namen van onze Kinderen in Vaders handen.
Hij gaat mee, ook de nieuwe stap in!
Liefs Zus en Trijntje
dinsdag 24 februari 2015
Prikkels die je niet in de hand hebt... of toch wel....
Op dit moment zijn we druk aan het lezen in het boek "Het explosieve kind"
Tot nu toe vind ik het een nog niet heel erg makkelijk te lezen boek.
Veel praktijkvoorbeelden dat dan weer wel, maar om nou te zeggen ik vlieg er door heen.
Toch is het wel een boek wat voor ons veel ohh's en ahh's teweeg brengt.
Mijn hubbie en ik lezen het boek alle twee. Op deze manier kunnen we er over praten en kunnen we de tips en adviezen in de praktijk uit proberen.
Samen dan wel te verstaan omdat we allebei denken dat het anders niet gaat werken.
Waar ik nu vooral over aan het lezen ben is dat sommige dingen niet of onvolledig zijn ontwikkeld.
Dat begreep ik eerst niet helemaal.
Inmiddels wel!
als je gaat bedenken waar zoonlief moeite mee heeft komt je lijstje een heel eind.
Een paar puntjes belicht...
Hij heeft moeite met aanpassen aan een veranderende situatie.
Die moeite zet zich vaak om in boosheid wanneer het dan niet gaat zoals hij verwacht.
Nu denk ik dus dat als wij as ouders eerder aangeven dat we iets anders gaan doen dat dit pas op het laatste moment aan hem melden het beter zou moeten gaan.
Tot mijn verbazing klopt dit ook echt!
Als ik hem nu vooraf vertel dat de dag anders zal lopen dan dat we in eerste instantie hadden bedacht snapt hij dat beter en kan hij er alvast aan wennen.
Dit gaat beter en vooral rustiger.
De heftige reactie blijft dan uit.
Een ander ding...
Hij heeft er moeite mee als veelmensen tegelijkertijd zich met hem bemoeien.
Oke ik snapte dat het inderdaad lastig voor hem is als bv 3 mensen tegelijkertijd zeggen wat hij niet mag doen. Niet doen, doe nou niet, stop daar mee....
Dit "probleem" hebben we bespreekbaar gemaakt binnen onze familie.
Iedereen is er nu van op de hoogte dat wanneer mijn hubbie en ik er bij zijn en er gebeurd iets wat hij niet mag/kan doen, dan moeten alleen wij als ouders daar iets mee doen. De rest, hoe lastig ze dat misschien soms ook vinden, moeten zich er niet mee bemoeien en moeten zich er buiten houden.
Dit was best een dingetje om dat bespreekbaar te maken.
Maar ook hier geldt weer, we willen het beste voor onze middelste kanjer dus daar gaan we als ouders voor door het vuur.
Hij heeft er moeite mee als iemand onrecht aangedaan wordt.
Wanneer een kind op school geplaagd wordt, een kind in de klas niet gehoord wordt dan reageert zoonlief daar na schooltijd thuis alsnog zeer heftig op door boos en opstandig te worden.
Om dit te verminderen hebben we gesprekken gehad op school. zoonlief zit nu sinds 2 weken op de kikkertraining op school. Daar heeft hij als doel gesteld voor zichzelf om sneller dingen bespreekbaar te maken op school. Als dingen anders gaan dan hij wil of hoopt, als kinderen gepest worden of iets anders. Hij wil hierin leren dat hij sneller naar de juf of remedial teacher toe zal stappen.
Door het woord moeite te gebruiken maak je de dingen helderder. Het is niet per definitie een probleem, het is een moeite. Iets waar hij moeite mee heeft. Waar hij een vaardigheid in mist om het op de "juiste" manier op te pakken.
Over het boek ben ik dus zeker wel te spreken. Al is het zeker geen boek waar je even doorheen leest.
Sommige stukken moet ik gewoonweg na 2 dagen weer overlezen om het te begrijpen of om het in de praktijk te brengen.
Ben wel nieuwsgierig of iemand anders ervaring heeft met dit boek?
voor meer info over het boek kun je kijken op http://www.nieuwezijds.nl/Boek/9789057124174/Het-explosieve-kind/
Een kennisje van me bracht een ander boek onder de aandacht.
"Wat kun je doen als je snel boos bent"
Een soort van werkboek.
Goede recensies, maar verder weet ik er weinig van. Iemand ervaring met dit boek?
Eerst ons andere boek maar eens uitlezen....
Liefs Zus en Trijntje
Tot nu toe vind ik het een nog niet heel erg makkelijk te lezen boek.
Veel praktijkvoorbeelden dat dan weer wel, maar om nou te zeggen ik vlieg er door heen.
Toch is het wel een boek wat voor ons veel ohh's en ahh's teweeg brengt.
Mijn hubbie en ik lezen het boek alle twee. Op deze manier kunnen we er over praten en kunnen we de tips en adviezen in de praktijk uit proberen.
Samen dan wel te verstaan omdat we allebei denken dat het anders niet gaat werken.
Waar ik nu vooral over aan het lezen ben is dat sommige dingen niet of onvolledig zijn ontwikkeld.
Dat begreep ik eerst niet helemaal.
Inmiddels wel!
als je gaat bedenken waar zoonlief moeite mee heeft komt je lijstje een heel eind.
Een paar puntjes belicht...
Hij heeft moeite met aanpassen aan een veranderende situatie.
Die moeite zet zich vaak om in boosheid wanneer het dan niet gaat zoals hij verwacht.
Nu denk ik dus dat als wij as ouders eerder aangeven dat we iets anders gaan doen dat dit pas op het laatste moment aan hem melden het beter zou moeten gaan.
Tot mijn verbazing klopt dit ook echt!
Als ik hem nu vooraf vertel dat de dag anders zal lopen dan dat we in eerste instantie hadden bedacht snapt hij dat beter en kan hij er alvast aan wennen.
Dit gaat beter en vooral rustiger.
De heftige reactie blijft dan uit.
Een ander ding...
Hij heeft er moeite mee als veelmensen tegelijkertijd zich met hem bemoeien.
Oke ik snapte dat het inderdaad lastig voor hem is als bv 3 mensen tegelijkertijd zeggen wat hij niet mag doen. Niet doen, doe nou niet, stop daar mee....
Dit "probleem" hebben we bespreekbaar gemaakt binnen onze familie.
Iedereen is er nu van op de hoogte dat wanneer mijn hubbie en ik er bij zijn en er gebeurd iets wat hij niet mag/kan doen, dan moeten alleen wij als ouders daar iets mee doen. De rest, hoe lastig ze dat misschien soms ook vinden, moeten zich er niet mee bemoeien en moeten zich er buiten houden.
Dit was best een dingetje om dat bespreekbaar te maken.
Maar ook hier geldt weer, we willen het beste voor onze middelste kanjer dus daar gaan we als ouders voor door het vuur.
Hij heeft er moeite mee als iemand onrecht aangedaan wordt.Wanneer een kind op school geplaagd wordt, een kind in de klas niet gehoord wordt dan reageert zoonlief daar na schooltijd thuis alsnog zeer heftig op door boos en opstandig te worden.
Om dit te verminderen hebben we gesprekken gehad op school. zoonlief zit nu sinds 2 weken op de kikkertraining op school. Daar heeft hij als doel gesteld voor zichzelf om sneller dingen bespreekbaar te maken op school. Als dingen anders gaan dan hij wil of hoopt, als kinderen gepest worden of iets anders. Hij wil hierin leren dat hij sneller naar de juf of remedial teacher toe zal stappen.
Door het woord moeite te gebruiken maak je de dingen helderder. Het is niet per definitie een probleem, het is een moeite. Iets waar hij moeite mee heeft. Waar hij een vaardigheid in mist om het op de "juiste" manier op te pakken.
Over het boek ben ik dus zeker wel te spreken. Al is het zeker geen boek waar je even doorheen leest.
Sommige stukken moet ik gewoonweg na 2 dagen weer overlezen om het te begrijpen of om het in de praktijk te brengen.
Ben wel nieuwsgierig of iemand anders ervaring heeft met dit boek?
voor meer info over het boek kun je kijken op http://www.nieuwezijds.nl/Boek/9789057124174/Het-explosieve-kind/
Een kennisje van me bracht een ander boek onder de aandacht.
"Wat kun je doen als je snel boos bent"
Een soort van werkboek.
Goede recensies, maar verder weet ik er weinig van. Iemand ervaring met dit boek?
Eerst ons andere boek maar eens uitlezen....
Liefs Zus en Trijntje
zaterdag 21 februari 2015
Manlief en zoonlief samen een dagje op stap
Vandaag was het dan eindelijk zover voor onze middelste kanjer.
Zijn vader/zoon dag stond op de planning.
Al weken keek hij er naar uit.
Samen met papa de hort op.
Een aantal weken terug was er een dagkaart voor de trein te koop voor een prikkie.
€15,50 voor 1 dag onbeperkt treinen in het weekend voor 1 persoon.
Die kochten we dus voor manief.
Onze middelste kanjer kan nog reizen met een railrunner kaartje van €2,50.
Toen de voorpret.
Waar zou de reis naar toe gaan.
Na lang turen op de kaart van Nederland was hij er uit.
Hij wilde helemaal naar beneden.
Maastricht moest het worden.
Dat is inclusief overstappen 3 uur met de trein heen en 3 uur met de trein terug.
(als ze zonder de dagkaart zouden reizen zou dat op 25 euro voor een enkeltje geweest zijn!)
in Maastricht wilden ze dan een hapje eten en naar de film.
Vandaag was het dan zover.
Om half 10 naar het dichtstbijzijnde station gebracht en uitgezwaaid.
Zo leuk! Rugzak op met broodjes en drinken. Een boek om nog wat te lezen, een plastic zak en reisziekte pilletjes. Ja je weet t maar nooit!
We gaan nooit met de trein en aangezien hij nog wel eens wagenziek kan zijn toch maar mee gegeven.
Om 5 over 10 zaten ze in de eerste trein.
Onze middelste kanjer straalde op elke foto die mn hubbie doorstuurde.
Prachtig weer hadden ze tot vanavond. Het regent nu pijpenstelen dus namen ze een trein van een uurtje eerder terug naar huis.
Ach beter dan hier... Wij hebben het hier amper droog gehad.
En ze zijn samen. Echt even tijd met z'n tweetjes. Even lekker kletsen over mannen zaken zoas onze middelste kanjer dat dan zegt.
Nog even wachten en dan komen ze weer thuis.
Vol met hun verhalen.
Maar ook met een speciaal moment samen rijker. Een moment om te koesteren.
Hopelijk weet hij dit over 10 aar nog :)
Volgende week ga ik een dagje treinen. Met ons nichtje...
Ohhh wat heeft zij, maar wat heb ik er ook, mega veel zin in.
Waar we heen gaan is nog niet helemaal duidelijk.
Maar de voorpret is nu alweer zo leuk.
Ze kijkt er al weken naar uit.
Hoeveel weken nog, hoeveel dagen nog, hoeveel nachtjes??
Wat kan een dag 1 op 1 toch simpel zijn.
Soms moet je er even voor zitten en uit stippelen, maar als het dan eenmaal zover is...
Wachtend op hun beide gezichten kijk ik uit naar vanavond.
Vanavond als ze samen weer thuis komen!
Liefs Zus en Trijntje
Zijn vader/zoon dag stond op de planning.
Al weken keek hij er naar uit.
Samen met papa de hort op.
Een aantal weken terug was er een dagkaart voor de trein te koop voor een prikkie.
€15,50 voor 1 dag onbeperkt treinen in het weekend voor 1 persoon.
Die kochten we dus voor manief.
Onze middelste kanjer kan nog reizen met een railrunner kaartje van €2,50.
Toen de voorpret.
Waar zou de reis naar toe gaan.Na lang turen op de kaart van Nederland was hij er uit.
Hij wilde helemaal naar beneden.
Maastricht moest het worden.
Dat is inclusief overstappen 3 uur met de trein heen en 3 uur met de trein terug.
(als ze zonder de dagkaart zouden reizen zou dat op 25 euro voor een enkeltje geweest zijn!)
in Maastricht wilden ze dan een hapje eten en naar de film.
Vandaag was het dan zover.
Om half 10 naar het dichtstbijzijnde station gebracht en uitgezwaaid.
Zo leuk! Rugzak op met broodjes en drinken. Een boek om nog wat te lezen, een plastic zak en reisziekte pilletjes. Ja je weet t maar nooit!
We gaan nooit met de trein en aangezien hij nog wel eens wagenziek kan zijn toch maar mee gegeven.
Om 5 over 10 zaten ze in de eerste trein.
Onze middelste kanjer straalde op elke foto die mn hubbie doorstuurde.
Prachtig weer hadden ze tot vanavond. Het regent nu pijpenstelen dus namen ze een trein van een uurtje eerder terug naar huis.
Ach beter dan hier... Wij hebben het hier amper droog gehad.
En ze zijn samen. Echt even tijd met z'n tweetjes. Even lekker kletsen over mannen zaken zoas onze middelste kanjer dat dan zegt.
Nog even wachten en dan komen ze weer thuis.
Vol met hun verhalen.
Maar ook met een speciaal moment samen rijker. Een moment om te koesteren.
Hopelijk weet hij dit over 10 aar nog :)
Volgende week ga ik een dagje treinen. Met ons nichtje...
Ohhh wat heeft zij, maar wat heb ik er ook, mega veel zin in.
Waar we heen gaan is nog niet helemaal duidelijk.
Maar de voorpret is nu alweer zo leuk.
Ze kijkt er al weken naar uit.
Hoeveel weken nog, hoeveel dagen nog, hoeveel nachtjes??
Wat kan een dag 1 op 1 toch simpel zijn.
Soms moet je er even voor zitten en uit stippelen, maar als het dan eenmaal zover is...
Wachtend op hun beide gezichten kijk ik uit naar vanavond.
Vanavond als ze samen weer thuis komen!
Liefs Zus en Trijntje
maandag 9 februari 2015
Liefdesweek... de week van de liefde in huize Zus en Trijntje: Jij Bent Waardevol
Eerst even kort iets n.a.v. mijn blog van gister. De test is niet doorgegaan... We hebben een heel goed gesprek met de psycholoog van onze kanjer gehad. Ze weet t niet meer. Ze kan ons niet verder helpen en komt er niet achter wat er aan de hand is.... Nu wil ze ons daarom doorsturen naar gespecialiseerde ggz. Dat was even slikken, maar wat zijn we dankbaar dat ze zegt; "Ik kan tot hier onderzoeken en niet verder". De test is nu dus niet afgenomen omdat ze weet dat wanneer je door gestuurd wordt, daar de testen weer opnieuw afgenomen zullen worden. Dit vind ze dan een te grote belasting voor ons. We zijn dus blij en niet blij... Bij haar is het nu klaar en zullen we een volgend traject in moeten stappen. Dat is gek.... Weer spannend, weer nieuw, eng, maar wetend dat God met ons meegaat kunnen we ook dit weer aan!
Nu wat anders....
Deze week de week van de liefde in Huize Zus en Trijntje....
Elke avond lezen we met elkaar een lievelingsverhaal of gedeelte van een van de gezinsleden.
Vanavond was de middelste kanjer aan de beurt met zijn lievelingsverhaal.
Het werd een psalm...
Eigenlijk wist ik het ook wel. Psalm 121 wilde hij heel graag lezen.
Morgen is onze oudste kanjer aan de beurt. Hij moest er nog even over na denken zei hij, want er staan zoveel mooie verhalen in de bijbel...
Vanavond was de middelste kanjer aan de beurt met zijn lievelingsverhaal.
Het werd een psalm...
Eigenlijk wist ik het ook wel. Psalm 121 wilde hij heel graag lezen.
Morgen is onze oudste kanjer aan de beurt. Hij moest er nog even over na denken zei hij, want er staan zoveel mooie verhalen in de bijbel...
We kijken uit...
Verder ben ik op zoek gegaan naar allerlei verwerkingen over de liefde. Hieronder een aantal die deze week gemaakt gaan worden of al in de maak zijn.
Gods hart
De kinderen gevraagd een foto van hunzelf op te zoeken en van iemand van wie ze heel veel houden...
Vanavond voor de twee oudste kids Vaders liefdesbrief uitgeprint en voor hun bed neergelegd. Morgen als ze wakker worden mogen ze met die woorden opstaan.
Hoe mooi is dat!
Een week vol liefde. Van de week zal ik er vast nog een keer wat over schrijven. Voor nu hoop ik dat het jullie misschien op een idee heeft gebracht om deze week ook eens extra stil te staan met de liefde die God ons geeft, de liefde die we van andere mogen ontvangen, maar ook de liefde die we uit mogen delen. Misschien naar onze gezinsleden of familieleden, maar ik denk juist ook naar mensen die er alleen voor staan. Mensen die nou net niet iemand hebben die tegen ze zegt; ik hou van jou, ik vind jou lief. Een klein gebaar...
Wij gaan er deze week in ieder geval mee aan de stoei... Ik hoop jij ook!
Liefs Zus en Trijntje....
Abonneren op:
Posts (Atom)