woensdag 7 januari 2015

De kunst van het loslaten

Wat vind ik dat toch een moeilijk iets...
Loslaten.
Voor een ander zo eenvoudig, maar voor mij een ware beproeving.
Elke dag een stukje de kinderen loslaten, loslaten naar volwassenheid.
Wat is dat toch voor mij een opgave.
Niet dat ik ze geen vrijheid gun, in tegendeel.
Onze kinderen mogen echt alleen veel dingen ondernemen, maar de regie....
Ach ik heb het graag in de hand.

Een voorbeeld.
Onze oudste kanjer had vanavond jeugdband oefenen bij ons in de gemeente.
Onze kerk is vanaf ons huis gezien 10 minuten fietsen. Overal lantaarn palen, hij hoeft geen stille straten door of enge steegjes maar toch...
Om half acht moest hij er zijn.
Zelf had ik bedacht dat ik hem wel even heen zou brengen en weer zou ophalen. M'n hubbie dacht er anders over en zei tegen onze oudste kanjer; Je gaat zelf op de fiets neem ik aan??
AAHHH!!! Had hij dat niet even kunnen overleggen of zo.......
IIIEEE!!! tja en dan.
Terugdraaien kon niet want hij reageerde zo enthousiast; Ja?! mag dat? prima! leuk!
Dat ik bij mezelf maar eens na moest gaan waarom ik nou eigenlijk hem weg wilde brengen.
Hij is twaalf.
Eenmaal weg gefietst had ik t lastig.
Manlief zei heel rustig; "Zomers mag hij toch ook nog over straat fietsen op dit tijdstip, waarom nu niet" Oke hij had een punt, maar het is donker!

Uiteindelijk was dat mijn enige argument, het is donker!
Om 10 voor half 10 was hij weer thuis.
De vraag hoe het gegaan was stelde ik voor mijn eigen geruststelling als eerste.
Zijn reactie had ik eigenlijk wel verwacht, maar misschien had ik stiekem anders gehoopt...
"nou... prima natuurlijk!"

Oke de kunst van het loslaten.
Voor mij als ouder met vallen en opstaan.
Over 2 weken heeft hij weer band en ja dan mag hij gewoon weer op de fiets!
En uiteindelijk is hij zelf trots dat hij alleen mocht, en ben ik apetrots dat hij het kon, durfde, en gewoon gedaan heeft!

Ouder zijn blijft toch gewoon leren, elke dag op nieuw...
En eigenlijk ben ik daar ook blij mee. Gelukkig mogen we leren.
Ook van elkaar als ouders en zelfs leren van ouder/kind.
Hij heeft het prima gedaan vanavond, en ik heb heel veel geleerd....

Liefs Zus en Trijntje


7 opmerkingen:

  1. Oei ....ik stuurde gisteren zonder problemen m'n oudste (7) alleen op de fiets naar judo (5 minuten fietsen)... Dat gaat ook altijd goed, maar nu ik zou bij jou lees denk ik ... Oei doe ik iets niet goed of nou juist wel... Hahah laten we 't er maar ophouden dat alle moeders verschillen ;)
    Sterkte ermee!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. haha... nee hoor ligt echt aan mij!! was vooral de eindtijd half 10 waar ik mee zat... maar gelukkig is iedereen anders! ik moet mijn weg er in vinden en dat gaat voor mij met iets meer hobbels misschien dan voor een ander...
      Wij woonde vroeger (bij mn ouders) afgelegen dus wij werden altijd gehaald en gebracht. Zelfs toen ik 15 was brachten een stel (jongensvrienden) mij naar huis na het sporten omdat ik niet alleen het "dooie"stuk mocht fietsen.... T zit er in gebakken denk ik en moet nu langzaam aan ontdooien! luk me wel hoor haha....

      Verwijderen
  2. Ik vind het niet leuk als mijn dochter alleen 's-avonds heen fietst. Het is niet overal veilig hier. Ik snap je gevoel heel goed. Het ligt eraan welke straat ze door moeten, of ze langs hangjongeren komen, hoe laat het is. Bezorgdheid is goed maar overbezorgdheid niet. Ik vind het zo herkenbaar. je blog. Al voelt het bij mij anders als mijn dochter van 14 door het donker moet of mijn zoon van 16 ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is helemaal waar Jedidja....
      En nou is hij bij ons de oudste dus dat zal ook wel mee tellen denk ik....
      liefs...

      Verwijderen
  3. Haha, komt me bekend voor. Loslaten is een heel moeilijke levenskunst.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ja, heel herkenbaar! Soms vraag ik mij af of ik niet overbezorgd ben... Loslaten is inderdaad een hele kunst! ik ga je blog volgen, lees veel herkenbare dingen!

    BeantwoordenVerwijderen

Laat gerust een berichtje achter ....