Werk in uitvoering.... Werken aan mezelf!

Het is al even stil rond mijn blog.
Hopelijk kan ik nu weer de draad oppakken en regelmatiger schrijven.
Dat heb ik ook echt nodig merk ik aan mezelf.

Even een aantal weken terug in de tijd.
Wat waren het drukke hectische weken zeg. Een grote sponsorloop organiseren is een enorme klus. We deden de voorbereidingen met z'n zessen, maar ik voelde een enorme druk als eind verantwoordelijke van het geheel.
Die druk werd steeds groter en manlief had het allang gezien....
maar ik nog niet.
Doorgaan. Niet zeuren, niet stoppen maar doorgaan.
Alles op me nemen wat een ander liet liggen. Het gevoel van het moet gebeuren en goed ook kwam steeds om de hoek kijken.
Het zou en moest een geweldige dag worden en daar zou ik persoonlijk voor zorgen.
Al kostte het mij enorm veel energie en vreugde.....

De week er voor waren vooral voor mijn gezin geen pretje.
Alle tijd die er in de dagen zat gebruikte ik voor de sponsorloop.
Niets anders was er in beeld. Gelukkig heb ik een man getrouwd die enorm helpt waar nodig is.
Ook het huishouden liet ik links liggen. Eten kwam voor de rest wel op tafel maar mezelf gunde ik amper tijd om te genieten van het eten.

De dag zelf was 1 groot feest.
Jong en oud genoten van deze dag en er is een waanzinnig mooi bedrag opgehaald.
Tinka doet prachtig goed werk en daar wil ik mij voor inzetten. Inzetten uit volle borst, maar ....

Niet meer ten koste van alles.

De dagen er na waren vreselijk voor mij.
Er moest nog van alles "na geregeld" worden maar mijn lijf protesteerde.

Vorige week woensdag hadden we weer gesprek bij het Riagg voor onze middelste kanjer.
Dit keer ging het alleen niet over hem maar over mij.
Hoe ben je opgevoed, wat heb je mee gekregen van je ouders.
Hoe heb je je jeugd ervaren, je tienertijd.
Nooit heb ik enig negatief iets over mijn jeugd/tiener jaren bedacht of uitgesproken.
Maar nu....
Er waren vragen die steeds dieper kwamen. Wat vond je er van dat je zus ziek was en alle aandacht kreeg en nodig had. Nooit heb ik daar iets negatiefs over gezegd of gedacht, zo ook nu niet. Maar ze bleef doorvragen. Niet naar oppervlakte maar naar de diepere lagen.
Lagen die ik nog nooit had aangeraakt, ervaren, bedacht of gevoeld had.
Al snel kwam ze er mee dat ik vanaf mijn tiener jaren mij een houding had aangeleerd om mensen te "pleasen" Niet bewust, maar juist vooral onbewust.
Als ik maar normaal doe dan heeft een ander geen last van mij, als ik maar voor de ander zorg dan zijn ze vast tevreden, ik doe die dingen wel anders moeten zij het doen....
Mijn man beaamde direct wat deze psychologe benoemde. "Dat ben jij precies!"
We hebben een heel erg indringend gesprek gehad wat nog veel dieper ging dan ik hier nu schets.
Eng vond ik het, eng om zo kwetsbaar te zijn voor je gevoel.
En dan vooral te bedenken dat ik die houding dus, zeer ongemerkt, maar we doorgeef aan mijn kinderen. Om er vooral voor te zorgen dat andere geen "last"van je hebben, dat je ten alle tijden voor andere moet klaar staan.
En ook al zeg ik dat niet met woorden tegen ze. Ik laat het ze zien door mijn doen en laten heen.
Nu moest ik dus met mijzelf aan de slag gaan.
Wat zijn dat intens zware dagen geweest zeg, en nog.
Nog lang niet ben ik eruit wat er nu daadwerkelijk moet gaan veranderen aan mij en bij mezelf. Zo ongelooflijk lastig om zo naar jezelf te kijken.
Gelukkig kan ik er onwijs goed met mijn hubbie over praten.

Hij zei van de week: "Dit komt goed, echt! ook al voelt dat nu nog niet zo, het komt goed. Je bent al zo goed op weg en ik ga je helpen"

Gister de laatste avond van luisterend bidden gehad.
Bijbel gedeelte waarover we lazen met elkaar en vooral stil werden om Gods stem te horen was de gedeeltes van Martha en Maria. Martha stelde haar huis open, was aan het werk en Maria zat bij Jezus. Het tweede gedeelte was dat hun broer Lazarus al vier dagen in het graf lag toen Jezus langskwam en hem opwekte.
Die twee verhalen hebben we overdacht belezen, geluisterd. Elke keer weer kwam in mijn gedachte dat ik mocht gaan zitten zonder reden.
Dat is iets wat ik zo eng vind.
Zitten zonder reden.
Ik hoef mij niet te verantwoorden
. Ik hoef dus niet te zeggen waarom ik dingen niet doe. Gewoon zitten zonder reden.
Dingen niet meer beetpakken zonder in de verdediging te schieten.

Dankbaar ben ik dat Jezus dat tegen mij wil zeggen.
Inderdaad ben ik een Martha....
Maar ik mag ook een Maria zijn....
Gewoon zijn, zonder reden.....

Ik ben er nog lang niet....
Maar een ding weet ik wel. Moe zijn en nu mijn lijf tijd geven om te herstellen mag gewoon. Gewoon zonder reden.
Lichamelijk ben ik intens moe, al 2 weken een enorme koortslip en ben ik 2 weken te vroeg maar nu alweer 1,5 week lang ongesteld. Mijn lijf is van slag, mijn hoofd is van slag en ik ben van slag.

Onze kids hebben nu vakantie.
Ben nu het huishouden weer aan het oppakken, maar geniet ook van de momenten met mijn kids en man. Want ik heb geleerd dat ïk mag zitten zonder reden!" Dat is wat ik de komende tijd wil gaan leren en doen. Samen een boekje lezen met de jongste, lekker wandelen met de oudste en met de middelste ergens een ijsje eten. Zonder dat ik me ga verantwoorden tegen een ander. Gewoon omdat Jezus dat tegen mij zegt!

Liefs Zus en Trijntje