zondag 13 augustus 2017

Onzeker zijn....

Soms kan ik zo ongelooflijk onzeker zijn.
Zou je niet zeggen waarschijnlijk. Een grote mond en een klein hartje zeggen ze dan toch?
Maar diep van binnen mega onzeker en niet z'n hoge pet van mezelf op.

Wat zal de ander van mij denken, wat zullen ze er van zeggen...
Stel je voor dat....

Ach we hebben het allemaal, en zelfs mensen die heel zelfverzekerd over komen. Echt zij zullen zich vast en zeker ook weleens onzeker voelen.
Onzeker over uiterlijk.
Nou wordt dat ook wel in de wereld erg benadrukt. Een goed afgetraind lichaam. je moet een mooie verschijning zijn. Maar in de praktijk zijn we allemaal anders en voldoet bijna niemand aan dat beeld.
Ja die fotomodellen... of is dat ook gefotoshopt.

Vorige week zag ik een foto voorbij komen op instagram bij onze oudste zoon. Hij liet de foto zien. Een vriend stond er op. Alleen zijn gezicht stond op de foto. Van de zijkant genomen want, zo zei onze oudste kanjer, dan komt zijn kaaklijn beter uit en zie je zijn onderkin niet.
Echt waar ik was in shock. 14 jaar. Echt ik dacht dat is enkel bij meisjes zo, maar nee, bij jongens is dat dus ook een dingetje.

Onzekerheid.... van jong tot oud hebben we daar mee te maken.

Zelf ben ik ook erg onzeker over mijn kunnen. Doe ik de dingen wel goed genoeg.
Zo ook deze blog. Kijk ik schrijf van me af, dat roep ik ook altijd als mensen er naar vragen.
Mijn blog is voor mij echt een uitlaatklep. Dingen van mij af schrijven.
Het lucht mij vaak op en zorgt dat mijn hoofd weer iets rustiger kan functioneren.

En op deze blog krijg ik verschillende reacties. Fijn om te lezen, maar ook spannend.
Een vrouw met dyslexie. Dat is wat ik heb. Niet een klein beetje maar goed om zo maar te zeggen.
Dat maakt mij soms mega onzeker over mijn schrijfkunsten.

En ja er zitten soms flink wat schrijffouten in, want ja die spellingscontrole pakt niet alles er uit.
en d en dt of was het nou een t.... Ahhh soms drijft het mij tot wanhoop en gooi ik een hele zin om om maar een ander woord te kunnen gebruiken en van die d t of dt af te kunnen zijn.

En dan komt er op eens een situatie voorbij waarbij ik nog onzekerder wordt.
Ark media heeft een cursus.... Geef je schrijftalent een kans...

Mijn hart maakt een sprongetje maar tegelijkertijd denk ik ook direct oh nee dat kan ik niet.
Wat zullen ze wel niet denken.
Schrijven doe ik al mijn hele leven, althans ik weet niet beter. Vroeger al in schriftjes, dagboeken en bijbelsedagboeken en nog steeds.
Deze blog schrijf ik, maar daarnaast heb ik ook nog papieren schriften waar ik mijn gevoelens aan toevertrouw. Van mij af schrijven. Het geeft mij ruimte in mijn hoofd. Schrijven geeft mij dus lucht, ruimte. Heerlijk.
En als een ander meeleest met sommige dingen, prima. Als een ander daar ook iets aan heeft vind ik dat uiteraard nog veel fijner, maar in eerste instantie is het voor mezelf. Dat houdt ik mij steeds voor.

Ongelooflijk getwijfeld of ik mij zou opgeven. Een welles nietes in mijn hoofd van dagen.
oke zo slim ben ik dan wel om het eens bij andere neer te leggen. aan mijn moeder en zus een link gestuurd met de vraag er onder... "En is dit wat voor mij?"
Van beide een volmondig ja dit moet je doen.
Manlief reageerde me:t tja is dat wel wat voor jou. Kijk als jij het leuk vind....
Daar heb ik natuurlijk niet veel aan. Ik wilde duidelijkheid. Moet ik dit doen of niet.
Maak even de keuze voor mij want ik ben zoooo mega onzeker.
Dat is eigenlijk wat er in mijn hoofd rondging.

Met al mijn onzekerheden, twijfels over mijn kunnen heb ik toch besloten om iets engs te doen.
Wat heb ik te verliezen.
Iedereen is onzeker over zijn eigen kunnen. Degene die de leiding heeft die dag vast en zeker ook, en de schrijver die komt spreken vast en zeker ook wel eens.

Onzeker zijn over je talent. Een talent wat God je heeft gegeven.
Hoe suf eigenlijk als je er eens goed over nadenkt.
God heeft mij dit talent gegeven. Het talent van schrijven, en dat gebruik ik nu niet voldoende naar mijn mening.
Als ik dat nu maar voor ogen houd.
Dit ga ik gewoon doen!
Ik ga iets doen voor mezelf, iets waar ik als een berg tegen op zie maar ook meer dan naar uitkijk.
Als ik dit niet doe dan is dat de weg die het makkelijkste is.

Hij zal mij die twee dagen helpen, begeleiden en sturen. Hij weet allang wat ik kan. 
En ook al kijk ik naar anderen en zal ik denken dat een ander vele malen beter is in wat hij of zij schrijft. Dan doe ik eigenlijk God te kort. 

Vanmiddag de knoop doorgehakt.
Inschrijven en met mijn ogen dichtgeknepen op de verzenden knop drukken.
Oke ik kan nu niet meer terug.

God heeft mij dit talent gegeven en ik ga het inzetten tot eer en glorie van Zijn naam. Punt.

Liefs Zus en Trijntje






zondag 6 augustus 2017

We hebben een school!!

Wat gaan er toch veel dingen anders dan dat je hoopt.
Al weken niet geschreven, nou ja maanden niets geschreven...
Ik kon de moed er niet voor vinden.
Nog niet eigenlijk, maar ik weet ook dat het goed is als ik wat dingen van e af schrijf.

We hebben hele heftige periode gahad, waarin heel veel heel onzeker is geweest.
Met onze middelste kanjer hebben we in totaal 9 scholen benadert. 8 keer een afwijzing.
begin mei schreef ik daar al over.

Onze laatste hoop was het Leo Kanner in Oegstgeest.
Daar hebben we na gesprekken 5 dagen voordat hun vakantie in ging groen licht gekregen.
Hij  mag en kan daar naar school.
Wat een feest was dat zeg toen we dat te horen kregen.

Onze kanjer heeft dus maar 4 weken vakantie, nou en! Hij heeft een school!!
De vlag werd letterlijk uitgehangen hier en de taart werd in huis gehaald dit moesten we vieren.

En gevierd hebben we het.
Dat de school ruim een half uur rijden met de auto vanaf ons huis ligt was later zorg. Hij heeft een plekje.
inmiddels bij de gemeente er in en er uit, formulieren invullen en God voorziet!

Er werd tegen ons gezegd dat we met zn 8-10 weken rekening moesten houden voordat we reactie zouden krijgen.
Met 3 weken hadden we een brief op de deurmat. Leerlingenvervoer wordt toegekend...
Ahhhh hieperdepiep stemming alom.

Op de basisschool was het aldoor stress e heb ik er de laatste weken heel wat gezeten.
Ik kon dan ook niet de moed en de energie vinden om de itrim directeur de hand te schudden toen het er op zat. ik kon het gewoonweg niet. Er is ons, maar vooral onze kanjer zoveel verdriet aangedaan. de woorden bedankt of... ja of wat.... ik kon ze niet vinden.

Nu zijn we twee weken op weg in de vakantie. halverwege zijn vakantie.
Heerlijk naar de boerderij geweest.
Hij heeft gemolken, een kalf ter wereld zien komen, koeien gehaald, geholpen waar nodig en werd toen heel ziek helaas.

Na in en uit bij de huisarts lopen kwamen ze er achter dat hij naast een hersenschudding ook een verwaarloosde keelontsteking heeft. een kuur en ibuprofen en paracetamol helpen hem nu beetje bij beetje op te knappen. maar wat is hij ziek geweet. We hebben onze vakantie dan ook helaas voortijdig moeten afbreken.

maar het valt allemaal in het niet als we bedenken hoe dankbaar we moeten en mogen zijn. Onze kanjer heeft vakantie, heeft een school, kan er straks heen en..... we komen er wel.....
Het komt goed want we weten dat onze hemelse Vader ons draagt, draagt over de smalle soms zware en hele lastige weg, maar wetend dat aan het einde van die weg Jezus ons staat op te wachten met open armen. Dan zijn er geen tranen, verdriet, vermoeidheid meer.... en tot die tijd....
mogen we er zeker van zijn dat Hij ons draagt elke stap van ons leven.....