woensdag 13 december 2017

Wat begon met een paar schoenen





Daar liggen ze dan. Zomaar in een parkeervak langs de kant van de weg.
Waar komen ze vandaan? Van wie zijn ze geweest?
Horen ze bij degene die in het huis heeft gewoond?
Zijn ze dit vergeten of….

Is degene verhuisd…
Verhuisd naar een ander huis? Naar een verpleeghuis?
Is deze oude man misschien  gestorven.
Gestorven van ouderdom? Was hij ziek?
Was hij alleen of had hij lieve mensen om hem heen?
Zomaar op de straat liggen ze daar dan….
Zonder eigenaar, zonder doel, maar met een verhaal.

Wat is het verhaal achter deze schoenen.
Wat is het verhaal achter deze plek….

Drieëntachtig jaar. Een leven lang alleen geweest.
Geen vrouw, geen kinderen en weinig contact met de buurt.
Ja ze kennen hem wel.
Elke dag sleept hij zich voort naar de buurtsuper om een paar blikjes bier en een halfje wit te halen.
Elke dag opnieuw.
Tot vandaag….
Vandaag komt hij niet naar de supermarkt. Vandaag geen halfje wit en een paar blikjes bier.
Er is niemand die hem mist. Niemand die het opvalt.
Niemand ….
Ziek, doodziek ligt hij daar in zijn vervuilde bed.
De gordijnen dicht….
Geen mens die aanbelt, geen telefoon die rinkelt.
Te ziek om iemand te bellen, en ach, wie zou hij moeten bellen.

Tien dagen later twee dagen voor kerst.
Mensen rennen door de straten.
Druk  met het afvinken van hun lijstjes.
Nog even naar de slager, nog even langs de slijterij om de perfecte wijn voor bij dat heerlijke stukje kangoeroe
Niemand heeft oog voor wat er echt gebeurd is.
Niemand heeft gezien wat zich de afgelopen dagen in dat ene huis heeft afgespeeld.
Niemand wilde zijn tijd en energie daaraan besteden.

Totdat de krant uitkomt.
Daar staat het zwart op wit.
Hij is er niet meer.
te halen.
Alleen gestorven, zonder mensen om hem heen, zonder dat iemand hem mistte, zonder….
Die schoenen, een stille getuigen van verdriet, van eenzaamheid, van….
Wie heeft ze gezien? Wie heeft er bewust naar gekeken en is toen door gelopen?
Met wie heeft het echt iets gedaan.










Wat is het idee van kerst?
Rennen, vermoeid boven pannen staan om je uit te sloven voor dat ene vreselijk ingewikkelde recept.
Je zal en moet deze kerst toch indruk maken?

Gaat kerst niet om nieuw leven, om het kindje Jezus wat voor iedereen naar deze wereld kwam.
Ging het niet om omzien naar elkaar. Juist naar mensen die het zo hard nodig hebben?

Zullen we proberen om de komende dagen eens extra alert te zijn voor de dingen om ons heen waar we normaal zo snel mogelijk langs lopen.
zullen we eens iets minder hard door de supermarkt lopen en een praatje maken met degene die zo moederziel alleen door de winkel slentert.

Zullen we deze kerst eens proberen onze ogen te openen?
onze ogen te openen voor datgene wat en wie God allang heeft gezien?
Zullen wij met elkaar zeggen, “Heer open onze ogen voor datgene wat u wilt dat ik zien zal?”

Ik wens jullie een kerst met open handen en open ogen…..


Liefs Zus en Trijntje











dinsdag 14 november 2017

Twee mensen en de zee.

Een van de eerste opdrachten tijdens de schrijfcursus was deze:
Schrijf een korte tekst over de foto. je zag op de foto de zee, een stuk strand en de lucht.
Een kalme zee met kleine golven.
Kanttekening: het gaat hier om een man en een vrouw. 
We zien het tafereel vanuit de man. let wel de vrouw is blind....
Mijn reslultaat van een korte schrijftijd was het volgende....


Twee mensen en de zee.


Zullen we naar de zee kijken?
Lief, trek je schoenen eens uit.
Kom ik hou ze wel vast.
Voel je het zand, voel je de schelpen?
Pak maar mijn hand dan lopen we samen.
Samen een stukje de zee in.
Over de schuimkragen zo in de golven.
Dwars door de wind.
Proef maar de golven, hier zijn een paar druppels.
De geur van de zee dringt die door bij elke ademhaling.
Een paar stille ogenblikken volgen.
Dan zegt ze: ‘Ja, ik heb de zee gezien!’

Schiet er gerust op in een commentaar....
Leer ik alleen maar weer van....

Liefs Zus en Trijntje



maandag 13 november 2017

Stop je talent niet langer in de grond

Afgelopen zaterdag de tweede cursusdag gehad van "Geef je schrijftalent een kans"
Wat heb ik daarvan genoten zeg!
Echt, komt deze cursus nogmaals en je houdt van schrijven zou ik direct zeggen doen!
We hadden wel het geluk een hele fijne groep mensen te hebben.
Het klikte onderling waardoor we ook van elkaar mochten en konden leren.
Mijn schrijfopdracht was net als die van de rest beoordeeld.
poepie spannend, maar ook daar keek ik naar uit.
leren, leren, leren!
En dan krijg e je kantekeningen terug.
toch spannend want ja zeg nou zelf, straks vinden ze het helemaal niets!

Dat was helemaal niet het geval.
De eerste op/aanmerking was :"wat een goede titel gekozen zeg, het roept direct vragen op en maakt nieuwsgierig omdat e andersom zou verwachten"
De titel voor mijn verhaal was van 'Thuis naar huis'

Ik zal de komende tijd wat meer van mijn 'schrijfwerk' hier neerzetten....
want ja.... er werd gezegd tijdens de dag dat wanneer je een schrijftalent hebt ontvangen je er iets mee moet doen. Ik roep altijd dat ik voor mijzelf schrijf. Van me af schrijf.
Dat is prima maar erg egoïstische.... Je hebt je talent gekregen om te gebruiken....
Ja daar zit natuurlijk wat in.

Inmiddels gooi ik niets meer weg. Verhalen die ik schreef in een schrift en daarna weggooide zitten nu nog steeds in dat schrift.

Gisteravond las ik er eentje terug van een maand geleden en echt... ik begreep opeens wat hij had bedoeld. Het was leuk om te lezen. Wie weet doe ik er nog een keer wat mee.
Verhalen, totaal anders dan wat ik op deze blog schrijf.
Maar het is ook een stukje van mij.

De cursus heeft mij aan het denken gezet.
Inmiddels ben ik mijn schrijfhoekje op zolder aan het klaarmaken.
Om zo toch regelmatiger wat meer te gaan schrijven.
Niet alleen van me af schrijven maar meer.

Ik heb een talent van God gekregen wat ik niet meer in de grond wil stoppen.
De eerste ingezonden brief aan een blad is verstuurd en ze waren zeer enthousiast.
Wat en hoe verder geen idee, maar ik weet dat als ik mijn talent in de grond stop niemand er wat aan heeft.
Ik waag het er op!
Met Zijn hulp!

Liefs Zus en Trijntje



woensdag 25 oktober 2017

Uitwaaien

Zeven uur. De wekker gaat.
Het rolluik zit nog dicht dus het is aarde donker in de kamer. Het kleine lampje even aandoen en langzaam wakker worden. Het hele huis is verder nog in diepe rust.
Eerst het ene been er uit, pff koud...
Met een aantal minuten ben ik dan toch wakker genoeg om er uit te gaan.
Een aantal dagen geleden van de trap gevallen dus alles is nog aardig beurs en tijf, en dat hoofd! als ik een nieuwe kon bestellen had ik het direct gedaan.
Het bonkt wat af.
Met een paracetamol in m'n mond trek ik mijn schoenen aan. Half 8 is het inmiddels. Even de hond uitlaten.
De hond staat te springen van blijdschap. Zij is meer wakker dan ik.

De voordeur van het nachtslot halen en onze middelste kanjer uitzwaaien.
Hij mag vandaag weer naar school. De taxibus staat weer voor de deur. Klaar om hem naar school te brengen. Even zwaaien en daar gaat hij. Net als ik, en onze Sartje. Hup de wind in.

Met flinke tegenwind loop ik heerlijk naar de poel. De westeinderplas officieel. Echt even bij het water over de dijk uitwaaien zo op de vroege morgen. Het is nog donker en er loopt werkelijk niemand. Heerlijk!
De golven slaan tegen de kant aan met hun witte kragen van schuim.
Saartje probeert er in te happen...
Op het water is het ook stil. Er is geen boot te vinden. Wat een rust zeg.

Op de vissteiger even stilstaan en de dag beginnen.
Heer gaat u vandaag weer met mij mee. Samen de nieuwe dag tegemoet.
Ons nichtje is jarig. Een dag met een hobbel zeggen we maar.
Deze dag kan ik niet alleen aan. Zo op de steiger staand kijkend over het water besef ik mij dat God door de wind heen wil zeggen dat zelfs als het stormt Hij mij niet loslaat. Hij gaat vandaag mee.
De nieuwe dag in.
Met de wind in mijn rug, Gods hand die mijn rug vasthoud loop ik tevreden en met een open blik terug naar huis.
Vandaag kan ik aan!

Samen met Hem kan ik deze dag weer aan.
Eenmaal thuis eerst koffie. Zo de dag kan beginnen!!

Liefs Zus en Trijntje


dinsdag 24 oktober 2017

verstuurd....

Bloed zweet en zelfs tranen hebben het mij gekost.
Maar vanmorgen toch op verzenden gedrukt.
Afgelopen maand ben ik naar een cursus geweest van ark media.
Geef je schrijftalent een kans.
Wat een bijzondere dag was dat zeg.
Mega spannend en zelfs daar menig traan gelaten boven het schrijven omdat ik het zo spannend vond. Er was tenslotte 'de' uitgever die feedback gaf op je schrijven.

Zo kreeg je een foto te zien en een kleine tekst en moest je 25 minuten later teeug naar t zaaltje komen met je klare verhaal....
En dan te bedenken dat ik al in geen weken door familie omstandigheden had geschreven.

Ik kan je zeggen t gaf veel bibbers.

Nu hadden we een schrijfopdracht mee gekregen.
Schrijf een gedicht, artikel, kort verhaal, kinderverhaal o.a met als onderwerp "als ik zwak ben ben ik sterk"

Je raad het al....
Het heeft mij weer bloed zweet en veel tranen gekost.
En weet je.... Het verhaal wat ik als eerste had geschreven na de cursusdag heb ik na wat schaafsels vandaag ingestuurd.

Na laten lezen door andere ivm taal fouten is hij dan nu echt de deur uit.
Ik kan er niets meer aan doen...
Nu is het afwachten.
Wachten op de feedback...
Toch vind ik het mega spannend. De bibbers in mijn knieen. Spannend wanneer hoor ik iets...
Ik zal moeten afwachten.

11 november mag ik voor de 2e cursusdag heen. Nu al zin in. Tot die tijd...
Ach schrijf ik hier, op mn laptop en in mn map lekker door. Weggooien zoals ik veel deed, dat doe ik niet meer. Dat was het eerste wat ik daar leerde.
Nooit iets weggooien van papier.

Wie weet komt het ooit van pas.....




Liefs Zus en Trijntje

zaterdag 21 oktober 2017

trots

Onze middelste kanjer zit alweer een aantal weken op school.
En het gaat heel erg goed.
Wat zijn wij dankbaar zeg met de mails die we nu krijgen.
Geen verwijten of dingen die niet goed gaan. Gewoon mails met positieve verhalen.
Echt wat zijn we blij zeg.

De eerste schooldag was voor ons allemaal een enorme hobbel. We zouden hem zelf naar school brengen maar de taxibus stond op eens zomaar voor de deur. Het was niet goed doorgekomen dat hij pas later in de week zou aanhaken met de taxi.
Maar onze kanjer was zo rustig en wilde wel met de taxi mee. Ach de chauffeur was er nu toch.
Sterk zijn en uitzwaaien maar.
Wat heeft hij het goed gedaan en wat heb ik toen hij weg gereden was gehuild zeg!
pff daar heb je dan weer dat loslaten ahhh ik wil niet momentje. Maar het was geweldig goed gegaan.
Trotse ouders zijn we. Zijn prestaties gaan op school ook omhoog. Puur om het feit dat ze hem begrijpen. Het is een verademing dat het dus ook anders kan dan de afgelopen jaren op de basisschool.
Als je dan zo eens terug leest op je eigen blogs denk ik wel wat is er veel afgetobd met hem. Wat heeft hij veel voor zijn kiezen gehad.
We zijn blij dat hij nu op het juiste plekje voor hem zit. Een klas die goed voeld, een toffe juf, een taxichauffeur die ik nooit meer kwijt wil en een blijer vrolijker en beter in zijn vel zittende zoon.
Wat willen we nog meer....

Blij en dankbaar.

Vandaag zijn we heerlijk uit eten met zn vijven geweest. De verjaardag vieren van mijn hubbie.
Wat vorig jaar onmogelijk was is nu gelukt!
Van 5 tot half 9 in een restaurant (sushi) gezeten. En hij heeft meer dan genoten.
Oke nu is zijn hoofd mega vol en lukt het hem absoluut niet om te slapen maar ach... we hebben hiervoor een top avond gehad dus dat nemen we op de koop toe.

Echt hij heeft de afgelopen 3 maanden zulke sprongen vooruit gemaakt.
hoe trots kun je zijn als moeder.....


zaterdag 14 oktober 2017

Als alles anders loopt

Een aantal maanden geleden schreef ik over een sprong in het diepen.
Het huis verkoop klaar maken en op zoek naar een nieuw thuis.

We hebben verschillende huizen bezocht met een makelaar.
Zelfs in verschillende plaatsen zijn we wezen kijken.
We zagen tuinen waar we op slag verliefd op zouden kunnen worden tot
huizen waar we het liefst zo snel mogelijk van weg wilde lopen.

En dan gebeurd een aantal weken geleden iets wat je hele wereld op
z'n kop zet.
Niet bij ons in het gezin maar bij Zus.
Alles staat stil in een klap.

Stil staan. Vast genageld. niet verder kunnen gaan met wat je wilde, wat je droomde.
Ons gevoel en verstand zeggen nu: je kan hier nu niet weg.

Stilgezet worden in je dromen.

Wat een verdriet en onzekerheid heeft dit gebracht.
Te intens om op te schrijven.

Het heeft er wel toe geleid dat mijn hubbie per (bijna) direct
ouderschapsverlof is gaan opnemen voor de komende twee jaar.
1 dag in de week minder werken om zo rust in zijn hoofd te krijgen en
dingen te kunnen oppakken die.....

Stil gezet worden.
Dat hebben we de afgelopen jaren al verschillende keren gehad.
Stilgezet worden. Vaak gaat dat samen met heel veel pijn en verdriet.

Er zijn de afgelopen weken al heel wat tranen gevloeid.
En toch ben ik elke morgen weer intens dankbaar dat ik, dat wij het niet
alleen hoeven doen. We hebben een hemelse Vader die met ons mee gaat
op ons pad. Of we nou stil gezet worden of door kunnen gaan met onze dromen
en plannen. Hij is er bij. Er bij in onze strijd. Er bij in onze blijdschap, ongeloof en zelfs woede. Hij is er bij!
Dankbaar voor Zijn liefde en trouw!!


Liefs Zus en Trintje

donderdag 12 oktober 2017

nationale....

Nationale krokettendag.
Natuurlijk! Het schijnt elke dag een speciale dag te zijn.
Van de week was het nationale krokettendag.
Nog nooit van gehoord.
Ik werdt die dag getact in een bericht op fb.
Tagg diegene die jou vandaag op een kroketje moet trakteren..
De tagg kwam van een vriendin van mij.
Ze had mijn insta foto gezien en moest toen aan de nationale krokettendag denken.

Onze kleine diva is jarig. 6 jaar geworden.. Een heuze diva. Liefste liefde prachtig mooie me9d. (Totaal onbevooroordeelde moeder)
Ze is geweldig en 6 jaar!

Tussen de middag mocht ze kiezen wat ze wilde eten.
Nanlief was thuis aan t werk dus at gezellig mee.
Oke, de combi was wat vreemd maar he... Ze is jarig, dan kan alles.

Daarom stond er als lunch op t menu: poffertjes met kroketten!!

Wow... En dat op nationale krokettendag.
Savonds aten we, om t plaatje compleet te maken, patat.
Natuurlijk met kroketten.

Ook mocht ze op school trakteren.
Groente wilde ze trakteren. Ik had nog gevraagd of ze iets anders wilde, cakjes
Of.... Maar nee t moest groente worden.

Dus om 7 uurs morgens stond ik groenteschuitjes in elkaar te flansen.
Een halve paprika (geel/orange/rood) met een komkommertje en wortel er in.
Dipsausje in t midden van t dienblad. Klaar!
Gewapend met 33 schuitjes ging ze naar school.

Ze had er 3 over!!
Het was een groot succes.
Oke het nam wel wat werk met zich mee maar deze doorgewinterde
Mama van 3 had dit keer wel aan het "gezonde tussendoortje"
Van school mee gedaan.

Dus om die krokettendag een beetje te compenseren had ik
Onbewust best wel mn best gedaan.
Diva blij, kids op school blij, mama blij.

Maar ja wat zal t morgen weer voor dag zijn?
Straks is t nationale bhloze dag.... Nou dan sla ik over hoor!!


Liefs Zus en Trijntje

dinsdag 10 oktober 2017

kalmere zee

Huizenhoog denderen de golven tegen haar leven aan.
Niets zag ze aankomen, totaal onverwacht is dit haar aangedaan.

Een vloedgolf wordt zo op het strand neer gekwakt.
Ze probeerd nog te zwemmen, iets vast te pakken, maar zakt.

Volhouden, rug recht, dwars tegen de stroom in.
Vechten, alleen heeft dat nog wel zin?

Heer help haar in haar bitter zoute tranen.
een weg naar omhoog te banen.

Een weg over een kalmere zee,
Windstil en glad hoeft niet, maar gaat U wel met haar mee?


Liefs Zus en Trijntje

zondag 13 augustus 2017

Onzeker zijn....

Soms kan ik zo ongelooflijk onzeker zijn.
Zou je niet zeggen waarschijnlijk. Een grote mond en een klein hartje zeggen ze dan toch?
Maar diep van binnen mega onzeker en niet z'n hoge pet van mezelf op.

Wat zal de ander van mij denken, wat zullen ze er van zeggen...
Stel je voor dat....

Ach we hebben het allemaal, en zelfs mensen die heel zelfverzekerd over komen. Echt zij zullen zich vast en zeker ook weleens onzeker voelen.
Onzeker over uiterlijk.
Nou wordt dat ook wel in de wereld erg benadrukt. Een goed afgetraind lichaam. je moet een mooie verschijning zijn. Maar in de praktijk zijn we allemaal anders en voldoet bijna niemand aan dat beeld.
Ja die fotomodellen... of is dat ook gefotoshopt.

Vorige week zag ik een foto voorbij komen op instagram bij onze oudste zoon. Hij liet de foto zien. Een vriend stond er op. Alleen zijn gezicht stond op de foto. Van de zijkant genomen want, zo zei onze oudste kanjer, dan komt zijn kaaklijn beter uit en zie je zijn onderkin niet.
Echt waar ik was in shock. 14 jaar. Echt ik dacht dat is enkel bij meisjes zo, maar nee, bij jongens is dat dus ook een dingetje.

Onzekerheid.... van jong tot oud hebben we daar mee te maken.

Zelf ben ik ook erg onzeker over mijn kunnen. Doe ik de dingen wel goed genoeg.
Zo ook deze blog. Kijk ik schrijf van me af, dat roep ik ook altijd als mensen er naar vragen.
Mijn blog is voor mij echt een uitlaatklep. Dingen van mij af schrijven.
Het lucht mij vaak op en zorgt dat mijn hoofd weer iets rustiger kan functioneren.

En op deze blog krijg ik verschillende reacties. Fijn om te lezen, maar ook spannend.
Een vrouw met dyslexie. Dat is wat ik heb. Niet een klein beetje maar goed om zo maar te zeggen.
Dat maakt mij soms mega onzeker over mijn schrijfkunsten.

En ja er zitten soms flink wat schrijffouten in, want ja die spellingscontrole pakt niet alles er uit.
en d en dt of was het nou een t.... Ahhh soms drijft het mij tot wanhoop en gooi ik een hele zin om om maar een ander woord te kunnen gebruiken en van die d t of dt af te kunnen zijn.

En dan komt er op eens een situatie voorbij waarbij ik nog onzekerder wordt.
Ark media heeft een cursus.... Geef je schrijftalent een kans...

Mijn hart maakt een sprongetje maar tegelijkertijd denk ik ook direct oh nee dat kan ik niet.
Wat zullen ze wel niet denken.
Schrijven doe ik al mijn hele leven, althans ik weet niet beter. Vroeger al in schriftjes, dagboeken en bijbelsedagboeken en nog steeds.
Deze blog schrijf ik, maar daarnaast heb ik ook nog papieren schriften waar ik mijn gevoelens aan toevertrouw. Van mij af schrijven. Het geeft mij ruimte in mijn hoofd. Schrijven geeft mij dus lucht, ruimte. Heerlijk.
En als een ander meeleest met sommige dingen, prima. Als een ander daar ook iets aan heeft vind ik dat uiteraard nog veel fijner, maar in eerste instantie is het voor mezelf. Dat houdt ik mij steeds voor.

Ongelooflijk getwijfeld of ik mij zou opgeven. Een welles nietes in mijn hoofd van dagen.
oke zo slim ben ik dan wel om het eens bij andere neer te leggen. aan mijn moeder en zus een link gestuurd met de vraag er onder... "En is dit wat voor mij?"
Van beide een volmondig ja dit moet je doen.
Manlief reageerde me:t tja is dat wel wat voor jou. Kijk als jij het leuk vind....
Daar heb ik natuurlijk niet veel aan. Ik wilde duidelijkheid. Moet ik dit doen of niet.
Maak even de keuze voor mij want ik ben zoooo mega onzeker.
Dat is eigenlijk wat er in mijn hoofd rondging.

Met al mijn onzekerheden, twijfels over mijn kunnen heb ik toch besloten om iets engs te doen.
Wat heb ik te verliezen.
Iedereen is onzeker over zijn eigen kunnen. Degene die de leiding heeft die dag vast en zeker ook, en de schrijver die komt spreken vast en zeker ook wel eens.

Onzeker zijn over je talent. Een talent wat God je heeft gegeven.
Hoe suf eigenlijk als je er eens goed over nadenkt.
God heeft mij dit talent gegeven. Het talent van schrijven, en dat gebruik ik nu niet voldoende naar mijn mening.
Als ik dat nu maar voor ogen houd.
Dit ga ik gewoon doen!
Ik ga iets doen voor mezelf, iets waar ik als een berg tegen op zie maar ook meer dan naar uitkijk.
Als ik dit niet doe dan is dat de weg die het makkelijkste is.

Hij zal mij die twee dagen helpen, begeleiden en sturen. Hij weet allang wat ik kan. 
En ook al kijk ik naar anderen en zal ik denken dat een ander vele malen beter is in wat hij of zij schrijft. Dan doe ik eigenlijk God te kort. 

Vanmiddag de knoop doorgehakt.
Inschrijven en met mijn ogen dichtgeknepen op de verzenden knop drukken.
Oke ik kan nu niet meer terug.

God heeft mij dit talent gegeven en ik ga het inzetten tot eer en glorie van Zijn naam. Punt.

Liefs Zus en Trijntje






zondag 6 augustus 2017

We hebben een school!!

Wat gaan er toch veel dingen anders dan dat je hoopt.
Al weken niet geschreven, nou ja maanden niets geschreven...
Ik kon de moed er niet voor vinden.
Nog niet eigenlijk, maar ik weet ook dat het goed is als ik wat dingen van e af schrijf.

We hebben hele heftige periode gahad, waarin heel veel heel onzeker is geweest.
Met onze middelste kanjer hebben we in totaal 9 scholen benadert. 8 keer een afwijzing.
begin mei schreef ik daar al over.

Onze laatste hoop was het Leo Kanner in Oegstgeest.
Daar hebben we na gesprekken 5 dagen voordat hun vakantie in ging groen licht gekregen.
Hij  mag en kan daar naar school.
Wat een feest was dat zeg toen we dat te horen kregen.

Onze kanjer heeft dus maar 4 weken vakantie, nou en! Hij heeft een school!!
De vlag werd letterlijk uitgehangen hier en de taart werd in huis gehaald dit moesten we vieren.

En gevierd hebben we het.
Dat de school ruim een half uur rijden met de auto vanaf ons huis ligt was later zorg. Hij heeft een plekje.
inmiddels bij de gemeente er in en er uit, formulieren invullen en God voorziet!

Er werd tegen ons gezegd dat we met zn 8-10 weken rekening moesten houden voordat we reactie zouden krijgen.
Met 3 weken hadden we een brief op de deurmat. Leerlingenvervoer wordt toegekend...
Ahhhh hieperdepiep stemming alom.

Op de basisschool was het aldoor stress e heb ik er de laatste weken heel wat gezeten.
Ik kon dan ook niet de moed en de energie vinden om de itrim directeur de hand te schudden toen het er op zat. ik kon het gewoonweg niet. Er is ons, maar vooral onze kanjer zoveel verdriet aangedaan. de woorden bedankt of... ja of wat.... ik kon ze niet vinden.

Nu zijn we twee weken op weg in de vakantie. halverwege zijn vakantie.
Heerlijk naar de boerderij geweest.
Hij heeft gemolken, een kalf ter wereld zien komen, koeien gehaald, geholpen waar nodig en werd toen heel ziek helaas.

Na in en uit bij de huisarts lopen kwamen ze er achter dat hij naast een hersenschudding ook een verwaarloosde keelontsteking heeft. een kuur en ibuprofen en paracetamol helpen hem nu beetje bij beetje op te knappen. maar wat is hij ziek geweet. We hebben onze vakantie dan ook helaas voortijdig moeten afbreken.

maar het valt allemaal in het niet als we bedenken hoe dankbaar we moeten en mogen zijn. Onze kanjer heeft vakantie, heeft een school, kan er straks heen en..... we komen er wel.....
Het komt goed want we weten dat onze hemelse Vader ons draagt, draagt over de smalle soms zware en hele lastige weg, maar wetend dat aan het einde van die weg Jezus ons staat op te wachten met open armen. Dan zijn er geen tranen, verdriet, vermoeidheid meer.... en tot die tijd....
mogen we er zeker van zijn dat Hij ons draagt elke stap van ons leven.....







vrijdag 12 mei 2017

Werkstuk pdd-nos

Elk jaar moet onze middelste kanjer een werkstuk schrijven.
Zo ook dit jaar.
Maar dit jaar was wel anders. Samen met zijn behandelaar had hij er voor gekozen om zijn werkstuk over PDD-NOS te gaan schrijven. en dat betekend ook dat hij dan zijn spreekbeurt daar over zal gaan houden.
Toen hij daarmee thuis kwam moet ik eerlijk bekennen dat ik wel even moest slikken.
Er schoten 100 beren voorbij op de weg. Hoe zal dat gaan, hoe zal de klas reageren, dat is toch veel te lastig enz enz....
Oke ik begrijp ook dat als hij dat graag wil ik daar volledig achter moet staan.
Dus met enigszins lood in mijn schoenen vertelde ik dat dat een heel goed plan was.
(bedenk er even mijn iets gespannen lach op mijn gezicht bij)

Plan van aanpak was als volgt.
Kijken wat er in de bieb te halen valt qua informatie en internet afstruinen.
Na twee boeken die echt op volwassenen gericht was kwamen we er wel achter dat dit niet een heel eenvoudige klus zou gaan worden.

Onze kanjer vind het al mega lastig om huiswerk te maken dus dit was een groot project op zich.
het moest echt samen stap voor stap gedaan en bedacht worden.

Al snel kwamen we er achter dat dit een heel erg persoonlijk werkstuk zou gaan worden.
Vooral zijn verhaal zou het zijn.
PDD-NOS is bij iedereen weer anders dus een eenduidig verslag kon het niet worden.
Met heel veel moeite tranen ook en geduld heeft hij een aantal weken terug een prachtig werkstuk ingeleverd.

Zijn werkstuk, Zijn verhaal.

Hoofdstuk 4 is het persoonlijke verhaal, zijn verhaal.
Dat wil ik graag met jullie (gedeeltelijk) delen....

                                Hoe vind ik het om PDD- NOS en ADHD te hebben.

Ik weet nu sinds oktober 2016 echt dat ik PDD-NOS en ADHD heb.                                   

Al jaren ben ik samen met mijn ouders opzoek naar waarom ik anders reageer dan een ander kind.
Ik voelde mij niet begrepen en daardoor werd ik vaak boos. 
We hebben heeeeel veel hulp gekregen maar niemand wist wat ik had.   
Ik kreeg toen ook heel veel pillen en niks daarvan hielp. Er werden allemaal diagnosen gezegd maar dat bleek niet juist te zijn.                                                                                    

Toen mama bij de maatschappelijk werkster van school kwam en haar verhaal vertelde stuurde ze ons door naar de Bascule om daar ons verhaal nog eens te vertellen. 
Daar luisterden ze naar ons verhaal en weten ze veel over autisme en autisme spectrum stoornissen.                                                                                      

Ik had een keer een filmpje over iemand met Asperger, dat is ook een autisme spectrum stoornis, gezien en dat leek heel veel op mij. Dat had ik ook bij de Bascule verteld. Later kwam daar uit dat ik PDD-NOS heb en ADHD.                  
Nu ga ik vaak op dinsdag naar de Bascule om te praten.                        

Daar leer ik heeeeeeel veel over PDD-NOS en hoe ik daar mee kan om gaan en daar ben ik blij mee dat ik goede hulp krijg. 
Daar leer ik ook om te gaan met mijn boosheid en hoe ik mij voel.

Nu gebruik ik geen medicijnen meer.


Mijn ouders krijgen ook hulp en daardoor begrijpen ze mij ook beter daardoor gaat het tuis ook beter. Vroeger werd ik vaak agressieve op mijn broer zusje en ouders en doordat  mijn ouders en ik help krijgen gaat het nu een stuk beter.

 Ik vind het fijn om te weten, want we waren al 7 jaar aan het zoeken . 
Doordat ik nu weet wat ik heb snap ik mijzelf ook beter en dat gaat ook goed. 
Ik weet dat sommige dingen die ik doe ook door mijn PDD-NOS komt en dat geeft mij rust.
Ik vind het soms wel lastig dat ik PDD-NOS heb want dan voel ik me soms echt heel anders dan anderen en dat vind ik jammer.                                                       
Ik vind het ook stom dat ik soms erge woedeaanvallen heb. 
Dat komt altijd ergens door bijvoorbeeld: omdat ik mij niet begrepen voel of omdat ik iets niet begrijp. Gelukkig kan ik wel beter omgaan met mijn woedeaanvallen. 
Dat leer ik bij de bascule.

Niet alleen mijn ouders moeten veel leren over PDD-NOS en ADHD maar ook iedereen die ik ken. Mijn opa’s en oma’s mijn ooms en tantes maar ook op school moet iedereen leren over PDD-NOS en ADHD. 
Dat is voor sommige mensen wel lastig. 
Helemaal als ze er nog niet zoveel over weten.


Ik heb ook een papier gemaakt wat ik aan heel veel mensen heb gegeven waar op staat wat bij mij anders is dan bij een ander kind. 
Dat helpt mij ook wel en soms kan ik daardoor er ook beter over praten en snappen mensen mij beter. Dat is heel erg fijn.



Een gedeelte uit zijn werkstuk.
Wat ben ik trots op hem.
Nu de volgende hobbel die genomen moet worden.
Deze spreekbeurt moet hij houden voor een leerkracht die hij niet kent.
Hij vind t afschuwelijk! Maar hij leert zijn werkstuk wel om hem te kunnen presenteren.
Daar alleen ben ik al zo trots op, de rest... we zien het wel....

Liefs Zus en Trijntje



maandag 8 mei 2017

Tranen met tuiten

En dan kom je op een punt dat je alleen nog maar kan huilen om de hele situatie.
Het gaat niet goed met onze middelste kanjer op dit moment.
Tijden ging het wel goed, thuis liep het prima! heel prima zelfs.
op school ging het redelijk goed, maar doordat het thuis prima ging was dat goed te handelen.
er waren regelmatig gesprekken op school en het was echt goed.
tot z'n 8 weken geleden.
3 maart schreef ik al dat we een stapje terug moesten doen.
De situatie eens bekijken van een afstandje.
Dat hebben we gedaan...

Onze kanjer moest keuzes maken voor het voortgezet onderwijs.
Vele gesprekken zijn er gevoerd met school, met de Bascule, met mensen van het samenwerkingsverband, de ib-er van school en zelfs directie.

regulier vo zou het worden volgens de basisschool.
Bij ons in het dorp zit een wellant college, niet groot, overzichtelijk dus dat was de keuze.
Toch hadden wij als ouders onze vraagtekens. Moeten we niet verder kijken. alle opties open houden.
Niet nodig volgens de basisschool.

Om een heel lang verhaal kort te houden, dan valt de brief op de mat.
Onze kanjer wordt niet aangenomen op deze school.
Wat er dan met je kind gebeurd aan teleurstelling woede, onbegrip en mega veel verdriet dat snijdt door je zie.
als ouders ook pure wanhoop wat nu.
We hadden inmiddels al vele andere opties besproken en gesproken. Scholen bezocht, gebeld aangeschreven. alles zonder passend resultaat. Of het niveau slot niet voldoende aan, of de populatiekinderen past niet bij onze kanjer enzenz.

9 scholen zijn we nu verder en nog hebben we geen school voor onze kanjer.
We zijn gesloopt. Op. allemaal!

Daarnaast is de juf van onze kanjer per 1 mei gestopt en hebben ze nu elke dag een andere invaller voor de klas staan.
Zo intens veel spanningen en stress brengt dat met zich mee.
Hij is weer brutaal, luisterd slecht is heel veel boos en opstandig. Zijn hoofd zit gewoonweg te vol.

We hebben 2 weken geleden een weekje schoolvrij gehad. Dat was te kort om bij te tanken.
Nu zijn we 1 week en 1 dag verder en we zijn alweer 3x op gesprek geweest op school en vele mails verder.
We begrijpen echt dat dit een situatie is voor school die ook mega lastig is, maar als je dan een invaller hebt die aan je zoon vraagt, "Wat mankeer jij, heb jij soms thuis ook woedeaanvallen? volgende week donderdag ben ik er weer dan hebben we het er weer over" Dan gaat er echt iets mis. Onze kanjer kan niet meer.
Huilt weer veel, en die boze opstandige buien....
Pfff we waren zo dankbaar dat die weg waren. Dat het goed ging in ons gezin, natuurlijk met z'n ups en down's. Maar nu....
Terug bij af wil ik het niet noemen, maar ons energie level als ouders is wel tot een zeer diep diepte punt gekomen.

Op zijn....
en niets zeker weten, hem niet gerust kunnen stellen met jo het komt goed met een nieuwe school, er is bijna een nieuwe vaste leerkracht voor nu....

Op dit moment liggen alle papieren bij de Leo Kannerschool in Oestgeest. Een dik uur met het openbaar vervoer en 30 min met de auto bij ons huis vandaan.
Ik, we bidden de schijven uit onze knieën dat dit dan toch de plek voor onze kanjer mag zijn waar hij volgend schooljaar naar toe mag gaan.

Een gezellige blog is het niet geworden, maar het geeft wel weer hoe we er voor staan op dit moment.

Vanmorgen heerlijk met onze hond en haar zusje en baasje een ruim uur gewandeld door de weilanden heen... Heerlijk! even die frisse wind voelen, even niets... gewoon over koetjes en kalfjes kletsen omdat zij van niets weet. Heerlijk!
Nu omkleden en klaar maken om avonddienst te draaien in het verpleeghuis in ons dorp.
Ook wel even weer heerlijk.

Fijne dag iedereen verder....
De zon schijnt! wat een feest!

Liefs Zus en Trijntje





maandag 24 april 2017

quallitytime

Langs elkaar heen leven.
Iets wat soms zonder dat je er erg in hebt zomaar vanzelf gebeurd.
Je woont in het zelfde huis, eet met elkaar slaapt met elkaar en toch, toch kan het zomaar gebeuren dat je elkaar toch even zoek bent.

Werk in uitvoering.
Een huwelijk is hard werken, dat ben ik mij zeker bewust.
Laatst kregen we de vraag bij de ouder gesprekken bij de Bascule, zo en wanneer zijn jullie voor het laatst samen weg geweest.
Toen was het lang stil. Te lang....

Dat gebeurd gewoon zelden. Oppas regelen doen we praktische niet. Als we een verjaardag hebben splitsen we elkaar op. of de een gaat of de ander of we wisselen elkaar af.

de opdracht die we mee kregen was eenvoudig om aan te horen, maar ik zag direct al beren op de weg.
 Een avondje samen weg....

Oke boeken voor de theatertour van Matthijn Buwalda was nog het meest simpele van alles maar ja... In Gouda dus uurtje rijden vanaf ons huis. Op een donderdagavond.

Plan van aanpak. Onze jongste diva van 5 mocht slapen bij een vriendin van ons. Ik kon haar om 4 uur brengen en smorgens zou zij haar naar school brengen en dan haalde wij haar om 12 uur weer op.
Dat was 1... check.
Onze oudste kanjer had stageweek dan maar konn daar ook vanuit een dorp verder prima heen fietsen. Hij mocht naar mn schoonzus en zwager. was daar vanaf 6 uur welkom dus hij zou daar zelfstandig heen gaan. Check 2.
Onze middelste kanjer mocht naar mijn ouders. Uit school zou hij daarheen fietsen en smorges zelfstandig weer naar school toe gaan. Check 3.

Wat ik niet voor mogelijk had gehouden was binnen 20 minuten geregeld!
Dat had ik werkelijk waar nooit bedacht.

We zouden dus vanaf kwart over 4 weg kunnen.
Heerlijk naar Gouda, koffie drinken in een koffiewinkel. Struinen en dwalen door de straatjes, echt quallitytime samen..... De voorstelling begon om half negen en was geweldig. Ook mijn hubbie vond het geweldig ondanks dat hij nog nooit naar een theater voorstelling van Matthijn was geweest.
Een top avond! eenmaal thuis was het heerlijk dat de oudste twee niet op waren, je die niet naar bed hoefde te brengen maar vanaf binnen stappen samen was.

de volgende ochtend hadden we redelijk vroeg (half 11) een afspraak bij de Bascule staan. Evluatiegesprek. Dat was goed. Ons hoofd was leeg maar gevuld met ons. Een heerlijk gesprek gehad.

Om 12 uur onze jongste diva uit school gehaald. Ook weer heerlijk.
Wat ik heb geleerd van deze nog geen 24 uur?

Dat tijd samen echt mega nodig is.
Dat het nodig is om elkaar te blijven vinden. Te weten wat er bij de ander speelt.
Te genieten van elkaars onvoorwaardelijke aandacht en tijd.



zondag 12 maart 2017

Goedenavond daar waren we weer...

Een vel papier in de lift van het verzorgingshuis waar mijn oma woont.
Gezocht vrijwilligers. koffie schenken in de morgen of de avond op een afdeling in het huis.
Een week later....
Het papier hangt er nog! maar nu hangen de papieren ook bij de voordeur, op de afdelingen en nog steeds in de lift.
Samen met onze middelste kanjer loop ik door de gang als hij stilstaat bij het vel papier en het begint te lezen. Leuk! zegt hij, verder niets.
Een week later gaan we weer samen naar oma en de vellen papier hanger er nog steeds.
"He mam, zullen wij dat samen den? op woensdagavond koffie delen bij oma op de afdeling"
Ik probeer de boot nog een beetje af te houden, maar de hele week vraagt hij er thuis om.

Oke op proef wil ik het wel proberen.
We sturen een mail naar de vrijwilligerscoördinator en maken een afspraak met haar.
Een week later staan we op woensdag avond om kwart over zes op de afdeling en krijgen we uitleg.
Onze kanjer is in zijn element. vind het rete spannend maar ook heel erg leuk.

Ons plan van aanpak. Hij klopt op de deur ik ga naar binnen vraag wat ze willen drinken hij schenkt het in en brengt het.

De eerste kamer is van een meneer. Hij vraagt of hij nog brood krijgt vandaag. As ik hem vertel dat dat klaar staat op zijn tafel lachen we er met elkaar smakelijk  om. Nou geef me dan maar een bak koffie. Onze kanjer schenkt het in en brengt het. Zo kerel zegt de aardige man, moest je mee van je moeder? waarop mijn kanjer antwoord: "nee hoor meneer mijn moeder moest mee met mij!"

Wat geniet onze man hiervan zeg, maar nog meer wat genieten de bewoners van hem.
Het kost hem een hele berg energie en savonds valt hij dan ook als een blok in slaap.

Een week later wanneer we weer mogen is er iemand overleden.
Dat vind hij wel een dingetje. Daar praten we dan over en het is goed. 

Vol goede moed beginnen we aan ons rondje.
Al snel is het "he waar is je zoon?" 

Zijn naam weten er ook nog veel en hij wordt dan ook geregeld geroepen voor een praatje. 
Prachtig voor allebei de kanten.

Onze kanjer geniet er zichtbaar van.
Het kost ons ruim een uur van onze tijd maar mens wat levert het veel vreugde op!!

Vrijwilligers werk.
Echt voor je kids en voor jezelf kan het z'n enorme verrijking zijn.

Vooraf had ik er een hard hoofd in, eerlijk waar.
Maar het is mij 100 procent mee gevallen.
Een kletsje hier een glimlach delen er even zijn. 
Prachtig!

We hebben afgesproken om dit te doen tot de zomervakantie en dan te kijken of we het allebei nog zo leuk vinden en doorgaan of dat we iets anders gaan zoeken. 
Maar voor nu.... We kijken alweer uit naar woensdagavond....

Liefs Zus en Trijntje

zaterdag 4 maart 2017

opwekking 2017

Afgelopen jaar ging onze oudste kanjer naar opwekking.
Slapen in een tentje naast de caravan van mijn Zus en haar man.
Wat een vreselijk weer hadden ze zeg.
koud nat, alles voelt klam, opwarmen lukt op een gegeven moment niet meer.
Nacht 1 heeft onze kanjer in zijn eigen tentje doorgebracht. Hij vond er niets aan zo alleen in zijn tentje, maar het was nou eenmaal zo.
De dagen waren prima. De programma's vond hij geweldig. Mens wat genoot hij. Toffe foto's van hem met Elbert Smelt, staand bij het grote kruis, in de voortent bij mijn zus al opwarmend aan de skottelbraai.... hij genoot.
Maar toen stak er heel veel wind op en.... weg was het tentje van onze oudste kanjer!
Hij kon de hoeveelheid water en wind niet aan en stortte neer....

Ja... en dan.... Hij moest nog wel slapen.
Mijn Zus heeft in de caravan een kastje wat je uit kan klappen tot een bed. dan daar maar slapen.
let wel, zoonlief is erg lang en het bedje erg kort.
Ze hebben gegierd van het lachen en wonderwel heeft iedereen goed geslapen.
Ze hadden er een ruifje voor zitten, dat was nodig want anders rolde hij zo zijn bed uit!

de dager na ook mega genoten.

Eenmaal thuis was hij zo enthousiast dat hij aankomende keer weer heen wilde.
Maar.... Dan moest ik mee!!

Dat weer, die kou, zoveel mensen, pfff wil ik dat wel?
Maar.... Als hij graag wil dat ik mee ga dan zet ik over al mijn ja maars heen en ga ik mee!
Dus toen je kon opgeven voor opwekking 2017 hebben we dat gelijk dezelfde dag gedaan.
Wel met eigen slaapplekken. Onze stormtent tipitent gaat mee....

2 weken terug heeft hij aan een schoolvriend gevraagd of hij ook mee wil. Z'n pa en ma denken er nog over, maar wij, wij gaan!

Zin heb ik er zeker in maar toch in mijn onderbuik.....

http://www.opwekking.nl/

vrijdag 3 maart 2017

Alles overzien

En dan is het maart.
Wat gaat de tijd toch snel.
Wat gebeurd er toch veel om ons heen, in de wereld in ons eigen leven.
Bij ons in het gezin lijkt het soms wel een rollercoaster.
De afgelopen maanden zijn we echt heel druk geweest met onze verhuis perikelen.
Huizen bekijken, dorpen bezoeken, voelen ervaren en in ons opnemen.
De makelaar over de vloer, spullen uitzoeken, scholen bezoeken op verschillende plekken en dan....

Dan gaat het in je hoofd op eens mis.
Je slaapt slecht tot niet, voeld je niet lekker in je vel, gezin loopt niet lekker, drukte op werk....

Dan moet je een stap achteruit doen en de situatie eens rustig bekijken.
Dat hebben we dan ook samen gedaan.
Gewoon een stapje achteruit en alles eens bekijken.
Hoe gaat het nu, waar staan we, wat verwachten we en willen we....

We moeten meer slow down....
Voor onze middelste kanjer kwam het erg dichtbij dat we definitief een schoolkeuze moeten maken.
Maar waar.
Wat gaan we doen, waar gaan we heen.
Kijkend naar hem en onze andere twee kanjers, rondkijkend naar wat er nu te koop staat hebben we besloten om rustiger aan te gaan kijken.
De druk van de ketel halen.

We willen nog steeds graag verhuizen.
Maar niet op stel en sprong en dan wellicht de verkeerde keuze maken.

We concentreren ons nu hier op scholen voor onze middelste kanjer.
woensdag middag zijn we nog bij het Altra college geweest. Speciaal onderwijs.
http://www.altra.nl/onderwijs/scholen/
Mega spannend voor onze kanjer, maar ook voor onszelf.
Hijzelf is er uit... nu wij nog....
Niet eens de keuze speciaal onderwijs of regulier wat het lastig maakt, maar meer de keuze wat is het beste voor hem. Waar komt hij het meeste tot zijn recht en bloei.
Waar kan hij zijn dromen het beste waar maken.

Hopelijk vandaag nog contact met zijn behandelaar wat zijn advies hierin is en dan....
Hakken we de knoop door.
Volgende week moeten we inschrijven als het regulier onderwijs zou worden.....

 Spannend, maar blij dat we dat nu wel in rust kunnen doen. De druk van een ander huis, een ander thuis vinden is nu even van de ketel. Hier op storten, hier naar kijken, hier de volledige aandacht aan geven.

Naar aanleiding van mijn vorige blog kreeg ik via Ilse het nummer "hou vol"van Reni en Elisa.
 https://youtu.be/mAv_ZFA-PwU
Prachtige houvast....
Thanks lieve Ilse voor je bemoediging!!

Liefs Zus en Trijntje

dinsdag 28 februari 2017

Je rug recht

De telefoon gaat.

De interim directeur van de school aan de lijn.
"Goedemiddag, uw zoon is van school weggelopen, we weten niet waar hij is maar hij moet nu naar school terug komen want hij moet praten met de directie"
Sorry????
U verteld mij dat mijn zoon weggelopen is en ik moet hem nu terug brengen naar school? U weet niet waar hij is hoe moet ik dat dan weten. Ik ben niet thuis....
Angst, paniek dat schiet er als eerst door je heen.

Samen met mijn Zus met wie ik weg was rijden we naar huis.
Zijn fiets staat er niet, maar mijn Zus ziet zijn jas in de gang liggen....

Ik loop naar boven naar zijn kamer toe....
Wat ik daar aantref is met geen pen te beschrijven.
in een grote ouderwetse deken ligt onze zoon opgerold te brullen. Vanuit zijn tenen is hij aan het huilen. Ik geef aan dat ik er ben en dankbaar ben dat hij veilig thuis is. Vraag aan hem of ik hem mag vast houden of dat ik hem even alleen moet laten.
Mam ik weet het niet, ik weet het echt niet....
Ik pak hem vast ondanks dat hij in de deken gerold is en houd hem heel dicht tegen me aan.
Al vertellend dat ik mega veel van hem hou, dankbaar ben dat hij naar huis is gegaan huilt hij al schokkend zo intens.....
ik laat hem huilen, praten lukt hem niet en dat is goed.
Ik hoef nog niet te weten wat er is gebeurd.

Na een poosje laat ik hem even. Even uitrusten, op adem komen. Dat is en voeld goed voor beide.

Ondertussen bel ik naar school om te vertellend at hij thuis is.Mooi dat moet hij nu naar school komen om te praten.
Praten?? hij komt helemaal niet naar school. Er is duidelijk iets gebeurd wat hij niet aan kon. Daar wil ik eerst zelf als moeder achter zien te komen. Hij komt helemaal niet naar school en al helemaal niet vandaag....

Mijn zus is bij hem gebleven, beneden, op afstand, maar wel aanwezig.
Zelf ben ik naar school gegaan. Het gesprek aan met de interim. De eerste vraag die ik hem stelde was, weet u wie onze kanjer is, kent u hem, kent u zijn situatie.
Uhhh nee.... Nou daar is het dan mis gegaan....
De manier van benaderen, de  manier van spreken tegen hem had er aan bij gedragen dat hij geen andere uitweg zag dan naar huis, zijn veilige thuis te gaan. Niet goed te praten, maar wel te begrijpen.

Er was niemand achter hem aan gegaan van school. Wat als.... Hij moet een drukke weg oversteken. In zijn blinde paniek had er van alles kunnen gebeuren. Hij was naar huis gerent! en niemand die achter hem aan gaat....
Ouders bellen en dan de verantwoording bij hun neer leggen...

Onder het gesprek belde de Bascule terug. Ik had hun gebeld voor advies.
Ze wilde de volgende dag op school een gesprek.
Pff wil school wel, want moeilijk moeilijk. Interim niet aanwezig dan, bla, bla, bla....

Uiteindelijk heeft de Bascule met de groepsleerkracht en ons als ouders een gesprek gehad.

Wat mij als moeder zoveel pijn deed was dat er door de interim gezegd werd, "ja tegenwoordig zit in elke klas wel een kind met een rugzak"
Ja dus?? daar hebben wij ook niet voor gekozen, kunnen wij ook niets aan doen. Overheidshalve is dat besloten. En doordat school dat maar wat lastig vind zijn onze kids daar de dupe van.

Wij als ouders zijn echt ziek geweest van dit voorval.
Het was helaas niet een laatste incident.

Wat ik wel weet is dat ik geleerd heb om mijn rug recht te houden in dit soort gesprekken.
Thuis mag ik huilen, verdrietig zijn maar tijdens zulke gesprekken moet ik, omwille van onze kanjer, mijn rug recht houden, sterk zijn en geen traan laten.
Opkomen voor je kind....
Opkomen voor jezelf als ouder....
Wat een intens leerproces is dat zeg.
Met vallen en opstaan leren we met elkaar.
De ene keer ben ik sterk, de andere keer mijn hubbie, maar samen zijn we inmiddels een mega sterk team geworden

Hou je hoofd omhoog en je rug recht!
We vechten  door voor het geluk van onze kanjer!!

Liefs Zus en Trijntje