Oke t is duidelijk...
Ik ben 8 jaar bewust thuis gebleven en heb mn kids te erg in de watten gelegd.
Bed opmaken, gordijnen open, container naar de weg brengen, broodtrommels uit schooltassen halen, verdwaalde kleren van de vloer in de wasmand gooien...
Acht jaar lang heb ik dat met enorm veel liefde en plezier gedaan....
Maar....
Nu dat ik buiten de deur werk gaan de gordijnen niet meer vanzelf open. Komt de vloer met was maar niet leeg, liggen er 4 doppers en drie broodtrommels in een hoek van de slaapkamer te stinken en wordt het huiswerk minder gemaakt.
Tijd voor een familie gesprek.
Op t krijtbord in de woonkamer schreef ik het gister met grote letters op.
18.00 uur familiegesprek op de bank.
Onze kleine diva van 4.5 het even uit gelegd.
Haar reactie was ronduit hilarische...
Ohh een familie gesprek, komen opa en oma en tante en mientje dan ook?
Te grappig. Enorm gelachen en toen uitgelegd dat t met ons gezin was. Dus eigenlijk een gezinsgesprek.
Ze begon te juuchen en te roepen ohh wat leuk!!
Uhh ja nu nog wel ja... Maar wacht maar....
17.55 iedereen zat dus we wilde beginnen, maar onze middelste kanjer was het daar niet mee eens.
Niet omdat hij niet wilde, nee omdat het nog geen 18.00 uur was. En dat was de tijd dat we zouden starten.
Om 18.00 uur gingen we van start.
Het gesprek aangaan.
Vertellen vanuit de ik vorm hoe mijn hubbie en ik ons voelen. Hoe dingen gaan, of juist totaal niet gaan.
Ja er is veel verandert sinds dat ik weer buitenshuis werk.
De oudste twee zijn echter wel in de leeftijd dat ze zelfstandig meer kunnen doen.
Voorbeelden genoemd, dingen besproken en er werd een open en eerlijk gesprek gevoerd met elkaar. Echt met elkaar. Met zn vijfen.
Er zijn afspraken gemaakt en we hebben met elkaar afgesproken dat we ons er aan gaan houden.
De eerste dag zit er bijna op en....
Vanavond hebben we weer om 18.00 uur met elkaar afgesproken. Want t bed was niet automatische opgemaakt. De gordijnen gingen niet vanzelf open en de broodtrommels zitten nog steeds in de tassen....
Geeft totaal niets, we zijn aant leren, maar we blijven er over praten. Met elkaar in gesprek blijven.
Er komt vast een dag dat de gordijnen open gaan en t raam open gezet wordt door zoonlief zelf....
Heel goed dat je het gesprek aan gegaan bent! Toen je dit zo schreef besefte ik ineens iets... Hier is wat jij je kinderen wil leren, eigenlijk gewoon normaal...dat hebben we met de "paplepel" ingegoten, omdat ik al altijd gewerkt heb... Maar nooit beseft, dat dat niet normaal is... Gek he... Bedankt voor deze eyeopener.. En inderdaad, dat ging hier ook niet vanzelf hoor... en nog steeds niet altijd... maar ze zijn wel in heel veel dingen zelfstandig en draaien mee... Ik denk dat dat heel waardevol voor kinderen is om te leren! Dus doe je goed Mam! Liefs Ilse
BeantwoordenVerwijderenZoals jij het beschrijft, zo zou ik het ook willen, maar krijg het om een of andere reden niet voor elkaar. Ik werk twee dagen en merk dat er dan vooral weer achterstand is met... inderdaad, de was, de kleren over de vloer in de kinderkamers, de schoolspullen, etc. Meer hulp, meer samendoen en afspraken nakomen is fijn, dus is ga ook es met ze om tafel denk ik ;)
BeantwoordenVerwijderenWauw, gaaf dat je dat zegt: Geeft totaal niets, we zijn aan het leren! Weet zeker dat het over een poosje beter gaat!
BeantwoordenVerwijderen