Opkomen voor je kind

Hoe intens verdrietig en onzeker kan iemand zijn...
Onze middelste kanjer volgt een 5 daagse zeilcursus.
Samen met een instructeur en 4 andere kids gaan ze een hele dag van 10 tot 17.00 uur de plas op om te leren zeilen. Omdat er niet genoeg kids zich hadden aangemeld voor een bepaald soort boot waar je met z'n 4-ren in kan zou onze kanjer met een groepje op pad gaan in een rs tera zeilboot. Een open boot. groter dan een optimist. Waar je eigenlijk wel wat zeilervaring voor nodig hebt.
Dat heeft onze kanjer dus niet.
De rest van het groetje bestond uit kids die al een zeildiploma (of zelfs meerdere) op zak hadden en onze kanjer.

Na de eerste lesdag kwam hij werkelijk kapot thuis. Vreselijk moe van de inspannende dag.
De week er op het zelfde verhaal alleen nu in mijn ogen nog moeier.
Het had hem een soort van gesloopt. Hij had het hele weekend verder nodig om bij te trekken. Vorig weekend de 3e keer.... Ik bracht m, maar wat zag hij wit. Huilend kwam hij uit de kleedkamers. "ik ben zo misselijk is voel me niet lekker ik wil naar huis" Eenmaal thuis een tuttel-dagje maar echt fit was hij niet. Ook echt een paar dagen afgelopen week ziek geweest met koorts en alles wat bij griep hoort. En dan kwam weer die zaterdag in zicht.

Vrijdagavond huilen, niet lekker, misselijk.
Het moest iets zijn  maar ik wist even niet wat en zeggen dat deed hij al lang niet....
Na veel tranen uiteindelijk toch in slaap gevallen...
S'morgens huilend wakker en toen wist ik het: het was het zeilen. Het hoge woord was er uit.
Snikkend vertelde hij hoe hij zich voelde, dat de rest alles al snapte en hij niet. Dat hij zich heel alleen op het water voelde omdat de rest pressies wist wat er van ze verwacht werd en hij niet.
Onze kanjer wilde niet meer naar zeilen.

 Na praten, praten en nog eens praten besloten de zeilschool te bellen.
M'n hubbie zorgde voor onze kanjer en ik ging bellen. Na lange stiltes, denken, heen en weer praten en vragen besloten om aan hem voor te leggen om in een optimist te gaan zeilen met een eigen instructeur. Dus echt 1 op 1 leren zeilen en het vertrouwen in zichzelf terug zien te krijgen.
Uiteindelijk vond onze kanjer dat ook de beste optie en zijn we in e auto gestapt.

Enigszins met een wit smoeltje aangekomen en nadat er eerst een instructeur zou zijn voor de ochtend en een voor de middag toch besloten dat dat niet een heel handige optie is voor hem.
Daarna een leuke meid die de hele dag met hem alleen het water op ging. Hij is een kleine optimit en zij in een motorbootje er naast. De hele dag samen zonder andere kids. Even het vertrouwen terug zien te winnen....

uiteindelijk heeft hij een goede dag gehad, maar is heel blij dat volgende week de laatste keer is.
Hopelijk lukt het hem echt om de zin te vinden voor de laatste keer. Daarna afsluiting met een gezamenlijke bbq en vorderingsuitreiking....

En dan gister, gesprek met de leraar van onze middelste kanjer.
Pff heftig, maar of hij werkelijk begrijpt waar de zere plek op dit moment ligt en hoezeer school hier een rol in speelt, geen idee.
Vanmiddag gesprek met de gedragscoach van school en intern begeleider. Hopelijk loopt dat gesprek soepeler en kan ik zeggen na het gesprek; ja ik ben op gekomen voor onze kanjer en het is gelukt!

Wordt vervolgt dus....

Liefs Zus en Trijntje