donderdag 24 september 2015

God had mijn hubbie voor mij op het oog


Wat is het huwelijk toch iets unieks eigenlijk.
M'n hubbie en ik zijn inmiddels ruim 16 jaar getrouwd.
In die 16 jaar zijn er heel wat hobbels geweest die we samen hebben moeten nemen.
Hobbels die ons overkwamen, waar we doorheen moesten gaan, maar die ons ook gevormd hebben als echtpaar.


De eerste hobbel die wij samen moesten nemen was het feit dat mijn schoonvader kwam te overlijden twee weken voor ons huwelijk.
Ons huwelijk hebben we toen een paar weken uitgesteld, maar 6 weken na zijn overleden traden wij in het huwelijksbootje.
Een valse start? Een dag met veel schaduw? Een dag met verdriet? Maar wel onze dag! De dag dat we ja tegen elkaar zeiden. Niet voor even maar voor de rest van ons leven.

Die start heeft er wel voor gezorgd dat we, ook al waren we nog jong (21 en 24) wel al direct met elkaars verdriet te maken kregen. Dat heeft ons veel opgeleverd.
Door die gebeurtenis konden we altijd bij elkaar terecht met ons verdriet.
Dat was niet gek of vreemd.

Het huwelijk is z'n bijzondere verbintenis.
Elke hobbel hebben we samen, met elkaar en met God kunnen nemen in ons huwelijk. We zijn daardoor zo veel dichter naar elkaar toe gegroeid. En dat terwijl ik me wel degelijk bewust ben van het feit dat dat lang niet voor iedereen vanzelfsprekend is.
Groeien naar elkaar, verbonden zijn met de ander. Heel dichtbij zijn.

En natuurlijk weet ik ook dat er dagen tussen zitten dat t even anders gaat en dat we niet zo heel dicht naast elkaar staan, maar als ik terug kijk op de afgelopen 16 jaar dan zie ik zulke stappen voorwaarts. Niet bij elkaar vandaan maar juist elke keer dichter naar elkaar toe.

Maar wat ik ook op de dag van vandaag weet is dat God mijn hubbie op het oog had voor mij.
God heeft Hem aan mij gegeven en andersom.
Zijn plan stond allang vast. Hoe bijzonder om door die ogen naar je hubbie te mogen kijken.
Wetend dat God hem speciaal voor mij heeft uitgekozen. Om te koesteren, van te houden, er voor hem te zijn en lief te hebben.

En dan het praktische handen en voeten geven. Daar zijn we niet altijd even goed in om elkaar genoeg aandacht en tijd te geven. Echte tijd samen door te brengen. Daar zijn we al 16 jaar mee bezig om dat te leren.
En ach het hoeft vaak niet veel geld te kosten of uren de tijd in beslag te nemen. Savonds een rondje lopen samen als de jongste ligt en de oudste nog even op de bank hangt, samen smorgens voordat de rest wakker wordt een kop koffie drinken...
maar niet alleen samen dingen doen is belangrijk.

Een poosje heb ik de gebedskaartjes van de site http://timewarpwife.com/ gebruikt om elke avond voor mijn hubbie te bidden.
Elke dag aandacht voor een ander specifiek onderwerp.
Ik vond het soms lastig om precies te ontdekken wat er staat op deze kaartjes omdat mijn engels niet altijd even goed is.
Tot mijn grootte verrassing kwam ik laatst op de site van Mirjam de kaartjes vertaald tegen. Geweldig!!
http://geloof-huwelijk-gezin.blogspot.nl/2013/01/31-gebeden-voor-mijn-echtgenoot.html
Ik vind dit echt een aanrader voor elke vrouw.
Bidden voor je kinderen is belangrijk maar bidden voor je man is net zo belangrijk.

Deze kaartjes zijn inmiddels uitgeprint en liggen naast mijn bed.
Ik heb besloten het weer op te pakken, doen jullie mee??

Daarnaast hebben we besloten om de marriage couse te gaan volgen.
Een A.P.K voor je huwelijk.
Hier de promo er van....



Wanneer we zijn geweest zal ik er vast eens op terug komen.
We gaan niet naar de mariagge course  omdat het niet goed zou gaan tussen ons, maar juist omdat we denken dat het altijd nog beter kan.

Liefs Zus en Trijntje

dinsdag 22 september 2015

Opkomen voor je kind

Hoe intens verdrietig en onzeker kan iemand zijn...
Onze middelste kanjer volgt een 5 daagse zeilcursus.
Samen met een instructeur en 4 andere kids gaan ze een hele dag van 10 tot 17.00 uur de plas op om te leren zeilen. Omdat er niet genoeg kids zich hadden aangemeld voor een bepaald soort boot waar je met z'n 4-ren in kan zou onze kanjer met een groepje op pad gaan in een rs tera zeilboot. Een open boot. groter dan een optimist. Waar je eigenlijk wel wat zeilervaring voor nodig hebt.
Dat heeft onze kanjer dus niet.
De rest van het groetje bestond uit kids die al een zeildiploma (of zelfs meerdere) op zak hadden en onze kanjer.

Na de eerste lesdag kwam hij werkelijk kapot thuis. Vreselijk moe van de inspannende dag.
De week er op het zelfde verhaal alleen nu in mijn ogen nog moeier.
Het had hem een soort van gesloopt. Hij had het hele weekend verder nodig om bij te trekken. Vorig weekend de 3e keer.... Ik bracht m, maar wat zag hij wit. Huilend kwam hij uit de kleedkamers. "ik ben zo misselijk is voel me niet lekker ik wil naar huis" Eenmaal thuis een tuttel-dagje maar echt fit was hij niet. Ook echt een paar dagen afgelopen week ziek geweest met koorts en alles wat bij griep hoort. En dan kwam weer die zaterdag in zicht.

Vrijdagavond huilen, niet lekker, misselijk.
Het moest iets zijn  maar ik wist even niet wat en zeggen dat deed hij al lang niet....
Na veel tranen uiteindelijk toch in slaap gevallen...
S'morgens huilend wakker en toen wist ik het: het was het zeilen. Het hoge woord was er uit.
Snikkend vertelde hij hoe hij zich voelde, dat de rest alles al snapte en hij niet. Dat hij zich heel alleen op het water voelde omdat de rest pressies wist wat er van ze verwacht werd en hij niet.
Onze kanjer wilde niet meer naar zeilen.

 Na praten, praten en nog eens praten besloten de zeilschool te bellen.
M'n hubbie zorgde voor onze kanjer en ik ging bellen. Na lange stiltes, denken, heen en weer praten en vragen besloten om aan hem voor te leggen om in een optimist te gaan zeilen met een eigen instructeur. Dus echt 1 op 1 leren zeilen en het vertrouwen in zichzelf terug zien te krijgen.
Uiteindelijk vond onze kanjer dat ook de beste optie en zijn we in e auto gestapt.

Enigszins met een wit smoeltje aangekomen en nadat er eerst een instructeur zou zijn voor de ochtend en een voor de middag toch besloten dat dat niet een heel handige optie is voor hem.
Daarna een leuke meid die de hele dag met hem alleen het water op ging. Hij is een kleine optimit en zij in een motorbootje er naast. De hele dag samen zonder andere kids. Even het vertrouwen terug zien te winnen....

uiteindelijk heeft hij een goede dag gehad, maar is heel blij dat volgende week de laatste keer is.
Hopelijk lukt het hem echt om de zin te vinden voor de laatste keer. Daarna afsluiting met een gezamenlijke bbq en vorderingsuitreiking....

En dan gister, gesprek met de leraar van onze middelste kanjer.
Pff heftig, maar of hij werkelijk begrijpt waar de zere plek op dit moment ligt en hoezeer school hier een rol in speelt, geen idee.
Vanmiddag gesprek met de gedragscoach van school en intern begeleider. Hopelijk loopt dat gesprek soepeler en kan ik zeggen na het gesprek; ja ik ben op gekomen voor onze kanjer en het is gelukt!

Wordt vervolgt dus....

Liefs Zus en Trijntje




vrijdag 18 september 2015

Van tafel tot verbouwing

Wat begon met een tafeltje....
Samen met mn Zus was ik gister even langs de kringloop een 20 minuutjes rijden vanaf ons huis.
Ik hou er gewoon van.... Lekker struinen.
De een zal zeggen, ach daas allemaal rommel, maar ik geniet er van.
Elke keer als je een kringloopwinkel binnen stapt is het anders.

Dit keer dus samen met m'n Zus aan de struin.
Ze vond een skibroek voor dr dochtertje. Helemaal mooi en voor 4,50.
Top. Straks als het koud is en je moet naar de winkel dan betaal je de hoofdprijs.
Daar stond ook een super leuk bijzettafeltje.
€9,95.... toch nog een rondje lopen, maar ook na dat rondje was het tafeltje nog even leuk.
Toch maar mee genomen.
Eenmaal thuis schoongemaakt en neer zetten maar...
uhhh waar?? Dan maar even alles op zn kop en een plekje creëren voor het tafeltje.
(Tafeltje naast de witte stoel is het.)

   

Heerlijk aan de rommel geweest dus gister middag in huis.
Was toch geen weer om er op uit te gaan.
lampjes ergens anders, bank en stoelen anders gezet. Heerlijk...
De fotos heb ik bewerkt dus het lijkt soms op wat vlekken op de foto. Daar staan fotos van onze kids.
En de sopdoek ligt nog op tafel, maar ach... krijgen jullie een beetje een ideetje.

Hoekjes creëren.... Dat moet alleen nog even beter.
M'n mams is daar zo goed in.
Ik heb maar de helft van die genen gekregen helaas :)
Maar ik ben aardig op weg al zeg ik het zelf.

Het gele theepotje kreeg ik van mn mams...
Ik ben gek op Petrus regout pastel servies...
Geel is niet mijn favorite kleur maar dit.... dit is zn snoepje...
de kast moet er dus ook weer aan geloven zodat dit dotje een mooi plaatsje krijgt.... maar niet vandaag...

Gisteravond heerlijk met een kop thee en de nieuwsbrief van stichting Chris op de witte stoel gekropen met opgetrokken benen... Heerlijk genieten van een nieuw hoekje....
En dat voor €9,95...







Vandaag verder met de achterkamer.
Ben nu toch lekker bezig. De speelhoek van onze kleine diva gelijk maar eens uitzoeken....
Onze kleine diva is heerlijk aan het spelen met haar buurmeisje.
Tandarts... gewapend met de spatels van het taarten maken en handschoenen aan zijn ze heerlijk aan het genieten.
En de mannen die vermaken zich opperbest met de buurjongens van even verder op....

Dan rommel ik nog even lekker door....

Liefs Zus en Trijntje





dinsdag 15 september 2015

Hoe gaat het met je?

School is alweer een aantal weken oud en ik moet zeggen... Dat merken we in huize Zus en Trijntje.
Onze middelste kanjer is weer sneller "vol" waardoor er zo nu en dan weer flinke uitbarstingen zijn.
Afgelopen week kon ik dat goed aan hem merken.
De maandag is altijd een prima dag. Niet te druk op school, geen grote hobbels te nemen en de gedragscoach van school haalt hem altijd een half uur tot een uur uit de les voor een praatje, een kletsje over hoe het gaat en ze is met hem aan de stoei over hoe het brein nou eigenlijk werkt.
Onze kanjer leert van haar dat niet alle informatie die we zien, horen, ervaren even belangrijk zijn en dat we moeten scheiden in belangrijk, minder belangrijk, niet belangrijk.
werken met vakjes of ook wel laatjes in je hoofd.
Hij moest een paar weken terug zijn hoofd tekenen hoe hij vol zit op een schooldag....
Vol verbazing zitten kijken.... Hoe is het nu en hoe zou het moeten zijn.... Het hoofd wat hij zelf tekende was gewoon chaos. Alles stond door elkaar heen, van spelen tot leren van huiswerk tot...
Daar is hij nu mee aan de slag aan het gaan. Om structuur daarin aan te brengen. Dat gaat stapje voor stapje.
De maandag is dus een prima dag.

De dinsdag, woensdag en donderdag zijn overvolle dagen voor hem. Heel veel te doen op school qua opdrachten, prikkels, gedachten. Woensdag heeft hij altijd een andere leerkracht dan de rest van de week. Eerst dacht ik serieus dat de woensdag een eitje zou zijn. Het is tenslotte een halve dag school. Niets is minder waar. Die leerkracht benadert hem anders, verheft zijn stem met regelmaat, is sneller geirriteerd als dingen niet lopen zoals hij wil. Onze kanjer loopt deze dag op zijn tenen.
Deze drie dagen zijn voor hem eigenlijk elke week weer een martelgang. En dat merken we thuis. Vooral de woensdag en donderdag zijn dagen dat ik op scherp loop. Hoe komt hij uit school, hoe is het gegaan deze dag.
Vorige week weer een enorme woedeaanval gehad. Een waar hij weer flink in bleef hangen en waar hij moeilijk uit kon komen.
Maar het is hem gelukt en na z'n anderhalf uur werd hij langzaamaan weer rustiger.
We zien waardoor het komt maar dachten dat we er zo weinig mee konden....

Inmiddels zijn we beide, mijn hubbie en ik, zover dat we niet in die fase van woede blijven hangen.
Wanneer het eenmaal is opgelost die woede dan proberen we het los te laten. Dat moet ook wel, we willen en kunnen het niet aan om er op terug te blijven hangen. Wat geweest is is geweest en de dag erna gaat het vast weer beter.
Die instelling zijn we onszelf aan het aanmeten. Noem het overleven, noem het.... Voor ons is dit op dit moment de goede manier.

Gister hadden we weer een afspraak bij het Riagg. M'n hubbie kon ivm werk niet mee. Voorafgaande aan het gesprek hebben we goed gesproken wat we wilde bespreken, waar we verder sturing bij wilde, hoe het nu bij ons thuis gaat en hoe wij ons voelen.

Al biddend op weg naar het gesprek.
We hebben een heel erg goed gesprek gehad. Om 10 voor 10 kwam ze me al uit de wachtkamer ophalen. Alles passeerde de revue. Van wat er fout was gegaan, hoe haar voorganger ooit ons als ouders als "het probleem van alles" had kunnen aanwijzen.... Alles...
Gesproken over hoe het nu gaat. Wat haar gedachte zijn bij onze kanjer.
Elke keer komen we toch weer uit bij het woord ADD maar dan zonder dromerigheid.
Onze kanjer is juist wel een actieve kerel die er van geniet om lekker buiten te spelen met andere kinderen. (niet overactief maar "gewoon" ) Wanneer ik de lijst lees wat er bij ADD hoort dan kan ik onze kanjer daar niet direct in plaatsen. Maar dat hij kenmerken heeft die zouden kunnen vallen onder ADD, dat zie ik wel.
We zijn er nog niet uit. Een diagnose traject in vind ik lastig en ookal wil ik geen ongelukkig kind vind ik het ook lastig om zo definitief een diagnose te horen. Wellicht geeft het ons handvatten, wellicht ook nog niet.
Besloten om eerst nu 4 weken te kijken hoe het verloopt op school.
Hoe is de druk daar nu en wat valt daar nog intern begeleider van school.
Wat kan school nog meer doen zodat onze kanjer rustiger uit school komt.
Thuis doen we er alles aan. Er ligt niet meer in ons vermogen en we komen er gedurende de afgelopen weken weer achter dat het zo te maken heeft met de druk op school.

Met een stapel aantekeningen heb ik nu de lef om school aan te spreken op het klassikaal gedrag. Maar ook op het gedrag van leerkrachten. De ene leerkracht gaat prima met onze kanjer. Toch valt er bij beide winst te behalen. Onze kanjer zal nog meer lessen uit de klas moeten. Een hele dag in de klas aanwezig zijn is voor hem niet haalbaar en mond uit in woede uitbarstingen omdat hij het allemaal niet aan kan.

Verder ga ik toch verder op zoek naar een boerderij in de buurt waar onze kanjer wellicht 1x per maand een zaterdag mee kan draaien. We hebben gemerkt dat hij daar zoveel rust maar ook weer energie uit haalt. Er achter gekomen dat je wanneer je zoiets vraagt aan boeren er direct de tegen vraag komt of hij een "zogenaamd rugzakje" heeft. Dan kan opeens veel meer. Dat doet mij wel erg veel zeer. Waarom?? waarom moet je iets mankeren, hebben voordat je in aanmerking komt.

Ook kwam de mevrouw van het riagg met een hond op de proppen. Dat zou erg goed zijn voor onze kanjer. Ik begon te lachen en zei dat ik ook daar al mee bezig was. (net als de boerderij)
z'n anderhalve week geleden is er een hond van een vriendinnetje van mij in huis geweest. Mijn hubbie heeft het niet zo op honden dus was er nogal verbolgen over dat 'dat beest' in huis was geweest. Maar toen hij merkte dat onze kleine diva die op dat moment wel thuis was geweest er zo vol van was is hij wel gaan malen. Het is een lieve, schone, niet al te grote en kortharige hond die prachtig is en goed luistert.
 Toen ik gister vertelde wat er bij het riagg besproken was zei hij dat hij aan het idee aan het wennen is en dat hij de hond wel een keer een weekendje in huis zou willen hebben om te kijken hoe dat dat is en gaat.
Wie weet, niet nu op stel en sprong, maar wie weet komt die hond er nog wel.
Voor onze middelste kanjer zou het in ieder geval heel goed zijn, daar zijn we wel achter. Nu wij nog. En ja dan de vraag wat voor soort hond. 1 ding weten we wel zeker, hij moet kortharig, rustig en niet te groot zijn.

Als je nu dus aan mij vraagt hoe gaat het? Dan zeg ik goed.
Niet gelogen maar echt goed. Natuurlijk zijn er dagen bij die echt mega zwaar zijn, maar er zijn ook dagen die mega goed gaan. Daar klamp ik mij aan vast. De dagen die niet goed gaan willen we niet op de voorgrond zetten maar snel achter ons laten en genieten van de momenten die nu heel goed gaan.
We zouden het niet aan kunnen om weer terug naar af te vallen. Daar gaan we samen, mijn hubbie en ik, alles aan doen om dat te voorkomen.
Dat kost tijd en heel veel energie, maar we kunnen het aan. Samen met God kunnen we alles aan.

Liefs Zus en Trijntje









maandag 14 september 2015

Einde peuterspeelzaal tijdperk

Even een korte blog tussendoor...

Morgen een speciale dag....
Onze kleine diva gaat gedag zeggen op de peuterspeelzaal.
Onze kleine muis gaat voor het laatst morgen naar de peuterspeelzaal gewapend met traktatie voor de juffen en de kindjes.

Ze kijkt er al maanden naar uit. Weken geleden kochten we een grote doos stoepkrijt met de uitleg er bij dat ze die mocht geven op de laatste dag peuterspeelzaal aan de kindjes.
De juf heeft het al 100x moeten aanhoren dat er in de kast een kado staat voor de kindjes en dat ze niet ging zeggen dat het stoepkrijt was...
Schattig.....

Voor bij het drinken trakteert onze diva stroopwafels, voor de juffen een pakje voor thuis voor de kids een koek voor bij het drinken. en een klein weggeef boekje van kikker. Ook weken geleden voor een prikkie op de kop getikt. Uitdeelcadeautjes waren nog nieuw in de verpakking. Even weg leggen en er nu profijt van hebben.
Bij elkaar heeft het de wereld niet gekost en ziet het er toch feestelijk en gezellig uit.
Spannend hoor....

Bedankt juf komt van de site http://bijdeb.blogspot.nl/. Bedankt debbie voor de te gekke printabels!

Toch gek z'n tijdperk afsluiten.
Op naar de nieuwe fase.
Dat was het dan de peuterschool....

S'middags kennis maken op de basisschool met haar nieuwe juf...
Ze kijkt er naar uit, maar vind het ook mega spannend.
En mama stiekem ook....

Liefs Zus en Trijntje



vrijdag 4 september 2015

Niet normaal!

Opgebeld worden met de mededeling waar je blijft voor je sollicitatie gesprek is een rare gewaarwording. De mail die ze zeggen te hebben verstuurd is in onze inbox, spambox, prullenbak of anders echt niet te vinden.
Inmiddels ben ik er over heen.
Het is goed zo, moest zo zijn denk ik dan maar.
Wanneer mijn plekje daar zou zijn komt er wel weer wat langs.

Vandaag druk bezig met sollicitatiebrieven schrijven.
Het blijft niet mijn hobby om die brieven in elkaar te flansen. Je zelf moeten verkopen.
Het voelt niet vertrouwd zeg maar. Ik ben niet een persoon die zichzelf makkelijk verkoopt denk al zal dat in deze tijd toch moeten.
Weten wat je sterke en minder sterke kanten zijn.
Eigenlijk lijkt het solliciteren ook als een soort ontdekkingstocht naar jezelf.
Hoe sta ik er voor wat zijn mijn wensen. Wat wil ik zelf eigenlijk.

Bezig met twee verschillende sollicitatiebrieven.
Een voor afdelingsassistent in het ziekenhuis op de ic. Een geweldige vacature. Een proef van een half jaar, het lijkt me een super uitdaging. Een nieuw in te vullen werkplek.
De andere vacature is er een als kraamverzorgster met als bijkomende taak diensten in het Ronald mc Donald huis. Ook alweer z'n leuke vacature.
De brieven worden totaal verschillend, maar overlappen elkaar toch ook wel weer.
Ik vind het stiekem toch best een pittige klus.

Maar na een paar uur staren op de brieven moet ik nu toch even afstand nemen.
De ene brief was echt helemaal klaar, die is dus inmiddels verstuurd. De andere is al een heel eind, maar nog niet af.
Toch moet ik nu even afstand nemen merk ik.
Ik loop vast, zie het even niet meer :)
Maandag ga ik er mee verder. De vacature hoeft er nog niet direct uit.
Heb nog even speling qua tijd.


Eerst me maar even richten op iets totaal anders.


Morgen mogen we weer met een stand staan voor Tinkahelpt.com op de braderie.
Zin in. Een intensieve dag maar wat hebben we een belangrijk verhaal te vertellen.

Onze vriendin woont en werkt in Thailand en zet zich in tegen mensenhandel in de ruimste zin van het woord.
vorige week stuurde ze ons een foto....
Deze foto....

Ik heb gebruld boven de foto...
Er gaat zoveel mis in de wereld.

Morgen zal ik het verhaal van dit meisje vertellen. Aan voorbijgangers laten zien. Dit is niet normaal. Wanneer je zelf kijkt naar je eigen dochter van 3 dan schreeuwt je hart naar God!
Alleen met Zijn hulp kunnen we hier iets aan doen. Kan onze vriendin zich met een heel team blijven inzetten. Dit mag niet. Dit kleine meisje moet spelen met poppen of knutselen met vriendinnetjes ipv haar lichaampje afstaan aan mannen die er veel geld voor neer leggen om haar te gebruiken, misbruiken, te doen met haar wat ze willen....
Dat ben ik hier vanuit Nederland haar verschuldigd. Dat ik mensen er van bewust maak.
Dat ik bid voor haar, voor haar moeder...
Ze is een kind van een vader en een moeder, wie zijn ze, weten ze wat er met hun dochter gebeurd, staat haar moeder er achter te dansen? is dit een wanhoopsdaad?




Morgen is dus een belangrijke dag....
We proberen geld op te halen zodat Tinka haar werk kan voortzetten, maar daarnaast proberen we ook mensen aan het denken te zetten.
Bewust te maken wat er speelt in Thailand.
Eerst onze kleine diva extra knuffelen, zeggen hoeveel ik van haar hou, even samen wat kleuren...

Liefs Zus en Trijntje




dinsdag 1 september 2015

live58


In onze gemeente hebben we 1 per maand een MeetingPoint.

Een dienst voor tiener en iedereen die zich jong voelt.

Sinds drie jaar organiseer ik samen met mn "maatje" de diensten.
Voordat we hier samen aan begonnen konden we elkaar alleen van Hoi, Hallo, in de gemeente. Doordat we allebei op de openstaande "vacature"
Hadden ge re ageert leerde we elkaar al snel kennen. En wat had God dit prachtig voorzien zeg. Waar zij goed is is heb ik absoluut niet goed in en andersom. Dit werkt meer dan prima zo samen.

Op 11 oktober start ons nieuwe seizoen weer.
Voor dit jaar hebben we er voor gekozen om een live even te organiseren.

Een invent wat jongeren bewust leert maken van wat wij kunnen doen tegen de armoede in de wereld. Het is dus niet een avond die na half negen is afgelopen, maar een avond om nog lang mee aan de slang te gaan.
Ook de tienerleiding is ingeschakeld om zich hier voor in te zetten.

Spannend...
Gendro  Schijff  zal spreken en neemt zijn band mee. We kijken er enorm naar uit en zijn nu druk bezig met de promotie...

Live58 of leef58  in het Nederlands gaat uit van jesaja 58 waarin we worden opgeroepen  ons in te zetten  tegen armoede. In de indringende film live58  komt dat prachtig naar voren.
https://www.compassion.nl/leef58/



Ik hoop echt dat het een bijzonder, intense avond mag worden waarin God onze tiener maar ook onzelfstandige laat zien wat hij van ons verwacht.

Elke keer vind ik het weer wonderlijk om te zien hoe God met ons werkt.
Mijn maatje zat er een beetje over in; zal het wel goed zijn, de muziek, de avond, hoe is de muziek van Gendro.... menselijke gezien logische, je organiseert iets en wil dat het goed is.
En daarom stuurde God mij zonder dat ik het wist afgelopen zondag niet naar onze eigen gemeente maar naar de leg, de levend evangelie gemeente vlakbij ons dorp. Waarom we als gezin daar heen gingen wisten we toen nog niet.
Degene die op het podium de muziek verzorgde wat er te gast en het klonk geweldig. Een prachtige tijd van aanbidding mochten we hebben tot ,in man op eens zei; is dat Gendro schijff  niet? En jawel hoor.....
Toen we vanmorgen, mijn maatje en ik weer bij elkaar zaten uitte ze haar zorg. Toen wist ik het: God had ons daarnaar toe gestuurd zodat ik mijn maatje nu gerust kon stellen.

God had dit allang voorzien, ver voordat we er zelf maar tegenover elkaar over begonnen waren vanaf dat moment hadden we allebei rust.
Ook dit seizoen mogen we ingaan samen met God. Hij is degene die de sprekers en band heeft bedacht. Hij weet wat goed voor onze gemeente is, voor onze jeugd....

Met vol vertrouwen kijken we uit naar 11 oktober.  De straat van een geweldig nieuw MeetingPoint seizoen!!!

Liefs Zus en Trijntje