maandag 4 juli 2016

Ziekenhuisgangen...

Ziekenhuisgangen....
Wat zijn ze leeg en wat zijn ze vaak stil. 
Mensen lopen wat heen en weer. 

Een vrouw in een lange jas loopt op hoge hakken en komt al klik klakkend aanlopen. 
Als ze vlakbij is begint ze op haar tenen te lopen zodat ze minder geluid maakt.
Daar zit je dan....
Poli dermatologie. Links van ons de wachtgang voor de ctg's rechts de kaakchirurg.
Een meisje zit daar samen met haar moeder. De deur gaat open en een vrouw in een lange witte jas komt haar ophalen. De bangheid is van het gezicht van het meisje af te lezen. Haar moeder wil graag mee maar mag niet. "We leggen haar alles goed uit, t komt echt goed."
Pff wat een rotwoorden. Nu moet ze alleen.....
De deuren zwiepen open en weer dicht...

Ondertussen wordt mijn hubbie naar binnen geroepen. Ook hij moet alleen naar binnen. Ze gaan een moedervlek bij m weghalen die er " onrustig" uit ziet...
Er lopen er artsen en verpleegkundige al pratend en druk lachend voorbij. 
Een kop koffie in hun hand. Ze praten over diensten die over genomen moesten worden. 
Een verpleegkundige praat luid over allemaal patienten die ze had gezien terwijl ze ze niet kende en dat ze zich daar zeer vervelend over voelde. "Waarom wordt ik dan op eens daar zomaar ingedeeld, ik begrijp er niets van"
Info waar ik niets aan heb maar wat ik noodgedwongen allemaal zie gebeuren.

Links van me wordt ondertussen en meneer geroepen.
Ahh u bent meneer..... en komt voor een hartfilmpje.
Zijn vrouw zit tegen over hem en geeft antwoord voor meneer.
Komt u mee meneer het is zo klaar.
Mevrouw staat op om haar man overeind te helpen en zegt vriendelijk tegen de zuster dat ze mee naar binnen gaat.
De zuster lacht het weg en zegt "nou mevrouw er is niet veel aan hoor en het is zo klaar, wacht hier maar even" Waarop de vrouw standvastig blijft en arm in arm gewoon de spreekkamer in loopt. Deur dicht....

Een trollie komt voorbij met allemaal potjes er op. voorzien van stickers.
Nieuwsgierig als ik ben zit ik te prakkiseren wat er in zou zitten.
Vanaf de andere kant komt er een koffiekar aanrijden. De koffiekannen zijn leeg ik ga even nieuwe halen roept de vriendelijke dame die er achter loopt.

Wow wat gebeurd er toch veel. Allemaal prikkels, allemaal dingen die je bewust of onbewust ziet gebeuren. Zo veel, te veel eigenlijk.

Op dat moment zwiept de deur van de behandelkamer open. Mijn hubbie is klaar.
het is allemaal goed gegaan. Op nar huis!

We zijn er maar een ruim half uur geweest en in dat half uur heb ik maar een heel klein stukje van het ziekenhuis gezien. 

Ik ben er achter. Ziekenhuisgangen, ze zijn niets voor mij.
Te druk, te veel te zien, horen ervaren....

Niet om er te wachten op je beurt, maar zeker niet om er te werken....

Soms ontkom je er niet aan en moet je er veel naar toe.
Soms kan je je wellicht afsluiten voor wat er allemaal om je heen gebeurd. 
Soms zal het ook te veel kunnen zijn.
Te veel prikkels, te veel zien, horen, ruiken, voelen en ervaren....

Ziekenhuisgangen.....
Maar wat ben ik toch ook weer blij dat ze er zijn in Nederland, en dat we er altijd heen kunnen, dat het voor iedereen toegankelijk is als dat nodig is....
Ziekenhuisgangen.....

Liefs Zus en Trijntje....


2 opmerkingen:

  1. Ik hoop op een goede uitslag voor jullie. O, je kijkt echt je ogen uit hè!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Leuk beschreven. In een ziekenhuis gebeurt inderdaad veel. Ik was er afgelopen maandag nog. De hele wachtkamer bij de röntgenafdeling zat vol.

    BeantwoordenVerwijderen

Laat gerust een berichtje achter ....